czwartek, 27 września 2018

Co my sobie robimy?

Siedząc na ławce przyglądałam się spod oka pochylonemu w skupieniu nad telefonem Jaredowi. Rozpuszczone włosy zasłaniały przede mną jego twarz, leniwie kołysząc się przy delikatnych podmuchach wiatru. Pisał coś, jego palce przebiegały szybko po wyświetlaczu, choć moją uwagę zwracało tylko jedno: migocząca w promieniach słońca obrączka. Lśniła, jakby chciała powiedzieć "Jestem i nie zniknę".
Zerknęłam w dół, na swoją dłoń, widząc bliźniaczy choć mniejszy kawałek złota, czułam jego chłodną obecność, dotyk metalu na skórze.
Boże...
Miałam męża. Od niespełna godziny byłam kimś innym a moje życie uległo kolejnej zmianie, tym razem największej z tych, jakie spotkały mnie od chwili, gdy poznałam Leto. Nie wiedziałam już, kim jestem. Nie wiedziałam jak się zachować. Nie wiedziałam nawet, co czuję. Wciąż wahałam się pomiędzy "To mi się śni" a "To się naprawdę dzieje", choć z rosnącą przewagą tej drugiej opcji. Wciąż byłam zła i szczęśliwa jednocześnie. Co za absurd.
Boże.
Westchnęłam przeciągle, wracając wzrokiem do Jr. Podniósł głowę i spojrzał na mnie, uśmiechając się niepewnie, jakby i on nie do końca wierzył w to, co zrobił.
- Wszystko w porządku, Ell?- Spytał cicho, prawie szeptem.
- Nie wiem.- Odparłam zgodnie z prawdą.- A jak ty się czujesz?- Odbiłam pytanie.
- Dziwnie. Wzniośle. Usatysfakcjonowany. Niepewny. Przestraszony.- Wyliczał.
- Przestraszony?- Zdziwiłam się.
- Trochę.- Kiwnął głową, odprowadzając wzrokiem kogoś, kto mijając nas zwolnił wyraźnie, ale poszedł dalej.
- Czego się boisz J?- Byłam ciekawa, bo sama czułam lekką obawę czy podołam byciu czyjąś żoną. Małżeństwo to nie samo co spotykanie się z kimś. To ostateczne, zdecydowane i pewne związanie się z drugim człowiekiem. Wkroczyłam na ścieżkę poważnego, dorosłego życia i nie mogłam z niej zejść albo zawrócić ot tak. Musiałam iść przed siebie, nie wiedząc nawet, z czym przyjdzie mi się zmierzyć.
- Szczerze to nawet nie wiem. Że dam dupy jako mąż?- Wzruszył ramionami i dzwignął się ociężale.- A chuj, poradzimy sobie.- Zrobił parę kroków i obejrzał się przez ramię.- Idziesz? Musimy skoczyć po jakieś ciuchy na wieczór. Poza tym chciałaś zajrzeć do kasyna a w tym co masz na sobie raczej bym tam nie szedł.
- Za biedne czy zbyt uliczne?- Chcąc nie chcąc ruszyłam za Leto, choć cały mój zapał do odwiedzin w kasynie, oglądania rewii i pójścia na bal, gdzieś uleciał.
- Wyzywająco wulgarne. Przyznam że sam lubię prowokować, ale do pewnych granic.
 Zabolało mnie to, tym bardziej że nie spodziewałam się krytyki właśnie z jego strony. Co takiego zmieniło się we mnie, że nagle stałam się gorsza?
- Wcześniej ci się podobało to, jak wyglądam.
- Makijaż jest okej.
- Nie przeszkadzało ci, że idę tak do...- Nie umiałam dokończyć, po prostu słowo "ślub" nie chciało przejść mi przez gardło.
Leto zatrzymał się nagle, przez co omal na niego nie wpadłam. Wbił we mnie wzrok.
- To ty nie chciałaś się przebrać, żeby mieć co wspominać.- Wycedził przez zęby.
- Najpierw musiałabym to zapamiętać.- Powiedziałam, nie myśląc. Złość zaczynała brać nade mną górę, tłumiąc rozsądek.
Jeśli mój strój i makijaż były buntownicze, to teraz dołączyło do nich zachowanie. Byłam najzwyczajniej w świecie wkurzona, zawiedziona i rozżalona bylejakością ceremonii i nagłą wrogością świeżo poślubionego faceta.
- Więc tak?- Jared wpatrywał się we mnie bez mrugnięcia.- Szybko zapomniałaś. Bardzo szybko. W pierdoloną godzinę.
- Ciężko zapamiętać coś, co trwa dwie pierdolone minuty.- Zaczęłam się śmiać.- Możesz teraz chwalić się kolegom że pieprzysz dłużej, niż trwał twój ślub.- Wiedziałam że przeginam, ale nie miałam zamiaru ustąpić. Miałam prawo powiedzieć, co mnie gniecie.
- Ellie, dość.- Jr zamilkł, zaciskając usta w wąską kreskę.
Rozejrzałam się, ledwie zauważając mijających nas ludzi. Tłum opływał nas z obu stron, a my staliśmy na środku chodnika, po prostu się kłócąc.
- Nie mam ochoty łazić po sklepach, idę do hotelu zmyć ten wulgarny makijaż. I zdjąć te wulgarne ciuchy, więc kup mi coś odpowiedniego, w czym, twoim zdaniem, mogę pokazać się ludziom, inaczej będę musiała iść na rewię w bieliźnie.- Zdecydowałam w sekundę. Musiałam ochłonąć, uspokoić się, pobyć chwilę z dala od Leto, którego widok mnie w tej chwili irytował.
- Kurwa, Ellie...
- Właśnie, Jared: kurwa.- Zabrałam od niego swój plecaczek i poszłam w stronę Bellagio, widocznego nieopodal po drugiej stronie ulicy.
Byłam wściekła na siebie i zła na Jr. Czułam się oszukana, choć nikt nie obiecywał mi niczego. Miałam do siebie pretensje o to, że czułam złość, ale nie mogłam nic poradzić na rosnący we mnie żal. Nie o to  że wyszłam za mąż a o to, w jaki sposób.
- Formalność...- Prychnęłam, wchodząc do ogromnego, kolorowego i, jak na mój gust, przesadnie zdobionego holu. Bałam się, że zgubię się w obszernym pomieszczeniu nim znajdę recepcję, ale wypatrzyłam ją dosyć szybko.
- Dobry.- Powiedziałam niezbyt przyjaźnie do obcinającego mnie uważnie recepcjonisty.
- Dzień dobry. Czym mogę służyć?
- Chyba mam tu rezerwację. Eleanor Swift, proszę sprawdzić.- Oparłam łokcie o kontuar w niezbyt eleganckiej pozie.
- Przykro mi, ale nikt taki nie figuruje na liście.- Usłyszałam po chwili.
- Hmm, pewnie tu też wiszę jako osoba towarzysząca.- Ta myśl nie była przyjemna. Jr miał chyba dość czasu, żeby zadzwonić do hotelu i zwyczajnie dodać mnie do swojej rezerwacji.- Tak czy siak mam tu pokój, na nazwisko Leto. Jared Leto.
Recepcjonista poklepał w klawiaturę, łypiąc na mnie co moment.
- Mamy rezerwację na to nazwisko, jednak nie mogę dać pani klucza ani zdradzić lokalizacji pokoju. Przykro mi, osoba postronna nie może...- Wbrew słowom nie wyglądał na zasmuconego, wręcz przeciwnie. Było mu tak samo przykro, jak mi wesolutko.
- Nie jestem osobą postronną tylko... żoną.- Z trudem wymówiłam ostatnie słowo. Przez banalność i groteskowość ceremonii ślubnej wydawało mi się nieprawdziwe. Nawet usłyszenie tego z własnych ust było w dziwny sposób fałszywe, jakbym udawała kogoś, kim nie jestem.
Boże...
- Jared Leto nie ma żony.- Obok mnie rozległ się czyjś przepełniony drwiną głos.- Znam go od lat, to wieczny kawaler. Śmieszne, do czego potrafią posunąć się fanki, żeby zbliżyć się do niego choć na chwilę, dotknąć. Powinien pan wezwać ochronę.- Słowa najwyraźniej nie były skierowane do mnie, choć mówiąca je kobieta jawnie zrobiła ze mnie napaloną na idola wariatkę.
