Spieprzaj, dziwko.

-Wypij to, Suze.- Babcia podała mi kubek gorącego napoju o dziwnym zapachu.
-Co to?- Spytałam nieufnie, unosząc głowę z poduszki. Był ranek, leżałam jeszcze w łóżku, walcząc z cholernymi mdłościami, które od dobrych kilku dni próbowały mnie wykończyć.
-Imbir, stary chiński sposób na uciszenie żołądka. Nie ty pierwsza cierpisz przez dziecko. Pij.
-Nie lubię za bardzo imbiru.- Ze sceptyczną miną wzięłam kubek i pociągnęłam malutki łyczek, krzywiąc się. Nie dość, że napój parzył mnie w usta, to na dodatek był ostry jak pieprz.
-A lubisz źle się czuć? Nie jesz, bo masz mdłości, przez to słabniesz, a wtedy odczuwasz dolegliwości mocniej. Błędne koło. Wypij przynajmniej połowę i poleż, dokąd nie poczujesz się lepiej. Jesteś blada jak nieboszczyk.- Babcia pogłaskała mnie po policzku.- Akurat to, że ciężko przechodzisz początek ciąży, masz po naszej rodzinie. Potem będzie lepiej, tak od czwartego miesiąca.- Splotła dłonie na kolanach i zmarszczyła brwi.- Przede wszystkim nie pozwolę ci nigdzie jechać, Suze. Nie w takim stanie. Nawet o tym nie myśl. Potrzebujesz spokoju i odpoczynku, musisz odzyskać wagę, musisz dbać, żeby dziecko miało wszystko, czego potrzebuje.
-Ja go nie chcę, babciu.- Powiedziałam między łyczkami. Czułam w żołądku przyjemne ciepło, powoli rozlewające się na całe ciało. Ciekawe, ale mdłości się nie nasilały, ale też nie słabły.
-Wcale ci się nie dziwię, że nie chcesz dziecka. Pewnie dopiero co się o nim dowiedziałaś, więc jeszcze jesteś w szoku. Musisz odczekać, dać sobie czas na ochłonięcie, i dopiero wtedy pomyśleć, czy i jak rozwiązać swój problem.
-Obawiam się, że właśnie czasu nie mam za wiele. To już pięć tygodni.- Wyjaśniłam kładąc się z powrotem na poduszce. Wypiłam prawie wszystko i byłam ciekawa, czy faktycznie babcine lekarstwo pomoże mi pozbyć się ochoty na puszczenie pawia.- Z tego co wiem, rozwiązać problem można do trzeciego miesiąca, potem żaden lekarz...
-Słyszę, że dokładnie rozeznałaś się w temacie.- Babcia nie wyglądała ani na zachwyconą, ani oburzoną.- Doskonale cię rozumiem, wiadomość o ciąży w twojej sytuacji musi być szokująca. Powiedz mi, Suze, jak w tej chwili to wszystko widzisz?
Westchnęłam, patrząc w sufit. Musiałam zebrać myśli, żeby móc odpowiedzieć zgodnie z prawdą. Sporo o tym myślałam, więc nie musiałam długo się zastanawiać.
-Nie mogę go mieć.- Zaczęłam, ostrożnie dobierając słowa.- Wszystkie moje plany na przyszłość legną w gruzach, poza tym nie dam sobie rady, bo nie pójdę teraz do pracy, a kiedyś skończą mi się pieniądze. Mam trochę odłożone na koncie, w tajemnicy przed mamą.- Zerknęłam na babcię, rumieniąc się. Nie spytała na szczęście, ile odłożyłam.- Jeśli urodzę, nie będę mogła pokazać się w domu.
-I to cię martwi?
Wzruszyłam ramionami. W sumie teraz nie wiedziałam, czy rzeczywiście tak jest, ale zapewne zatęsknię za rodzicami, gdy tylko zapomnę, jak mnie przyjęli po powrocie. A przynajmniej żal, który czułam, będzie mniejszy.
-To chyba nie wszystko, Suze. Ani raz nie wspomniałaś o ojcu dziecka. Zamierzasz mu powiedzieć?
-Nie!- Poderwałam się na samą myśl.- Po co miałabym to robić? To moja sprawa. On...- Coś ścisnęło mnie w gardle, musiałam przełknąć ślinę, żeby mówić dalej.- On mnie wyrzucił.- Po raz pierwszy powiedziałam komuś, jak naprawdę wyglądało moje "zerwanie" z chłopakiem.- Miał... ma asystentkę, kiedyś prawie z sobą byli, ale doszła do wniosku, że związek i wspólna praca to głupota. Od początku mnie nie trawiła, dogryzała mi, jak nikt nie słyszał, wyśmiewała mnie, a potem nakłamała mu, że kazałam jej zmienić pracę i trzymać się od niego z daleka. Nagadała strasznych rzeczy i udawała załamaną, pocieszał ją przez całą noc. Powiedziałam, że zmyśla, wyparła się w żywe oczy. Zgadnij, komu uwierzył.- Na wspomnienie tamtej chwili łzy zakręciły mi się pod powiekami. Babcia sięgnęła na stolik i podała mi papierową serwetkę.- Powiedział, że zna ją kopę lat a mnie dopiero co poznał, a potem dał mi godzinę na opuszczenie hotelu. To nie było miłe pożegnanie, bo dzień wcześniej był... myślałam, że mnie... zachowywał się, jakby...- Nie wytrzymałam i rozpłakałam się, choć nie tak rozpaczliwie, jak poprzedniego wieczoru, kiedy to zasnęłam zmęczona wylewaniem łez.
-Więc rzucił cię, bo uwierzył dziewczynie, którą znał trochę dłużej? W takim razie nie dziwię się, że tak ciężko to przeżyłaś. Na twoim miejscu kopnęłabym go w tyłek, i to dosłownie, gdyby tylko się odwrócił.- Babcia kręciła głową z niedowierzaniem.- Wybacz, Suze, ale skoro ten twój chłopiec był taki naiwny, to lepiej dla ciebie, że rozstaliście się już na początku.