Spojrzałam na nią: na oko starsza ode mnie, gdzieś w wieku Emmy, opalona na brąz brunetka, ubrana od stóp do głów w markowe ciuchy i obwieszona złotem. Nawet ładna, choć efekt psuły zbyt jasne, jakby wypłowiałe, błękitne oczy.
Wyjęłam z kieszeni telefon i spojrzałam na wyświetlacz.
- Od godziny i paru minut Jared Leto ma żonę.- Powiedziałam chłodno, wybierając przy tym jego numer. Nie zadzwoniłam, nie chciałam robić mu wyrzutów przy obcych, napisałam tylko SMS.
"J, dziękuję za to, że nie ma mnie na liście gości hotelu i nie chcą mnie wpuścić. Co za upokorzenie. Wracam do domu."
Wysłałam wiadomość i schowałam telefon. Miałam gdzieś czy Jr odpisze, oddzwoni, czy w ogóle zauważy że coś napisałam. Może był tak zajęty zakupami i oganianiem się od dziewczyn, że nie widział poza tym świata? Nie miałam co prawda zamiaru wracać do LA, przynajmniej nie od razu, ale jeśli w ciągu najbliższej godziny Leto się nie odkręci sytuacji, naprawdę zostawię go tu samego.
- Najwyraźniej nie zna pani Jareda tak dobrze, jak się pani wydaje.- Odezwałam się do kobiety, gapiącej się na mnie przez cały czas.
- Czyżby? Jesteśmy przyjaciółmi od... Od dawna.- Jej mina świadczyła o tym, że przeszła przez jego łóżko.
Jak większość jego koleżanek, pomyślałam, czując niemiłe ukłucie w sercu. Nie zazdrość a żal, że niemal każda jego znajoma w którymś momencie znalazła się z nim w intymnej sytuacji. Jak mam się zachować, gdy rozmawiając z którąkolwiek z nich jednocześnie zastanawiam się, czy ją też przeleciał? To było poniżające. Nie powinnam mieć pretensji o to, co robił nim mnie poznał, a jednak czułam złość na myśl, że dołączyłam do zajebiście bogatej kolekcji jego podrywek. Choć byłam o stopień czy dwa wyżej od nich, nie było to przyjemne uczucie.
- Cokolwiek pani myśli jestem w tej błogiej sytuacji, gdy wiem o czym mówię i nie muszę się martwić, jak to udowodnić.- Pozwoliłam sobie na pełen wyższości uśmiech.- Do zobaczenia wieczorem, o ile zaproszono panią na bal.
Odeszłam od recepcji, szukając wzrokiem jakiegoś miejsca, w którym mogłabym spokojnie posiedzieć i poczekać na Leto. Rozglądałam się też za kimś, kogo znam, i kto zna mnie. Najwyraźniej fotki nowego związku Jareda nie obiegły jeszcze całego celebryckiego światka, bo mimo sporego tłumu, wśród którego widziałam parę znanych z ekranów twarzy, nikt nie zwracał na mnie uwagi.
Zatrzymałam się przed rozciągniętymi w poprzek holu sznurami, wiszącymi między pozłacanymi pachołkami. Za nimi była dalsza część hotelu, przed nimi kilku ubranych w garnitury facetów, zapewne ochrona. Przyglądali się uważnie każdemu, kto podszedł, przepuszczając tych, którzy mieli przy sobie, jak przypuszczałam, zaproszenia na wieczorną imprezę.
- Nie dla psa kiełbasa.- Usłyszałam znów głos bladookiej brunetki. Przeszła obok, trącając mnie ramieniem i śmiejąc mi się w twarz, pokazała ochronie kartę magnetyczną do drzwi i poszła dalej, zaraz jednak wróciła i zaczęła mówić coś do dwóch stojących razem ochroniarzy, wskazując na mnie palcem.
- Ty suko...- Szepnęłam, gdy obaj ruszyli w moim kierunku.
Odwróciłam się na pięcie i pospiesznie wyszłam z hotelu, mamrocząc pod nosem jedno słowo, skierowane do złośliwej brunetki.
- Kurwa, kurwa, kurwa...- Powtarzałam jak mantrę, oddalając się na bezpieczną moim zdaniem odległość od wejścia. Chyba nie będą mnie gonić?
Usiadłam na pierwszej wolnej ławce w cieniu i rozejrzałam się dokoła, narzucając sobie spokój. Nerwy na pewno nie przysłużą się Jamiemu a ja byłam naprawdę mocno wkurzona i rozgoryczona. Przez krótką chwilę nawet miałam ochotę się rozpłakać ze złości na wszystko i wszystkich, szczególnie Jareda i jego znajomą, ale szybko mi przeszło. Dam sobie radę, uspokoję się, wyciszę, być może, znudzona czekaniem na Bóg wie co lub kogo, wrócę do domu i zajmę się czymś mniej stresującym, niż pospieszny ślub czy upokarzająca ucieczka przed ochroniarzami.
- Zajebisty koniec roku, prawda?- Powiedziałam do łagodnie wiercącego się we mnie dziecka.- Mam nadzieję, że dzisiejszy dzień nie jest wróżbą na nadchodzące dwanaście miesięcy, bo jeśli tak to obawiam się, że twojemu tacie nie raz oberwie się po łepetynie za bycie...- Nie dokończyłam, widząc spieszącego w moją stronę tego, którego miałam ochotę palnąć w ucho. I to jaką ochotę...
Musiałam przyznać że przyjemnie się na niego patrzyło. To jak stawiał kroki, kołysząc biodrami w ten męski, nonszalancki sposób, pewność siebie bijąca z całej jego postawy, ogólny wygląd... Podobał mi się jak sam diabeł, każdy drobny szczegół, nawet błysk słońca w lustrzanych okularach. Ten mężczyzna był dla mnie idealny fizycznie pod każdym względem.
Szkoda tylko, że zachowaniem odbiegał od moich oczekiwań, ale nie można mieć wszystkiego.
Porzuciłam podziwianie cielesnej strony Jr i zaczęłam gorączkowo myśleć, co powiedzieć. Im bliżej mnie był Leto, tym bardziej nie wiedziałam, jak się zachować. Wszystko zależało od tego co będzie mówił: albo znów się pokłócimy, albo nie.
- Gdybyś poczekała na mnie zamiast demonstrować focha, całej tej szopki by nie było.
Wyrzut w jego głosie był tak słyszalny  że nie miałam złudzeń: to moja wina. To przez moje fochy musiałam uciec z hotelu jak jakiś przestępca.
- Nie wiem co w ciebie wstąpiło, próbowałem cię zrozumieć ale nie dałem rady.
Nie odezwałam się. Czułam coraz większe oburzenie i bunt, co w połączeniu z wciąż odczuwalnym żalem po prostu nie pozwalało mi mówić. Zaparłam się w sobie i koniec. Patrzyłam prosto w okulary na nosie Jareda, widząc w nich swoje odbicia, i milczałam.
- Mogłaś poczekać w hotelu, szukałem cię tam. Dopiero ochroniarz powiedział, że poszłaś w tę stronę.
Ciekawa byłam, jakich słów użył Jared, gdy o mnie pytał. Wspomniał o moim wzywającym, wulgarnym wyglądzie? Na pewno, inaczej skąd ochroniarz wiedziałby, że chodzi o mnie?
Nadal się nie odezwałam i wciąż patrzyłam w szkła okularów, powoli coraz bardziej rozdrażniona tym, że mówiąc do mnie Jr ich nie zdjął.
- Nie wolisz porozmawiać gdzieś, gdzie będziemy sami?
Porozmawiać? Ja się przecież nie odzywam.
- Jesteś już na liście gości i możesz sama odebrać rezerwa...
Nie czekałam aż skończy, już po słowach "Jesteś na liście" poderwałam się z ławki i ruszyłam żwawo do hotelu, rzucając ostatnie ponure spojrzenie w rozświetlone słońcem okulary. Słyszałam że Jr idzie za mną, tuż za mną, ale na szczęście nie próbował mnie zatrzymać. Gdyby to zrobił, chyba naprawdę strzeliłabym go po łapach.
Recepcjonista, gdy tylko stanęłam przy kontuarze, oblał się rumieńcem po samo czoło.
- Najmocniej przepraszam za nieporozumienie, którego ofiarą pani padła.- Wystękał, rzucając kilka pospiesznych spojrzeń na towarzyszącego mi Leto. Co takiego mój kochany mąż mu nagadał?- Okazało się, że mail z pani nazwiskiem dotarł do nas wczoraj, ale system jeszcze nie przetworzył wprowadzonych dziś rano danych.
Sranie w banię, pomyślałam. Akurat.
- Pracujecie na Windows 95?- Spytałam ironicznie.
- Mamy ścisłe procedury, których musimy przestrzegać.- Tłumaczył się, nadal czerwony jak burak.
- Rozumiem. Nie może pan wierzyć na słowo każdej lasce, która przyjdzie i powie, że ma rezerwację z gwiazdą. Szczególnie gdy laska wygląda, jakby urwała się ze zlotu przyszłych samobójców.- Rozmowa zaczęła mnie bawić, ale na krótko.- Wie pan...- Mruknęłam, czekając aż poda mi klucz.- Rano myślałam że to dowcipne, ubrać się w ten sposób, ale ktoś dał mi do zrozumienia że wyglądam jak łajza. Na pana miejscu też nie uwierzyłabym łajzie.- Choć mówiłam do niego, część moich słów była skierowana do stojącego obok mnie Jareda. Musiał się połapać, bo wydał z siebie długi, gardłowy pomruk, coś jakby nerwowe warknięcie. Oparta o kontuar dłoń, w której trzymał okulary, zacisnęła się na nich mocno.
- Pokój 1212, dziewiąte piętro. Życzę miłego pobytu.- Recepcjonista z wyraźną ulgą położył przede mną kartę magnetyczną z logo hotelu. Wzięłam ją w dwa palce, jakby parzyła.
- Postaram się, żeby był miły. Przynajmniej dla mnie.- Nie zwracając uwagi na Leto pospieszyłam w stronę pilnowanego przejścia w głębi holu. Słyszałam za sobą kroki i szybki oddech Jr. Był tak blisko, jakby chciał przylgnąć do moich pleców, wręcz czułam jego ciepło.
Zastanawiałam się w co on gra, jednocześnie mając to gdzieś. Wkurzył mnie i zawiódł, do tego z chwili na chwilę zmienił front, twierdząc nagle, że wyglądam wulgarnie. Czyżby ślub odmienił jego podejście do mnie? Dostał czego chciał i nie musiał już się starać?
Czy dopiero teraz poznam prawdziwą twarz faceta, którego poślubiłam? Może wcale nie znałam go tak, jak mi się zdawało.
Boże...
Ochroniarze przepuścili mnie bez słowa, choć patrzyli na mnie dziwnie, jakbym miała na czole trzecie oko. Czy oni też byli wypytywani o mnie w ciekawy sposób? Pewnie tak.
Cholera, pięknie zaprezentowałam się przed pracownikami hotelu, po prostu pięknie. Tylko pozazdrościć mi efektownego wejścia. Długo będą pamiętać pyskującą dziewczynę, chcącą wtargnąć bezczelnie do apartamentu samego Leto i twierdzącą, że jest jego żoną. Co prawda nią byłam, ale chyba na nią nie wyglądałam.
Wbrew moim oczekiwaniom winda, którą jechaliśmy na górę, była pusta, Mimo grupki osób w holu nikt nie wsiadł z nami. Zacisnęłam dłonie, modląc się w duchu by Jr siedział cicho, jak robił to do tej pory. Niestety, ten na górze wypiął się na mnie i moje prośby.
- Dlaczego ze mną walczysz, i przede wszystkim: o co?- Leto przysunął się do mnie gdy tylko drzwi zasunęły się z cichym sykiem. Stanął parę centymetrów przede mną, patrząc z takim skupieniem, że prawie dostał zeza.
Omal się nie roześmiałam, ale udało mi się opanować. Zacisnęłam mocniej dłonie i wpatrzyłam się w cyfry nad drzwiami windy.
- Rozmawiaj ze mną Ellie, inaczej niczego nie zbudujemy.- Cichym słowom towarzyszył pieszczotliwy dotyk w ramię.- Co ja ci zrobiłem, o czym nie wiem? Nie miałaś rezerwacji, okej, to mogło cię wkurzyć, ale już wcześniej na mnie burczałaś i nie mam, kurwa, pojęcia, o co.
Popatrzyłam mu w oczy, błyszczące tłumionym gniewem i napięciem. Więc nie był tak spokojny jak udawał, był zły. Na mnie. Jeśli on nie wiedział o co się wkurzałam, ja nie wiedziałam, co wkurzyło jego.
- Co się stało, Ell?
- Nic takiego.- Odparłam z sarkazmem.- Takie tam drobiazgi. Zostałam posądzona o próbę wtargnięcia do cudzego apartamentu, udając twoją żonę, zostałam nazwana napaloną, kłamliwą fanką, na koniec nasłano na mnie ochroniarzy, bo przecież łajza w stylu emo nie ma prawa znać Jareda Leto. On nie zniża się do takiego poziomu.
Wyszłam z windy, gdy tylko zatrzymała się na piętrze. Nie wiedziałam w którą stronę iść, miałam przed sobą niewielki hol z odchodzącymi w trzy strony korytarzami. Nie musiałam jednak zgadywać albo zdawać się na traf i błądzić po hotelu: Jared złapał mnie z tyłu za ramiona i obrócił w lewo.
- Tam.- Pchnął mnie lekko w wyznaczonym kierunku jakbym była debilem, którego trzeba ustawiać na każdym kroku.
- Nie jestem kukłą.- Warknęłam.- Nie musisz mnie popychać.
- Nie mów mi co muszę a czego nie.
- Tak, ty wszystko wiesz lepiej.- Dotarłam do numeru 1212 i wsunęłam kartę do czytnika.- Tak dobrze znasz rozkład pokoi, że wiedziałeś, gdzie iść?- Spytałam, łapiąc dopiero teraz, że doskonale wiedział gdzie szukać naszego apartamentu.
- Zawsze się tu zatrzymuję, gdy jestem w Vegas.- Otworzył przede mną drzwi.- Wchodzisz, czy wolisz kłócić się na korytarzu?
Weszłam, rozglądając się z ciekawością: apartament składał się z więcej niż jednego pomieszczenia. Przede mną był salon z wielkim na pół ściany oknem i wyjściem na nieduży taras, po prawej widziałam szeroko otwarte, dwuskrzydłowe drzwi, za nimi zaś sporych rozmiarów łóżko z białą jak śnieg pościelą. Wszystko luksusowe, z górnej półki.
- Nie kłócę się.- Palnęłam bezmyślnie pierwsze, co przyszło mi do głowy.
- Jasne. Tak sobie dyskutujemy o pogodzie.
- To ty przyczepiłeś się do mojego ubrania jak rzep.- Mówiąc o ubraniu zdjęłam kurtkę, potem energicznie zdarłam z siebie znienawidzoną teraz koszulkę i rzuciłam ją Leto pod nogi, zostając w samych dżinsach i staniku.
- Powiedziałem tylko, że w tym nie powinnaś iść do kasyna, bo to jednak jest lokal na pewnym poziomie i zwyczajnie nie wypada...
- Ale na własny ślub wypadało?- Weszłam mu w słowo, od nowa czując rozgoryczenie i złość na niego i siebie.
- Przecież chciałaś w tym iść!- Jared podniósł głos, wskazując palcem na zwiniętą w kłąb koszulkę. Wyglądała jak rzucona w kąt, niepotrzebna szmata, i tym właśnie była: szmatą.
- Nie masz pojęcia czego chciałam, bo nigdy o to nie pytasz!- Krzyknęłam, stając przed nim z zaciśniętymi pięściami.- Nigdy! Tylko mówisz co zrobimy i nawet nie zainteresujesz się moją opinią!
- Dotąd jakoś na to nie narzekałaś. Ba, w łóżku jesteś wręcz zachwycona takim układem.- Na jego ustach pojawił się drwiący uśmieszek.
Mimowolnie zarumieniłam się na wspomnienie o seksie. Jr miał rację, byłam zachwycona jego dominacją w sferze erotycznej, w większości przypadków także poza nią. Ale były wyjątki i za jeden z nich uważałam swój ślub.
- Nigdy nie narzekałam, ale teraz narzekam bo przekroczyłeś pewną granicę.- Wbiłam mu palec w środek klaty.
- Ja przekraczam granice?- Odsunął moją rękę nerwowym ruchem.