Znów wzruszyłam ramionami, ale w duchu musiałam przyznać babci rację: po wszystkim, już będąc w domu, zrozumiałam jeden niezaprzeczalny fakt: gdybym została z Jr dłużej i on nadal zachowywałby się tak, jak przez ostatnie dni, byłabym stracona. Nie umiałabym oprzeć się temu, przez co cierpiałam najbardziej. Wiedziałam, że mimo wszystko coś we mnie obudził, coś nieśmiałego i świeżego, co prawie natychmiast zostało brutalnie zniszczone, zmieniając się we własne przeciwieństwo.
Tak, lepiej dla mnie, że nie zdążyłam na dobre zakochać się w swoim kliencie, stając się przez to żałosną ofiarą swoich pragnień i wymysłów. Lepiej było go nienawidzić, jak teraz.
-Co z tego, skoro wpadłam?- Powiedziałam, nie chcąc roztrząsać własnych uczuć.
-To, co zrobisz, będzie zależało od ciebie, Suze. Musisz tylko pamiętać o jednym: cokolwiek postanowisz, na zawsze zmieni to twoje życie.
-Wcale nie. Jeśli usunę, po prostu będę miała mniej pieniędzy na start. Nikt nigdy się nie dowie, że w ogóle byłam kiedyś w ciąży, zacznę od nowa, z czystą kartą.- Gdy wypowiadałam myśli na głos, wydawały mi się prostym i bezpiecznym wyjściem z sytuacji, łatwym rozwiązaniem problemu.- Pewnie będzie mi trochę smutno na początku, ale potem mi przejdzie.
-Jeśli usuniesz, do końca życia będziesz zastanawiać się, czy dobrze zrobiłaś. Nie mówię tego z własnego doświadczenia, ale znam kilka przypadków, kiedy to kobiety pozbywały się ciąży z różnych powodów, nawet z braku pieniędzy na wychowanie jeszcze jednego potomka. A potem przez lata dręczyły się wyobrażeniami o tym, jakie to dziecko by było. Możesz mieć potem i tuzin dzieci, ale żadne nie będzie takie samo jak to, które teraz nosisz. Dziecka nie da się zastąpić innym. Jedna z moich przyjaciółek wyznała mi kiedyś, że płacze za każdym razem, gdy pomyśli, że nigdy nie mogła czesać mokrych po kąpieli włosów dziecka, które usunęła. Możesz uważać, że to śmieszny powód do płaczu, ale dla niej to osobista porażka, z którą nigdy się nie pogodzi.- Babcia podała mi następną serwetkę, choć już nie płakałam, zasłuchana w jej słowa.- Nie zawsze najprostsze rozwiązanie musi być tym najlepszym. Mówię ci to nie dlatego, że chcę odwieść cię od aborcji, tylko po to, żebyś wiedziała, na co musisz się przygotować później. Aborcja to coś, czego nie da się cofnąć, gdy poczujesz pierwsze wyrzuty sumienia. To nie to samo, co zrobić sobie kolczyk w pępku i dojść do wniosku, że wygląda głupio. Kolczyk można wyjąć, wyskrobanego dziecka nie włożą ci z powrotem do brzucha, choćbyś wyła z żalu. Aborcja to czyjaś śmierć, a śmierć zawsze jest nieodwołalna, Suze.- Babcia patrzyła mi w oczy z powagą, jaką rzadko u niej widziałam.
-Wiem, że jak coś, to tego nie cofnę.- Powiedziałam po dłuższej chwili. To, co usłyszałam, wywołało burzę w moich myślach i uczuciach, i tak jeszcze niespokojnych  po przejściach z ostatnich tygodni, a szczególnie dni.
-Wiedzieć to nie to samo, co rozumieć. Nie chcę, żebyś kiedyś żałowała, że postąpiłaś lekkomyślnie, powodowana gwałtowną rakcją na zaistniałą sytuację. Daj sobie kilka dni, przemyśl wszystko, zapytaj siebie, czy będziesz umiała przejść nad aborcją do porządku dziennego. Teraz tragedią dla ciebie jest to, że będziesz mieć dziecko, potem większą może być to, że go nie chciałaś.
-Mama namawiałaby mnie, żebym usunęła.- Burknęłam. Byłam pewna, że tak właśnie by się skończyło, nie inaczej.
-Wybacz szczerość, ale twoja matka jest głupia, czego dowody daje ostatnio coraz częściej. Dobrze, że wdałaś się w naszą rodzinę.- Twarz babci przybrała inny, pozbawiony przesadnej powagi wyraz.- No i jak się czujesz? Dalej chce ci się wymiotować?
-Nie.- Sama byłam zdziwiona brakiem mdłości. Czułam się za to głodna, co od razu wprawiło mnie w lepszy nastrój.
-Zrobię ci naleśniki a ty idź się wykąpać, zasnęłaś w ubraniu. Po śniadaniu mogę pomóc ci się rozpakować, jeśli będziesz chciała.- Babcia podeszła do okna i odsunęła zasłony, wpuszczając do środka ciepłe promienie słońca. Pokój od razu zrobił się jeszcze przytulniejszy, pełen pozytywnej atmosfery i energii, która udzielała się nawet mi.
-Naprawdę mam tu zostać?- Spytałam, ostrożnie wstając z łóżka. Zwykle towarzyszyły temu różnego rodzaju sensacje, tym razem ledwie zakręciło mi się w głowie. Żadnych mdłości, żadnego chwiania się na nogach, nic.
-Myślisz, że żartuję? Nigdzie nie jedziesz, Suze. Przyjrzyj się sobie, to raz, a dwa, że nie wyobrażam sobie zostawić cię samą z całym tym bajzlem.
-Dziękuję.- Podeszłam i objęłam ją, czując dławiące w gardle wzruszenie. Nawet ja nie wiedziałam, jak bardzo potrzebuję wsparcia i pomocnej dłoni kogoś, komu na mnie zależy.- Kocham cię, babciu.