- Moje, bo własnych chyba nie masz.- Podparłam się pod boki, patrząc z wyzwaniem w oczach.- Koniec z pomysłami, które musisz natychmiast wprowadzić w życie. Koniec z informowaniem mnie na ostatnią chwilę o tym, że gdzieś jedziemy albo coś zrobimy. Koniec, rozumiesz? Dziś ostatni raz zrobiłam od razu coś, co sobie wymyśliłeś. I żałuję, bo wzięłam udział w parodii a teraz mogę się pocałować w czubek dupy bo tego nie cofnę.- Ścisnęło mnie w gardle, gdy uświadomiłam sobie, że już po sprawie. Coś, co zdarzając się raz w życiu powinno być piękne, zostało sprofanowane przez pośpiech.
- Co cię tak wkurwiło, nasz ślub?- Głos Jr brzmiał słodko, co znaczyło, że jest ostro wkurzony.- Nie chciałaś go?
- Ślub? Ty to nazywasz ślubem?- Skrzywiłam się ironicznie.- Błagam...
- Jeśli nie chciałaś za mnie wyjść to po co się zgodziłaś? Masz coś z głową? A może chodziło ci o coś innego? Kasę?
Nie spodziewałam się takiego pytania akurat od niego, prędzej ze strony Shannona.
- Chciałam! Ale nie w taki sposób, nie między lunchem a wyjściem na zakupy! Właśnie dlatego poszłam w tej szmacie! Bo to nie było nic specjalnego, osobistego, i w ogóle! Bo to było jak podpisanie kolejnej fikcyjnej umowy po to, żebyś mógł mnie bzykać!- Wykrzykiwałam kolejne żale prosto w twarz Leto.- Mam prawo być zła bo okradłeś mnie z czegoś wyjątkowego.- Dodałam już spokojniej, czując spływające po policzkach łzy. Wytarłam je wierzchem dłoni ale zaraz pojawiły się następne. Nie chciałam płakać, jednak moje ciało miało właśnie taką metodę na pozbycie się negatywnych emocji.
- Jeśli tak ci zależy na całej ślubnej pompie to ją dostaniesz. Po moich badaniach. Będziesz mieć wszystko, co sobie wymyślisz.- Jr złagodniał w jednej chwili. Nie wrzeszczał już, wyglądał na odrobinę skruszonego. Za mało jednak, żebym mogła wiedzieć, że coś do niego dotarło.
- Odnowienie przysięgi? To jak podrabiane dziewictwo. Dziękuję, nie, to już nie byłoby to samo.- Pokręciłam głową, szukając w plecaczku paczki chusteczek. Nie mogąc jej znaleźć rzuciłam plecak na podłogę i poszłam do sąsiadującej z sypialnią łazienki. Tu też wszystko utrzymane było w bieli, przez co miałam przez moment wrażenie, że jestem w łazience Leto.
Odkręciłam wodę i zmoczonym końcem ręcznika zaczęłam zmywać z oczu makijaż. Nie płakałam, te kilka łez, które wylałam, wystarczyło, choć nadal byłam wkurzona.
- Skoro nie chcesz powtórnego ślubu to czego właściwie chcesz?- Jr zjawił się za mną, pełen pretensji.
- Nie dość jasno się wyraziłam?- Łypnęłam na niego jednym okiem, trąc zapamiętale drugie.
- Żebym pytał cię o zdanie?
- Dokładnie tak. Żebyś pytał, zanim coś postanowisz. Nie jestem ubezwłasnowolniona, żebyś podejmował za mnie każdą decyzję.
- A ty nie masz buzi, żeby się odezwać? Jak ci nie pasował dzisiejszy termin trzeba było mówić!
- Nie wiedziałam co się dzieje! Byłam tak totalnie zaskoczona, że nie kontaktowałam! I przez to jeszcze dałam sobie wcisnąć podwójne nazwisko! Chciałam jedno, zawsze chciałam mieć jedno, a teraz mam co?- Spojrzałam na swoje odbicie. Oczy miałam zaczerwienione i lekko opuchnięte od krótkiego płaczu i tarcia ręcznikiem, ale poza tym wyglądałam normalnie, pomijając zaciętą minę. Przemyłam twarz zimną wodą, żeby ochłonąć trochę i zmniejszyć opuchliznę.
- Ktoś mi kiedyś powiedział, że kobiety po ślubie zmieniają się na gorsze. Szkoda że nie ostrzegł, jak szybko te zmiany następują.- Jared stanął obok mnie, przyglądając się w lustrze czemuś tam na swojej ogolonej brodzie.
- I to mówi facet, który w godzinę po ślubie powiedział żonie, że wygląda jak łajza.- Wydęłam lekceważąco usta.- I to bez powodu.
- Nie powiedziałem że wyglądasz jak łajza, nie dopowiadaj sobie.
- Skrytykowałeś mnie tak o, bo co, bo już mogłeś po tym, jak podpisałam papier?- Spytałam, patrząc na niego chłodno. Co prawda już nie wrzeszczeliśmy na siebie, ale nadal się kłóciliśmy. Nie trzeba krzyczeć żeby się kłócić, wszystko zawiera się w słowach i intonacji.- Zmieniłam się na gorsze bo chcę mieć prawo do opiniowania twoich pomysłów i ewentualnej odmowy ich realizacji?
- Wydzierasz się i strzelasz fochy, co mam o tym myśleć?
- Co sobie tylko chcesz.- Wzruszyłam ramionami, mając gdzieś to, co myśli w tej chwili na mój temat. Za bardzo byłam jeszcze rozjuszona żeby się przejmować, choć pilnowałam się mimo wszystko, żeby nie powiedzieć czegoś, czego naprawdę mogłabym później żałować.- Focha, jak mówisz, strzeliłam po twojej krytyce na mój temat, nie przed. Nie ja zaczęłam to wszystko.
- Mówiłem, że będę nerwowy, uprzedzałem.
- A ja jestem w ciąży i mam humorki. - Naprawdę je miałam, te wszystkie wahania nastroju i zachcianki, choć nie mówiłam o tym do tej chwili.
- Ciąża to nie choroba a focha nie tłumacz humorkami.- Leto zmierzył mnie wzrokiem z góry na dół.- Nie myśl, że dam sobie wejść na głowę pod takim pretekstem.
Wycierając się szukałam w myślach odpowiedniej riposty, ale do głowy przychodziło mi tylko jedno słowo.
- Fiut.- Podsumowałam go krótko. Rzuciłam ręcznik na umywalkę i wyszłam, nie mając ochoty na dalszą, bezsensowną dyskusję.
- Picza.- Jr nie pozostał dłużny, choć w jego głosie nie było ani odrobiny złośliwości, raczej rozbawienie.
Spojrzałam na łóżko w sypialni, mając wielką ochotę po prostu położyć się i nic nie robić, ochłonąć z nerwów, przemyśleć wszystko, co stało się dzisiejszego dnia. Przetrawić każde usłyszane słowo, opracować sobie jakiś plan na najbliższe godziny czy dni. Nie miałam zamiaru rezygnować z wieczornego przyjęcia tylko dlatego, że pokłóciłam się z Leto. Chciałam zobaczyć rewię, chciałam choć raz zagrać w ruletkę, chciałam być na balu, nawet gdybym miała podpierać ściany i tylko patrzeć na wszystkich tych sławnych ludzi, którzy tam będą.
Chciałam zaistnieć, taka prawda. Wciąż jeszcze byłam nikim, ale to się zmieni. Już wcześniej myślałam nad sobą i swoją przyszłością, której nie miałam zamiaru zmarnować na byciu dodatkiem do Jareda. Może to prymitywne i nieuczciwe, ale jego osoba w jakiś sposób ułatwi mi zdobycie prestiżu, o którym marzyłam jako nastolatka. Wciąż chciałam być kimś, może nie modelką z wybiegów, bo na to niestety byłam za niska, ale... Fotomodeling był równie dobry. I tym razem, próbując dostać się w kręgi ludzi z tej branży, nie musiałabym obawiać się o to, że w zamian za ofertę pracy czy choćby próbnych zdjęć, będę musiała dać komuś tyłka.
Ale to jeszcze nie teraz, zajmę się ewentualną karierą dopiero za jakiś czas, gdy Jamie będzie miał kilka miesięcy a moje ciało wróci do normy i poprzednich kształtów. Nie byłam gruba, brzuch miałam mały jak na siódmy miesiąc, ale kto wie, czy ostatnie tygodnie nie będą gorsze? Miałam nadzieję, że ciąża nie zmieni mnie drastycznie albo nie zacznę tyć podczas karmienia piersią.