Nie było mi trudno dostosować się do trybu życia babci. Choć każdy dzień wyglądał podobnie, szybko wpadłam w przyjazny, dający poczucie bezpieczeństwa rytm i zaczęłam brać udział we wszystkim, co się działo. Nie było tego wiele, ale nawet najzwyklejsza czynność dawała mi satysfakcję i pozwalała mi mieć świadomość, że jestem przydatna i potrzebna. Babcia wysługiwała się mną w drobiazgach, nie wymagających ode mnie fizycznego wysiłku, więc odżywałam, nabierałam ciała, odzyskiwałam chęć do życia.
I myślałam. Co dzień, niezmiennie, przez prawie dwa tygodnie zastanawiałam się nad swoją przyszłością. Brałam pod uwagę każdy możliwy wariant, począwszy od tego, w którym pozbywam się niechcianej ciąży i udaję, że nigdy jej nie było. Wydawało mi się to łatwe, wręcz banalne: dziecko Jareda nie było mi potrzebne do szczęścia, uważałam je za balast, kulę u nogi, przeszkodę w realizacji planów. Ale jakie ja mogłam mieć plany? Znalezienie pracy, nawiązanie nowych znajomości, związek z kimś, do kogo poczuję coś więcej, niż sympatię, i kto będzie odwzajemniał moje uczucia. Proste, pozbawione większych wymagań wizje. Nie myślałam już o karierze modelki, o próbach dostania się na świecznik. To nie było dla mnie. Chciałam po prostu czegoś zwykłego.

Mniej więcej po tygodniu gdzieś tam pojawiło się pytanie, czy dziecko naprawdę wszystko zniszczy, czy też wystarczy nieco zmodyfikować swoje oczekiwania, by cieszyć się ich realizacją w sposób nie mniejszy, niż bez małego Swifta. Pierwszy raz pomyślałam o możliwości urodzenia w chwili, gdy podczas spaceru po parku zobaczyłam młodą, mniej więcej w moim wieku dziewczynę, prowadzącą za rękę małego, podobnego do siebie chłopca. Wydawali się tacy szczęśliwi, jakby reszta świta dla nich nie istniała. Dziewczyna mówiła coś, na co malec reagował wybuchami śmiechu. 

Wtedy poczułam coś jeszcze, co zaskoczyło mnie i zaniepokoiło. Zazdrość. Niepewną jeszcze, ale wyraźną świadomość, że ja też tak chcę. Nowe, dotąd obce mi pragnienie trzymanie w dłoni malutkiej rączki dziecka, słuchanie jego śmiechu i tego, jak mówi do mnie "mamusiu". 

Zdałam sobie sprawę, że jeśli egoizm weźmie we mnie górę, będę cierpieć tak, jak kobiety, o których mówiła babcia. Bałam się tego, truchlałam z lęku, że sumienie będzie gryzło mnie przez lata, dokąd nie postradam zmysłów albo nie skończę jako kłębek nafaszerowanych ogłupiaczami nerwów. Albo alkoholiczka, topiąca smutki w kolejnych butelkach wódki, na których dnie majaczy widmowa twarz dziecka. Wstyd było mi przyznać się przed sobą, że prawdopodobnie chcę urodzić dlatego, bo boję się konsekwencji skrobanki. Bo piszczę ze strachu, że zjedzą mnie wyrzuty sumienia. 

Kilka dni później coś się zmieniło. Jeszcze nie byłam pewna, czy jednak nie ulegnę samolubnym podpowiedziom swojego „ja” i nie zaryzykuję. Łamałam się, raz byłam po jednej, raz po drugiej stronie barykady, na zmianę to wroga, to przychylna dziecku Jareda. Tym właśnie dla mnie było: potomkiem Jareda. Tak, jakby pochodziło wyłącznie z jego genów i zostało wszczepione do mojego brzucha bez mojej wiedzy i zgody. Nie wiem, dlaczego nie dopuszczałam do siebie myśli, że jest też moje. Głównie moje. Jr nie miał pojęcia o jego istnieniu i tylko ode mnie zależało, czy w ogóle kiedykolwiek się o nim dowie. Świadomość, że tak wiele nici dzierżę w rękach, kierując losem swoim i innych, trochę mnie zdziwiła, ale też dodała mi odwagi. Przestałam się bać. Skończyłam z zastanawianiem się co będzie, jeśli ktoś dowie się o dziecku. Nie trzęsłam się ze strachu, że mama będzie zawiedziona, obrazi się, powie, że wystawiam ją na pośmiewisko. Nie snułam czarnych scenariuszy o tym, co zrobi Leto, gdy się dowie. Po prostu nie miałam zamiaru mu mówić. Niech żyje sobie swoim świetlanym życiem, choćby i z Emmą, co mnie to obchodzi? Nagle stało mi się to obojętne. Fakt, czułam się przez niego zdradzona, ale… kiedyś to przestanie boleć, zapomnę. Nie o nim, ale o tym, jak mnie potraktował. Nie spotkam go więcej, będę starała się trzymać z dala od miejsc, w których mógłby się pojawić. Pozbędę się wszystkiego, co było z nim związane, sprzedam albo oddam komuś, wyrzucę… poza dzieckiem. Ono będzie tylko moje. Ta myśl sprawiała, że czułam się od Jareda lepsza, bardziej ważna, do tego przebiegła. Mam coś, o czym on nigdy się nie dowie. Będzie żył w nieświadomości, nie mając pojęcia, ile traci. Czy w ten sposób dostatecznie ukarzę go za to, że mnie od siebie odepchnął, znieważając przy tym wyznaniem, iż bawił się moją łatwowiernością? Miałam nadzieję, że tak. Trochę szkoda, że nie dowie się o mojej „zemście”, ale trudno, nie można mieć wszystkiego.

Z nowym spojrzeniem na świat było mi łatwiej stawiać czoła temu, co mnie czekało. Samotne macierzyństwo, do tego świadomość, że moje dziecko nie dowie się niczego o swoim ojcu. Tak będzie lepiej, przekonywałam siebie. Wiedziałam, że kiedyś będę musiała odpowiedzieć na pytanie, jakie mi zada, ale miałam nadzieję, że do tej pory wszystko samo się ułoży. Nie chciałam już teraz łamać sobie nad tym głowy, szukać rozwiązania, zmyślać bajek o tym, że jego ojciec nie żyje. A może wyznam prawdę, zatajając kilka szczegółów? Powiem, że nasz związek był krótki i rozstaliśmy się w gniewie, nim dowiedziałam się o ciąży. A potem on znikł mi z oczu i nie wiedziałam, gdzie go szukać, więc dałam sobie spokój. To tylko małe kłamstewko, nic więcej.