Boże...
Na samą myśl o rychłym macierzyństwie przeszły mnie ciarki. Znów zdałam sobie sprawę, że nie jestem gotowa na dziecko, i nie dlatego że byłam zbyt leniwa, by sięgnąć po wiedzę, a dlatego, że wciąż było to dla mnie kwestią przyszłości. Ta jednak nadchodziła wielkimi krokami. Kilka tygodni, które zostały mi do porodu, minie jak z bicza strzelił, a ja nie miałam jeszcze niczego na powitanie Jamiego. Nie miałam nawet planów co do tego, gdzie i jak urządzić dziecięcy pokój. Nie obejrzałam ani jednego łóżeczka, przewijaka, nawet głupich śpioszków.
Jaka będzie ze mnie matka, skoro odkładam na później wszystkie ważne rzeczy związane z pierwszym dzieckiem?
- Przepraszam, że nie poświęcam ci tyle uwagi, ile powinnam.- Szepnęłam.- Obiecuję, że od jutra będziesz moim priorytetem, ale dziś jeszcze muszę skupić się na czymś innym.
Po raz ostatni odłożyłam na bok myśli o dziecku i spojrzałam na leżącą w salonie koszulkę, którą z taką ochotą ubrałam rano, i której teraz nienawidziłam jako symbolu... Czego? Nie mojego upadku, bo nie czułam się przegrana. Raczej wstydu, że dałam się pokonać własnym słabościom.
Żałowałam, że mimo wszystko nie zabrałam z domu czegoś więcej niż to, co miałam na sobie. Teraz musiałam wyjść po coś do ubrania, a nie miałam nic poza kurtką, której na dodatek nie mogłam dopiąć na zaokrąglonym brzuchu. Byłam zła na siebie, że posłuchałam Jareda i nie spakowałam do plecaka choćby podkoszulka do spania. Miałabym przynajmniej coś, w czym mogłabym pokazać się teraz w sklepie.
- O tak, słuchaj Leto, to będziesz w zimę popierdzielać w sandałach.- Mruknęłam, podnosząc słuchawkę hotelowego telefonu i wybierając widniejący na tabliczce obok niego numer roomservisu. Poprosiłam o kupno zwykłego T-shirtu i dostarczenie go do pokoju, najlepiej jak najszybciej. Zamówiłam też trochę owoców i lekki obiad dla dwóch osób. Od lunchu upłynęło kilka godzin a ja znów zaczynałam być głodna.
Westchnęłam w duchu i spojrzałam przez ramię w stronę łazienki, z której nie dobiegał żaden, nawet najcichszy hałas. Nie czułam już złości, wyparowała ze mnie pod wpływem myśli o Jamiem, ale nie byłam pewna czy Jared nadal nie jest wkurzony. O czym myślał i dlaczego był tak cicho?
Chcąc się dowiedzieć podeszłam do drzwi i zajrzałam do środka: Leto siedział na krawędzi wanny. Po prostu siedział, z opuszczoną głową i dłońmi zaciśniętymi na kolanach tak mocno, aż pobielały mu kłykcie. Wyglądał okropnie samotnie.
Jeszcze niedawno stałabym i patrzyła, nie wiedząc co zrobić. Coś we mnie jednak zmieniło się i dojrzało, bo bez wahania podeszłam do niego i dotknęłam jego ramienia. Podniósł głowę. Nie wyglądał na złego, więc i on chyba ochłonął przez te kilka minut. Nie wyglądał też na smutnego ani zmartwionego. Wyglądał normalnie.
- Przepraszam.- Odezwałam się pierwsza. Być może na to czekał, nie wiem, czułam jednak że powinnam przeprosić, nawet jeśli miałam rację w swoich wyrzutach. Mogłam przedstawić je w łagodniejszej niż awantura formie.
- Ja też.- Odparł po chwili. Patrząc z góry widziałam, jak jego dłonie rozluźniają się i przestają ściskać chude kolana.
- Nie powinnam była na ciebie krzyczeć.- Dziwne, ale nie krępowało mnie przyznawanie się do błędu, za to przynosiło wyraźną ulgę, oczyszczało.
- Humorki.
- Tak. Ty też je masz. I jesteś despotyczny.- Dodałam z delikatnym uśmiechem.
- Wiem.- Odetchnął głęboko, przy czym jego oczy nabrały więcej blasku, jakby dodatkowa porcja tlenu rozświetliła je od środka. To było zjawiskowe i piękne.
On był piękny.
- Musimy nauczyć się tak wiele, Ellie. Boję się tego.
Przekrzywiłam głowę, zaskoczona jego słowami, ale rozumiałam co ma na myśli. Losowy przypadek rzucił nas razem na głęboką wodę i kazał utrzymać się na powierzchni. Oboje debiutowaliśmy w poważnym związku, do którego dołączono w pakiecie dziecko. Oboje byliśmy niezdarni jak ślepcy w obcym, pełnym byle jak poustawianych mebli pokoju. Miałam nadzieję, że błądząc w ciemnościach nie potłuczemy się za mocno i uda nam się wspólnie znaleźć źródło światła, nim oddalimy się od siebie, nie potrafiąc odnaleźć.


                                                                          *****

Cóż za melodramatyczne zakończenie rozdziału ;)
Wybaczcie tak długą przerwę w zamieszczaniu, najpierw miałam przeprowadzkę, potem kilkanaście razy zaczynałam pisać i ciągle nie byłam zadowolona. Dopiero gdy zaczęli się kłócić uznałam, że tego właśnie chcieli.
Czy wspominałam już, że sami podpowiadają mi, co pisać, i każda ingerencja w ich plany kończy się tym, że łapię zawiechę? 
Pozdrawiam Was gorąco i czekam na komentarze :)
Yas.


środa, 20 czerwca 2018

Ellie S-L.

"Dziś 31 grudnia, ostatni dzień roku, ostatnia szansa na rozliczenie się z sobą, bo jutro obudzimy się w nowym, lepszym świecie".
- Taaa, jasne.- Mruknęłam pod nosem, ani trochę nie wierząc w to, co pieprzy nawiedzony ewangelista w TV. Słuchałam go piąte przez dziesiąte, ściecierając kurze i komentując niektóre teksty.- Rozliczyć to się mogę z fiskusem. Z sobą nie mam z czego.- Stwierdziłam.
"Dziś jest ostatni dzień by zatrzymać się, zadumać, obejrzeć za siebie i przyjrzeć temu, co zrobiliśmy ze swoim życiem w ciągu całego roku. I zawołać do Pana: oto ja, oto czego dokonałem, oto, co zrobiłem dla innych".
- Aha.- Zamarłam w pół kroku i spojrzałam przez ramię, potem dokładnie obejrzałam trzymaną w ręce ściereczkę i na koniec podniosłam głowę.- Hello, ty tam, na górze.- Spojrzałam na sufit.- Jestem Ellie, przed chwilą poskładałam pranie a teraz starłam kurze. Oto, co zrobiłam dla innych.
Nie czułam wyrzutów o to, że prawdopodobnie bluźnię, z mojej strony to był tylko żarcik, i jeśli tam gdzieś naprawdę ktoś jest, raczej nie powinien się na mnie wkurzyć o taką drobnostkę. Może nawet trochę go rozbawię i przestanie się nade mną znęcać, jak robił to od ponad roku? Chyba wystarczy że klepałam biedę, sprzedałam tyłek, a potem zostałam emocjonalnie sponiewierana przez Leto. Więcej atrakcji mi nie trzeba, teraz chciałam tylko zwykłego szczęścia.
Wyłączyłam TV i odetchnęłam, zadowolona z siebie. Od rana porobiłam trochę w domu, ciesząc się tym, że mam jakieś normalne, ludzkie zajęcia, choćby były najbardziej przyziemne. Może jazda na szmacie nie była czymś, czym można chwalić się znajomym, ale pies z tym. To był mój dom, miejsce, o które chciałam i zamierzałam dbać, wyręczając się firmą sprzątaczy tylko w cięższych pracach, takich jak mycie okien, których było za dużo, żeby chciało mi się samej z nimi męczyć.