Oderwałam się od myśli i wróciłam do rzeczywistości. Mgła, która przysłoniła mi świat, znikła. Zobaczyłam siebie, swoje lustrzane odbicie, i po raz pierwszy od dawna spojrzałam w nie bez żalu, wyrzutów i odwracania się ze wstrętem. Wyglądałam tak samo, ale w moich oczach można było dostrzec coś nowego, świadectwo podjętych decyzji i dojrzałość. Patrzyłam inaczej, z nadzieją, że nie popełniam błędu, z wiarą, że podołam trudnościom, jakie postanowiłam pokonać. Najważniejsze, że pokonałam własną słabość.

Wyjęłam laptop z dna szafy, gdzie spoczywał od kilkunastu dni. Chciałam go sprzedać, zorientowałam się już, gdzie mogę pozbyć się podarunku od Leto, ale nim go zaniosę do lombardu, musiałam sprawdzić, czy Jr nie zostawił na dysku czegoś kompromitującego. Podejrzewałam, że byłby zdolny do złośliwości, skoro powiedział, że odeśle mi wszystko, co od niego dostałam. Zresztą dotrzymał słowa: już po moim wyjeździe do Lafayette do drzwi rodziców zapukał kurier z następną przesyłką. Szczęście, że miał dostarczyć mi ją do rąk własnych, inaczej mama na pewno otworzyłaby ją i znalazła… Nie mam pojęcia, co. Gdy do mnie zadzwoniła, pytając co ma zrobić i co powiedzieć kurierowi, który czekał cierpliwie za progiem, poprosiłam, by odesłano paczkę do nadawcy i to samo robiono z każdą kolejną. Nie potrzebowałam pamiątek po Leto, ponadto wkurzało mnie jego natrętne, nie wiedzieć czemu służące narzucanie się ze swoją osobą. Niech się ode mnie odczepi.

Położyłam komputer na łóżku i włączyłam go, wzdychając. Nie wiedziałam, czego się spodziewać, choć moja wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach, podsuwając mi najróżniejsze możliwości. Zdjęcia Jr i Emmy. Jakieś nagranie, na którym oboje dziękują mi za to, że otworzyłam im oczy i są razem. Nagranie, na którym Jared zarzuca mnie pretensjami o „zranienie” Emmy i wygraża konsekwencjami na wypadek, gdybym zdradziła się przed kimś, że z nim byłam. Wpadło mi do głowy nawet to, że po załadowaniu programu zobaczę na pulpicie wielkie, tłuste litery, układające się w słowo „DZIWKA”.

Ku mojemu zdumieniu nie było na dysku nic z rzeczy, które podejrzewałam. Zamiast obraźliwych epitetów czy sprawiających ból nagrań znalazłam dane, skopiowane z mojego zmarłego, starutkiego laptopa. Wszystko, co do ostatniego pliku, w identycznej kolejności, w folderach z nazwami, jakie im nadałam. Przejrzałam je, szukając pułapki, czegokolwiek, co pozwoliłoby mi stwierdzić „A nie mówiłam?”, ale bezskutecznie. Jedynie w folderze ze zdjęciami znalazłam dwa, których wcześniej nie było. Oba pochodziły z telefonu Jr i przedstawiały nas, każde z osobna, na tle reklamującego koncert plakatu, przy którym pozowaliśmy dla zabawy przed pamiętną ucieczką do parku.

-Nie rozumiem…- Przyznałam na głos, po raz kolejny przeszukując kolejne foldery i podfoldery. Byłam skonsternowana, zaskoczona, i zaniepokojona. Nie umiałam nie czuć wdzięczności za zwrócenie mi tego, o czym myślałam, że przepadło. Nie umiałam też nie czuć zawstydzenia i lekkiej złości na myśl, że Jr na pewno zapoznał się dokładnie ze wszystkim. Widział moje zdjęcia, przejrzał notatki, poznał adresy i numery telefonów rodziny i znajomych. Co najgorsze, musiał także przeczytać to, co zapisywałam w jednym z plików Worda: moje myśli, marzenia, uwagi, osobiste opinie. Nie było ich wiele, żadne też nie dotyczyły jego, ale czułam się obnażona wiedząc, że ktoś grzebał w moich prywatnych zapiskach. Że zrobił to ON.

Nie rozumiałam, dlaczego zadał sobie trud odzyskania danych z zepsutego sprzętu. Nie było w tym nic złośliwego… chyba że za złośliwość mogłam brać podtekst, próbę dania mi do zrozumienia, że wie, że czytał, że zna moje tajemnice i że może je wykorzystać, jeśli przyjdzie mu taka ochota. Może chodziło też o to, że nawet z dala od niego nie mogę być pewna, czy nie zbiera o mnie wiadomości, nie śledzi moich poczynań, nie sprawdza, z kim się spotykam, o ile w ogóle to robię? A jeśli tak, to ile czasu minie nim dowie się, że jestem w ciąży? Zamierzałam to przed nim ukryć.

-Kurwa.- Wbrew sobie poczułam się niepewnie, miałam wrażenie, jakby ktoś stał za mną i wpatrywał mi się w plecy. Aż dostałam gęsiej skóry na karku i ramionach, tak silne miałam przeświadczenie, że jestem obserwowana.- Niech cię jasna cholera, Leto, zrobiłeś to specjalnie!- Czułam, że znalazłam rozwiązanie: chciał, żebym straciła pewność siebie, bawił się mną nadal, choć teraz w inny sposób.

Wkurzyłam się. Byłam wściekła, że nie potrafi dać mi spokoju i nęka mnie wysyłaniem paczek, których nie chcę. Po co to robił, żeby pokazać swoją wyższość nad głupią Ellie? Dać dziwce poznać, że gardzi nią do tego stopnia, by nie dać jej o tym zapomnieć? A może stwierdził, że Emma jest w łóżku do dupy, więc zasługuję na dopłatę, bo tak kurewsko go kręciłam? Pies z tym, nie dam sobą manipulować, nic z tych rzeczy. Jeśli nie ma innego wyjścia, powiem mu to osobiście, choć Bóg jeden wie, jak bardzo nie chciałam z Jaredem rozmawiać, a nawet słyszeć jego głosu.

Z ciężkim sercem sięgnęłam po telefon i napisałam do Shannona SMS z prośbą o podanie numeru do brata. Wiedziałam, że nawet jeśli Shan śpi, obudzi go sygnał przychodzącej wiadomości i zaraz oddzwoni. Chyba, że akurat gdzieś grają, albo że ma w łóżku jakąś panienkę. Sceptycznie nastawiona do pomysłu rozmówienia się z Jr poszłam do kuchni, w której babcia zajęta była zdejmowaniem z blachy ciastek w kształcie gwiazd, upieczonych na wieczorek literacki w bibliotece z sąsiedniej ulicy. Babcia była wielbicielką beletrystyki i lubiła podyskutować o niej z innymi zapaleńcami. Ja do nich nie należałam.

-Pomóc ci w czymś?- Spytałam, opierając się biodrem o brzeg zlewu.- Może posprzątam? Długo cię nie będzie?

-A ze dwie godzinki. Coś się stało, Suze? Wyglądasz na poruszoną.

-Nic takiego. Pamiętasz ten komputer, który mi wysłał?- W rozmowach z babcią praktycznie nie wypowiadałam imienia Jr. Najczęściej mówiłam o nim właśnie w sposób anonimowy, prawie bezosobowy.- Chciałam sprzedać go do lombardu, ale okazało się, że są na nim te rzeczy, które były w moim starym.

-To bardzo miłe ze strony twojego… z jego strony. Sądzę, że to coś w rodzaju gestu pojednawczego. Nie uważasz, że może chcieć wyciągnąć rękę na zgodę?- Babcia wyciągnęła ze zdarzenia wniosek, który mi nie przyszedł do głowy.

-Wątpię.- Prychnęłam nieprzekonana.- Pewnie gzi się ze swoją asystentką a mi przysłał komputer po to, żebym wiedziała, że wszystko w nim przeczytał i nieźle się z tego pośmiał.

-Myślisz, że zadałby sobie trud tylko z powodu zrobienia ci na złość? Co prawda go nie znam, ale nie chce mi się wierzyć, żeby był taki małostkowy.- Oczywiście babcia musiała zasiać następne wątpliwości i nadkruszyć mur pewności, jakim się otoczyłam. Dzięki niej jednak zyskiwałam nową perspektywę i mogłam spojrzeć na sprawę pod innym kątem, często odkrywając całkiem zaskakujący widok.- Powiedz mi, Suze, czy ten twój chłopiec był aż tak straszny, że widzisz go tylko jako czarny charakter? Byłam pewna, że dobrze się z nim czułaś. Ba, byłam pewna, że jesteś w nim zakochana, a teraz słyszę o nim same złe rzeczy.

-Nie byłam zakochana. Myślałam, że on jest, ale powiedział, że udawał. To chyba dosyć, żeby mieć go za dupka?- Podkradłam jedno z ciastek i odgryzłam kawałek, mrucząc z zadowolenia. Było pyszne, ani słodkie, ani słonawe, bardzo kruche i rozpływające się w ustach. Nigdy wcześniej takich nie jadłam.

-Nie wydaje ci się dziwne, że ktoś, kto udaje zakochanego, wysila się potem na odzyskanie a następnie przysłanie swojej, że tak powiem, ofierze czegoś, co jest dla niej ważne?- Babcia uśmiechnęła się szeroko.- Smaczne? A wiesz, że to ciasto robi się ze smalcu?