Być może wyłaziła ze mnie małomiasteczkowość, ale nie zamierzałam siedzieć i patrzeć jak meble porastają kurzem tylko dlatego, że Jr miał kasę na wynajęcie sprzątaczek. Przynajmniej teraz, póki nie miałam innych zajęć. Później, zaabsorbowana Jamiem i przyzwyczajona do tego, że stać mnie na błogie lenistwo, pewnie zacznę zrzucać więcej spraw na innych, ale jeszcze nie teraz.
Od rozmyślań nad przyszłością i perspektywą bycia leniwym snobem oderwał mnie sygnał nadchodzącego SMS. Wiadomość od Jareda.
Zrobiłam głupią minę, rozbawiona tym, że pisze do mnie, choć mógłby zwyczajnie się odezwać, schodząc choćby do połowy schodów. Usłyszałabym go przecież.
"Tęsknię."
- Co?- Roześmiałam się, mile zaskoczona krótkim ale wymownym komunikatem.
"Straszne. Jestem tak daleko, całe piętro niżej... Ale wytrzymasz, wierzę w Ciebie, Leto." Odpisałam, chichocząc.
"Przyjdziesz do mnie?"
"Myślisz, że poradzę sobie ze schodami?"
Wymiana SMS bawiła mnie, tym bardziej, że nigdy wcześniej nie pisaliśmy do siebie będąc razem w domu.
W ogóle prawie nie pisaliśmy, nawet wcześniej, co właśnie sobie uświadomiłam. Albo rozmawialiśmy bezpośrednio, albo, rzadziej, przez telefon, ale prawie wcale nie słaliśmy sobie wiadomości. Dziwne.
"Myślę, że tak. Czekam. ILY"
- Hę?- Nie wiedziałam, co to te ILY, domyślałam się, że to jakiś używany w pisemnych kontaktach skrót, ale nie byłam za bardzo obeznana z tego typu rzeczami. Mimo młodego wieku nie udzielałam się ani w sieci, ani na portalach społecznościowych, widząc w nich sporo bezsensownego bełkotu i zwyczajnych plotek. Wolałam rozmowę twarzą w twarz.
"Idę. Nasłuchuj odgłosów wspinaczki." Ruszyłam na górę.
"Ja lubię się wspinać... szczególnie na Ciebie."
Cały Leto.
"Wspinać, czy zapinać, drogi J?" Szłam, robiąc co chwila przystanek żeby odczytać kolejną wiadomość lub na nią odpisać. Dziecinne to, ale zabawne i w jakiś sposób zbliżało nas do siebie.
"Wspinać, żeby zapinać."
"Przez to określenie boję się, że gdy poproszę o pomoc w zasunięciu zamka w sukience i powiem `zapnij`, z przyzwyczajenia mnie przelecisz." Napisałam, będąc już na górze. Prawie natychmiast usłyszałam wybuch śmiechu, dobiegający z mojej starej sypialni, więc skierowałam się tam, nie do obecnej.
- No i z czego tak...- Zaczęłam i umilkłam. Pytanie wywietrzało mi z głowy na widok tego, co Leto zrobił w czasie, gdy biegałam ze ścierkami po salonie.- Kurwa...- Wyrwało mi się.
Jared się ogolił. Nie skrócił zarostu jak robił to wiele razy wcześniej, po prostu teraz go nie miał. Stał na środku pokoju z włosami związanymi nad karkiem i gładziutką twarzą, podobny i niepodobny do siebie.
- Po "kurwa" mniemam, że jesteś zaskoczona.- Uśmiechnął się, ale trochę niepewnie. W oczach też miał coś na kształt obawy, że będę rozczarowana.
Nie byłam, ale zachwytu też nie czułam. Byłam raczej skonsternowana, choć nie wyglądał źle a po prostu inaczej. Odmłodniał zdecydowanie, to plus, wyglądał teraz niemal jak mój rówieśnik, ale jego twarz nabrała większej ostrości, stała się optycznie chudsza. Nie wiedziałam, co o tym myśleć i co powiedzieć.
- Chłopcze, widziałeś gdzieś Jareda? Był tu.- Odezwałam się po dobrej chwili, gdy minął mi pierwszy szok.
- Chłopcze?- Jr rozpromienił się na ten niekryty komplement z mojej strony.- Aż tak staro wyglądam z bródką?
Podeszłam do niego, nadal udając że go nie poznaję. Przyglądałam mu się, odnotowując jednocześnie że z bliska wrażenie młodego wyglądu znika w konfrontacji z kurzymi łapkami w kącikach oczu, obeszłam go dokoła i zatrzymałam się przed nim.
- Hmmm głos znajomy.- Zmarszczyłam czoło w udawanym skupieniu, mówiąc do siebie cicho.- Pachnie jak Jr. Wzrost też się zgadza.- Odchyliłam mu koszulę po prawej stronie, odsłaniając ramię i część klaty.- Tatuaż też jest.- Położyłam mu dłonie na ramionach, robiąc zdumioną minę.- Jared?
- Nie inaczej, Ell.- Uśmiechnął się ślicznie.- I co powiesz na taką wersję mnie?
- Zaskakująca, ale fajna.- Przejechałam palcami po gładziutkiej skórze policzka.- Więcej miejsca do całowania, ha!- Wycisnęłam soczystego buziaka tam, gdzie wcześniej był zasłonięty zarostem.- Masz bardzo delikatną skórę, J.- Stwierdziłam.
- Skąd wzięło ci się to J?- Leto uniósł zabawnie jedną brew.- Ell, ty mnie tak nie skracaj, bo nic ze mnie nie zostanie.
- Mówiłam, że Emma skalała doskonałość, jaką było zdrobnienie twojego imienia, a J wymawia się w zasadzie tak samo, tylko pisownia inna. Niczego ci nie skracam, broń Boże.- Objęłam go za szyję i przytuliłam policzek do jego policzka, ciesząc się nowym doznaniem.- Jesteś teraz taki gładziutki...
- Cieszę się, że nadal ci się podobam.- Cmoknął mnie w ucho.- Ellie, nic cię po tamtym nie boli? Nie trzeba, żeby obejrzał cię lekarz?- W głosie miał całe pokłady troski i niepokoju.
- Jeśli przez dwa dni nic mi nie było, to nie będzie. Poza tym co bym powiedziała lekarzowi, że mój facet jest synem centaura?- Zażartowałam i uśmiechnęłam się na wspomnienie tego, co powiedział w czarnej jak noc sypialni, słów, których nigdy nie zapomnę, bo były pierwsze.
- Trochę przesadziłem i zrozumiem, jeśli nie pozwolisz mi na podobne gierki nigdy więcej.
- Nie chcę tego powtarzać... przez jakiś czas.- Powiedziałam po chwili milczenia. Choć eksperyment, jakiemu mnie poddał był bolesny, w jakiś niezdrowy sposób mi się podobał.
- Kurwa, Ellie...- Leto sapnął śmiesznie.
Nie musiał mówić więcej, żebym wiedziała o co chodzi. Czasami sam ton jest tak naładowany emocjami, że oddaje więcej, niż słowa, a teraz słyszałam w głosie Jr wszystko to, co chciałam słyszeć już dawno.
To, co spodziewałam się słyszeć kiedyś, w Europie, w wieczór, gdy pierwszy raz poszliśmy, jak normalni ludzie, do łóżka. Wtedy, gdy byłam prawie pewna, że nie jestem Jaredowi obojętna. Pamiętałam każdą chwilę, każde słowo, gest, nawet teraz miałam przed oczami pełną uczuć twarz pochylonego nade mną Jr i to, co mówił.
"Chciałabyś mnie, Ellie?" Pytanie, które mi wtedy zadał, pojawiło się nagle w mojej głowie, brzmiąc w niej echem, dokąd nie zrozumiałam jego treści, tego, czym naprawdę było. Tamtej nocy nie słyszałam, o co naprawdę Jared spytał, teraz...
- J?- Odezwałam się cicho, nadal przytulona do niego całą sobą.
- Tak, Ell?
- Pamiętasz wieczór, gdy siedzieliśmy na drzewie? I później, gdy byliśmy już w pokoju, w łóżku?
- Nasz prawdziwy pierwszy raz.- Mruknął jakoś tak nostalgicznie.
- Zadałeś mi wtedy pytanie, na które nie odpowiedziałam.- Ciekawa byłam, czy to pamięta.
- Mhm. I?
- Żałuję, że zwlekałam, ale już wtedy odpowiedź brzmiałaby: tak, chciałabym cię.
Milczał przez chwilę, która dla mnie wydawała się trwać i trwać.