-Z czego?- Zrobiłam wielkie oczy i szybko wyplułam okruchy na dłoń. Mimo to nadal czułam w ustach smak ciastka, które wcale nie zrobiło się niesmaczne przez to, że wiedziałam o zwierzęcym pochodzeniu jednego z jego składników.- W sumie wcale nie jest złe.- Wzruszyłam ramionami, opłukałam dłoń pod kranem i wzięłam kolejne ciastko.- Może przejdę się też na ten wieczorek, poszukam w bibliotece czegoś do poduszki. Na telefonie źle się ogląda zdjęcia z…- Przerwał mi sygnał, zwiastujący SMS.- Przepraszam.

-Wychodzę za pół godziny, jeśli chcesz mi towarzyszyć.

-Dobrze.- Kiwnęłam, idąc z telefonem do swojego pokoju.

Wiadomość pochodziła od Shana. Podał mi numer, zastrzegając, że w razie czego mam go od kogoś innego. Dziwne: albo Jr zabronił mu podawać mi swój numer, albo Shannon nie chciał po prostu wtrącać się w nasze ewentualne spory czy być zmuszonym obrać jedną ze stron. Byłam ciekawa powodów zapobiegawczości Shana, ale teraz miałam na głowie ważniejszą sprawę.

Bałam się. Wiedziałam, że chcę, muszę ją załatwić, ale patrząc na numer Jr zaczynałam tracić rezon. Co, jeśli zacznie się ze mnie wyśmiewać? Co jeśli powie, żebym się od niego odczepiła, albo opieprzy mnie za to, że dzwonię? Co, jeśli po prostu rozłączy się, słysząc że to ja? Na samą myśl zrobiło mi się trochę niedobrze.

-Jednak nie będę szła, włączę sobie coś na laptopie.- Krzyknęłam w stronę pokoju babci. Wolałam zostać w domu i ewentualnie przeboleć porażkę, niż iść i robić dobrą minę do złej gry. Huśtawki nastroju były ostatnio nieodłączną częścią każdego mojego dnia.

-Dobrze, Suze. Obawiam się, że tylko byś się nudziła z bandą starych ramoli, kłócących się o to, która  z książek jest ciekawsza i więcej wnosi do codzienności.

Poczekałam aż babcia wyjdzie, w myślach układając mowę, którą miałam zamiar poczęstować Jareda. Nakręcałam się, chcąc odpędzić od siebie nękające mnie wątpliwości, podburzałam swoją złość na niego, wmawiałam sobie, że poznał moje sekrety i śmiał się z nich. Potem podbudowałam się myślami o dziecku, o tym, że rozmawiając z Jr będę miała świadomość, że wiem o czymś, o czym on się prawdopodobnie nie dowie. To mi pomogło, dodało mi sił i odwagi.

Wybrałam numer, ciesząc się, że nawet nie zadrżała mi ręka, i wstrzymałam powietrze, słuchając sygnału połączenia. Po szóstym rozległo się ciche stuknięcie i usłyszałam niewiele głośniejszy oddech, któremu towarzyszył dziwny, odległy hałas. Nie umiałam go zidentyfikować.

-Słucham.

Zamarłam. Głos nie należał do Jr. Z zaskoczenia omal nie upuściłam telefonu i prawie zapomniałam, że powinnam zacząć oddychać. Odebrała Emma.

-Słucham. Jeśli się nie odezwiesz zaraz się rozłączę.

-Tu…- Powiedziałam przez ściśnięte gardło i odchrząknęłam, pozbywając się zatykającej je dodatkowo guli.- Tu Eleanor. Chcę rozmawiać z Jaredem. – Zwinęłam wolną dłoń w pięść, wbijając sobie paznokcie w jej wrażliwe wnętrze. To mnie trochę otrzeźwiło.

-Eleanor?- Emma wymówiła moje imię powoli, mogłabym przysiąc, że się przy tym krzywiła.- Jared nie ma życzenia z tobą rozmawiać.

-Więc niech sam mi to powie.- Poczułam, że zalewa mnie złość.- Poza tym mam do niego sprawę i nie będę omawiała jej przez jego pożal się Boże asystentkę.- Warknęłam.

-Jared śpi, nie zamierzam budzić go dla twoich fanaberii.- Odparła z satysfakcją.

Zrobiło mi się nieswojo a przed oczami natychmiast zobaczyłam ich razem, jego śpiącego w najlepsze i ją, siedzącą obok i patrzącą na niego tak, jak ja patrzyłam, gdy byłam na jej miejscu. Poczułam palącą zazdrość i żal, połączony z wściekłością na kobietę, która odebrała mi… wszystko.