- Wiem, skarbie. Widziałem to w twoich oczach. Prawie temu uległem.- Ścisnął mnie mocniej.- Przepraszam, że tak się nie stało.
- Najwyraźniej miało być tak, jak było.- Wzruszyłam ramionami.- Widocznie musieliśmy dostać po dupie, żeby docenić pewne rzeczy. Człowiek rzadko szanuje to, co przychodzi łatwo.
- Jest w tym co mówisz jakaś logika.- Jared odsunął mnie na długość ramion i obejrzał z góry na dół.- To jak, zbieramy swoje skopane tyłki? Jak spóźnimy się na lot Shannon urwie mi łeb i nasika do szyi.
- Niech tylko spróbuje.- Burknęłam groźnie, niezbyt zachwycona perspektywą spotkania ze starszym Leto. Pewnie będzie wypytywał mnie o to, co wiem o młodszym, w końcu dziś mijał wymyślony przez niego termin mojego "egzaminu".
- Tak jak mówiłem, nie bierz nic z ubrań, wszystko co potrzebne kupi się na miejscu. W końcu tam zawsze wszystko jest otwarte.- Jr już grzebał w swojej szafie, wyciągając ulubioną, czarną skórzaną kurtkę.
"Tam", czyli w Vegas, mieliśmy powitać nowy rok na imprezie, na którą bracia zostali zaproszeni jeszcze przed moim przyjazdem. W planach było oglądanie rewii, na którą już się cieszyłam, potem bal i odsypianie wszystkiego w jednym z apartamentów hotelu Bellagio.
- Daj mi parę minut.- Ruszyłam do swoich ciuchów, w myślach wybierając na drogę coś, co będzie pasowało do ubioru Leto. Skoro on ubierał skórę, ja też. Do tego luźne jasne dżinsy i sięgająca ud koszulka z nadrukiem pokazującej środkowy palec dłoni. Pokusiłam się też o makijaż w stylu emo, z mocno podkreślonymi na czarno oczami, dzięki czemu przestałam wyglądać jak grzeczna dziewczynka. Podobałam się sobie taka... zbuntowana, z rozpuszczonymi włosami, patrząca spod nich odważnie, wręcz zaczepnie.
Spakowałam do plecaka dokumenty, witaminy, zalecone przez Teda tabletki, parę potrzebnych drobiazgów, i zeszłam na dół, ciekawa reakcji Leto na widok nowej wersji mnie. On złagodniał przez to, że się ogolił, więc ja też coś w sobie zmieniłam.
- Ellie, nie poznaję cię. Wyglądasz... groźnie?- Stwierdził, przyglądając mi się.- Ale ładnie. Kusząco. Niegrzecznie.- Wyliczał, idąc do bramy, za którą czekała na nas taksówka.- Kurwa, mam sprośne myśli na twój widok. Chciałbym...- Urwał i pokręcił głową.
- Co chciałbyś?- Byłam ciekawa, jakie świństewka przyszły mu do głowy tym razem.
- Widzieć, jak patrzysz na mnie właśnie tak umalowana z tego poziomu.- Opuścił dłoń na wysokość swojego krocza.- Kurwa, Ellie, kiedyś się od tego nie wykręcisz.
- Wiem, J. Kiedyś się nie wykręcę.
Z lękiem myślałam o tym, że owo "kiedyś" zbliża się wielkimi krokami. Leto coraz częściej o tym wspominał, a to znaczyło, że mogę spodziewać się z jego strony pierwszych prób lada moment. Trochę byłam ciekawa czy będzie mnie namawiał i prosił, czy też od razu przystąpi do ataku, na przykład wykorzystując to, że siedzę, i stanie przede mną w pełnej gotowości. Bardziej jednak obawiałam się, niż byłam ciekawa, ale człowiek zawsze boi się tego, co ma zrobić lub poczuć pierwszy raz.
- Nic, co ludzkie...- Mruknęłam, wsiadając do taksówki.
- Właśnie, Ell.- Jr wlazł zaraz za mną, cały w skowronkach, ciesząc się chyba na samą myśl o tym, że za jego sprawą pewne rzeczy nie będą mi obce.
- Tomo też jedzie?- Rzuciłam pytanie bardziej po to, żeby zmienić temat, niż ciekawa.
- Nie. Shann też leci na doczepkę.
- A ja?
- Osoba towarzysząca. W chwili, gdy dostawałem zaproszenie, nie wiedziałem jeszcze, że tu będziesz. Gdybym wiedział, mielibyśmy wspólne.- Spoważniał.- Będzie dużo ludzi, głównie z branży filmowej, więc przygotuj się na spore zamieszanie.
- Dziwnie mi z myślą, że mojego chłopaka zapraszają na wielkie imprezy z aktorami.- Po części nawet mogłam przyznać, że nie do końca w to wierzę.
- Chłopaka...- Skrzywił się lekko, wymawiając to słowo.- Kiedyś nie byłem zapraszany na aż tak prestiżowe przyjęcia, ale wiadomo już, że mam dostać nominację, więc od razu skoczyłem o parę stopni wyżej na drabince i voila.
- Jaką nominację?- Nie wiedziałam o czym mówi, nie znałam się przecież na tym, co dzieje się za kulisami pracy aktorskiej.
- Do Oscara, za rolę drugoplanową.- Odparł z dumą.- Niestety za film, którego nie lubisz.
- No to gratuluję.- Uścisnęłam go za rękę, którą mnie trzymał.- Bardzo się cieszę, J.- Cieszyłam się, jak najbardziej, byłam dumna, ale byłam też onieśmielona, po raz nie wiem który zdając sobie sprawę z tego, kim jest Jared. Od nowa czułam się przy nim mała i nic nie znacząca, takie byle co z byle zadupia. Od nowa był wszystkim, czym ja nigdy nie będę.
Znów zadałam sobie pytanie: co ja tu robię i dlaczego wybrał właśnie mnie? Co było we mnie takiego, że chciał zwykłą Ellie, mogąc mieć każdą inną?
- Oczywiście za tym idą też nowe propozycje ról.- Leto nie zauważył mojego zmieszania, wpatrzony w okno po swojej stronie.- Dostałem jedną, ale jeszcze nie chcę o tym mówić. Wszystko w swoim czasie, Ell. Zdradzę tylko, że tym razem nie będę chory ani nic podobnego.
- Choć tyle dobrze.- Odetchnęłam z ulgą.- Będę mogła zajrzeć do kasyna?
- Jasne, pod warunkiem że nie przewalisz całego majątku.- Jared oderwał się od podziwiania miasta i pochylił do mnie, szepcząc.- Lot jest krótki bo to blisko, będziemy mieć kilka godzin dla siebie. Pójdziemy na spacer, zobaczysz Strip, zajrzymy do butików w poszukiwaniu czegoś na wieczór. W tym, co na sobie mamy, mogliby nas nie wpuścić na rewię. Kupimy coś naprawdę wystrzałowego, chcę, żebyś wyglądała dziś pięknie.
Miałam ochotę spytać, czy nie boi się  że będą na mnie wtedy patrzeć, ale przezornie ugryzłam się w język. Lepiej nie kusić losu i nie podpowiadać zazdrosnemu facetowi, że ktoś obejrzy jego dziewczynę.
- A bilety lotnicze?- Spytałam, nie słysząc o nich ani raz.
- Lecimy prywatną maszyną. Nie chce mi się czekać na maruderów ani gnieść z obcymi na pokładzie.
- Mhm.- Skwitowałam informację mruknięciem, jakoś się nie dziwiąc temu, że dzięki pieniądzom nawet głupia podróż z miasta do miasta odbędzie się inaczej, łatwiej. Jeszcze nie przywykłam do swoistego luksusu, jakim było posiadanie bogatego partnera, ale jeśli Leto nadal będzie rozpieszczał mnie lotami w prywatnych maszynach i zakupami w drogich butikach... Obawiałam się, że ze skromnej, cichej Ellie zmienię się w wyniosłą, zadzierającą nosa małpę, szastającą forsą swojego kochanka.
Wróć: Jared nie był już tylko moim kochankiem. Był moim...
I tu miałam problem, bo tak naprawdę ciężko mi było znaleźć pasujące do sytuacji określenie.
Mój facet? Trochę za płytkie i za mało znaczące.
Konkubent? Brzmiało śmiesznie i zbyt oficjalnie, do tego kojarzyło się z rodzinami, w których kobieta w separacji z mężem ma nowego przydupasa.