-Gówno mnie obchodzi, co zamierzasz a co nie. Jared przysyła mi prezenty, których nie chcę, i moim życzeniem jest, żeby teraz, zaraz, wyjaśnił mi, dlaczego to robi. Wpieprzyłaś między nas swój garbaty nos, z czego być może zaczął zdawać sobie sprawę, więc próbuje…

-Niczego nie próbuje, możesz być pewna. Pozbywa się śmieci.- Zaśmiała się pogardliwie.- Tobie się przydadzą, taka biedna dziewczyna na pewno ucieszy się ze wszystkiego, co może spieniężyć. Prawda?

-Chcę z nim porozmawiać, chyba nie boisz się, że powie coś, co ci się nie spodoba? A może jednak? Pietrasz się, że jak mnie usłyszy, to kopnie cię w twoją podstarzałą dupę?- Odgryzłam się natychmiast. Gotowało się we mnie, byłam zła, rozczarowana, zawiedziona i co tylko można zapragnąć. W dodatku chciało mi się płakać, bo to, że Emma odebrała rozmowę z telefonu Jareda było dla mnie jasnym świadectwem, że nie myliłam się i są z sobą.

Dlaczego to sprawiło mi taki ból, jakby ktoś wyrwał mi wnętrzności, nie kwapiąc się mnie wcześniej znieczulić?

-A co mógłby powiedzieć dziwce?- Usłyszałam ciche, pełne jadu słowa, i zesztywniałam.- Myślisz, że nie wiem, czym się parasz? Myślisz, że nie wiem, że ci zapłacił? Nie porozmawiasz z nim, bo sobie tego nie życzył i dlatego, że ja sobie tego nie życzę.

-Skąd…- Wyszeptałam. Czułam się tak, jakby obmyła mnie lodowata fala, zabierając z sobą wszystko, co dobre i pozytywne i pozostawiając pustkę.

-Ptaszki mi wyćwierkały.- Znów się zaśmiała.- Radzę ci więcej nie dzwonić pod ten numer, jeśli nie chcesz mieć kłopotów. Obawiam się, że w przeciwnym razie mogę być zmuszona do nakłonienia cię, byś zaprzestała nękać Jareda. Twoi rodzice wiedzą, że puszczasz się dla pieniędzy?

-Nie zrobisz tego.- Czułam, że krew odpływa mi z twarzy. Mdłości nasiliły się i kilka razy przełknęłam podchodzącą do gardła żółć.

-Co zrobią twoi bliscy, gdy zobaczą, jakie ogłoszenie zamieściłaś w sieci? Radzę ci się nad tym dobrze zastanowić.- Ostatnie słowa powiedziała szybko, zniżając głos.- A teraz żegnam, wracaj do swojego procederu i więcej do nas nie dzwoń.- W słuchawce rozległo się stuknięcie, tuż przed nim jednak usłyszałam czyjś dobiegający z pewnej odległości głos, wszystko to trwało jednak tak krótko, że pewnie tylko mi się wydawało.

Nie wiedziałam, co zrobić i co myśleć. Nie wiedziałam w ogóle nic poza tym, że Jr to straszna szuja, gorsza, niż myślałam. Jeśli Emma wiedziała, to tylko od niego. Czy zwierzył jej się z tego po tym, jak ją zerżnął, czy wcześniej? Mówił jej, jaka ze mnie szmata, w trakcie? Opowiadał, co mi robił? Śmiał się razem z nią, że nie umiałam niczego i musiał mi podpowiadać? Czy może żałował każdego wydanego na mnie centa i w swoistej zemście chciał mi dopiec jeszcze bardziej?

Boże, jak ja go nienawidziłam. Chciałam, żeby coś mu się stało, żeby żałował wszystkiego, co mi zrobił, ale przede wszystkim żeby żałował zdradzenia Emmie, że mnie kupił. Gdyby stanął teraz przede mną wydrapałabym mu oczy, zrobiłabym mu krzywdę, cokolwiek, żeby zobaczyć, jak cierpi. Chciałam, żeby jego ból był większy, niż mój, nie dający spać, jeść, oddychać. Życzyłam mu wszystkiego, co najgorsze.

Potem zwinęłam się w kłębek wokół płaskiego jeszcze jak deska brzucha i zamknęłam oczy, nie chcąc już o niczym myśleć. 

                                                                 ******

Niezbyt długo, ale chyba treściwie. Miałam w planach rozmowę z Jr, ale... coś wyskoczyło mi przed nią, coś do obmyślenia, więc z Dziadem Ellie porozmawia innym razem.
Kto chętny zabić Emmę? Zbieram ekipę ;)
Pozdrawiam i życzę miłego weekendu.
Yas.