Narzeczony? I tak i nie. Niby się określił, ale nie spytał, czy ja też tego chcę. Niczego nie ustalaliśmy poza tym, że mam przemyśleć sprawę. Myśleć mogłam przez lata, gdyby się uprzeć, więc i opcja narzeczonego była jeszcze tylko potencjalna. Poza tym przecież nie przedstawię go w ten sposób na przykład cioci, za nic nie nazwałabym Jareda swoim narzeczonym przy ludziach i to nie dlatego, że był ode mnie aż tyle starszy a dlatego, iż zwyczajnie bym się bała, że sobie za wiele pozwalam. Co innego gdy on sam to powie, ale w to raczej wątpiłam.
Zaśmiałam się pod nosem na myśl, że najlepiej połączyć wszystkie określenia i, jeśli będę zmuszona przedstawić Leto komuś z rodziny albo znajomych, powiem "To mój facet, konkubent, kochanek i narzeczony w jednym".
Mój 4 w 1 tymczasem znów dłubał przy telefonie, przeglądając jakieś tweety i komentarze do nich, mamrocząc coś do siebie, przy czym co chwila powtarzał "kurwa". Najwyraźniej znów pisano o nim coś, co mu się nie spodobało.
Wiedziona impulsem wyjęłam swój telefon, usiadłam tak, żeby Jr nie mógł zajrzeć mi na wyświetlacz i pobrałam aplikację Twittera. Czekając aż się zainstaluje sprawdziłam w Google co znaczy ILY.
- J... - Szepnęłam ledwie słyszalnie, rumieniąc się, wzruszona ukrytym w skrócie wyznaniem, i wróciłam do Twittera. Zrobienie konta zajęło minutę, choć głowiłam się chwilę nad nazwą, dłużej trwało zapoznanie się z działaniem portalu. Robiąc to zerkałam na Jr, zajętego wciąuż tym samym, choć teraz pisał coś, marszcząc zabawnie nos.
Wiedziałam jaką ma nazwę, więc bez trudu znalazłam go i zaczęłam obserwować. Miałam nadzieję, że gdy napiszę do niego nie zniknę w tłumie innych wiadomości.
Wysłałam do Jr tylko ILY, nieco na wyrost i po to, żeby sprawić mu przyjemność, myśląc przy tym, że tak krótki tekst będzie widoczny w tłumie pisaniny, jaką niewątpliwie dostawał bez przerwy. Ciekawe, czy przejrzyj nowe wiadomości przed wyłączeniem Twittera... Jeśli nie, napiszę coś innym razem.
Odłożyłam telefon i spojrzałam za okno na mijane ulice i spieszących się gdzieś ludzi. Niektórzy już byli w szampańskim nastroju, choć nie minęło jeszcze południe.
Patrzyłam na roześmianą młodzież, grupki dziewczyn mniej więcej w moim wieku i towarzyszących im chłopców, i gdzieś w środku poczułam zazdrość. Byli tacy beztroscy, tacy szczęśliwi, tacy... młodzi. Wyglądali tak, jakby nie mieli żadnych, nawet najmniejszych problemów i żyli pełnią życia.
Brakowało mi tego. Tęskniłam za czasami, gdy sama byłam taka, jak oni. Brakowało mi moich znajomych, przyjaciół, rozmów z nimi, wspólnych wypraw do Lafayette, wieczornych seansów w kinie, wszystkich tych głupiutkich rzeczy, które robiliśmy, jak mi się teraz wydawało, wieki temu.
Wiedziałam, że to już nie wróci, moje życie zmieniło się i nadal będzie zmieniać tak diametralnie, że nie mam już powrotu do tej Ellie, jaką byłam przed pierwszym wyjazdem do LA. Straciłam to, swój dawny optymizm i wiarę w siebie, luz, umiejętność cieszenia się każdym dniem. Nie żebym zmieniła się w ponuraka, ale wiedziałam, że pewien etap życia dla mnie definitywnie się skończył. Nigdy już nie będzie tamtej Ellie, bawiącej się w gronie znajomych, z którymi była tak zżyta. Kochałam ją  kochałam siebie w tamtej wersji, ale ona odeszła.
Dorosłość naprawdę jest zdrowo przereklamowana.
Od rozmyślań oderwał mnie Jared.
- Ellie?- Trącił mnie łokciem.
- Hmm?- Mruknęłam, wracając do swojego świata i z żalem opuszczając wspomnienia beztroskiej siebie.
- Dziękuję.- Uśmiechnął się jakoś tak czule i objął mnie na chwilkę, potem puścił i siadł prosto.
- Za co?
- Za to, że jesteś. I za to, że znosisz mnie mimo wszystko, bo czasem straszny ze mnie palant.-  Mówił cicho, patrząc przy tym z wielkim skupieniem.- Za to, że mam z tobą kurewsko dobry seks, który też lubisz. Za Jamesa. Za wszystko.- Kąciki jego ust zaczęły podnosić się w górę, choć miałam wrażenie, że próbuje utrzymać powagę.- Za to, co napisałaś do mnie przed chwilą, mam nadzieję, szczerze.- Chyba przegrał walkę bo nagle wyszczerzył się w szerokim uśmiechu.- Pączuszek? Serio, Pączuszek?- Zaczął się śmiać, ale nie ze mnie, raczej z rozbawienia.
- Nie wiedziałam, jaką nazwę sobie dać. Pączuszka przynajmniej znasz.- Burknęłam, trochę zażenowana.
Z braku pomysłów miałam na Twitterze nazwę Ellie S-L@Pączuszek.
- Wiesz, że teraz będą cię tak nazywać?- Leto przestał chichotać, choć nadal było mu wesoło.
- Kto?- Nie zrozumiałam w pierwszej chwili.
- Moi fani. Dodałem cię, zresztą zajrzyj u siebie... Śmiem twierdzić, że zostaniesz Pączuszkiem Jareda, i to nie tylko na Twitterze ale ogólnie.
Zajrzałam, widząc kilka powiadomień. Wyciszyłam wcześniej komunikaty, żeby nie musieć co rusz sprawdzać o co tym razem chodzi, poza tym nie chciałam żeby mój telefon co chwila trąbił, że gdzieś ktoś coś napisał, zacytował czy dał łapkę.
Rzeczywiście Jr dodał mnie do listy swoich obserwowanych, poza tym polubił mojego tweeta i nawet go zacytował, dodając od ciebie emotkę serduszka. Czyli romans w sieci na całego... Choć zrobił to ledwie chwilkę temu, już pojawiły się pierwsze reakcje. Co moment wyskakiwały nowe powiadomienia o tym  że ktoś do mnie napisał albo zaczął mnie obserwować. Nawet na fejsie nie miałam takiego spamu.
- Słodki Boże, oni tak zawsze? Mam już prawie stu obserwujących.- Nie nadążałam za tym, co się dzieje.
- Ja mam ponad 4 miliony. I część z tego zacznie śledzić też ciebie. Będziesz dostawać różne wiadomości, przygotuj się na to, że nie zawsze miłe. Mogą pojawić się wyzwiska.
- Bez jaj.
- Niektóre osoby z nieznanych mi powodów nienawidzą dziewczyn w moim życiu. Myślę, że to z zazdrości.- Jr zrobił niewinną minę.- Co poradzę, że jestem kurewsko seksowny i przez to się we mnie kochają?
- Niech żyje skromność.- Nie mogłam się nie śmiać razem z nim.- Widzę, że nabrałeś pewności siebie, Leto.
- Jak jej nie nabrać, skoro nawet ty mówisz, że jestem ciachem?
Miał rację, był ciachem. Moim ciachem.
- Czekaj... - Złapał znów telefon i przysunął się do mnie.- Strzelimy sobie fotkę na wypadek, gdyby ktoś znów watpił w prawdziwość naszego związku. Nie mamy praktycznie żadnych wspólnych zdjęć Ellie.
- Jak to: znów.- Spytałam, gdy Jr zajął się publikowaniem zdjęcia.
- Chyba dawno nie byłaś na Facebooku?
- Parę dni.
- Właśnie. Pojawiły się tam opinie, jakobym stworzył fikcyjny profil z twoim nazwiskiem i udaję, że mam dziewczynę, pisząc na obu kontach.
- Co? Ale czemu ktoś tak myśli, po co miałbyś robić podobne rzeczy?- Byłam oburzona.
- Wiesz, czasem zdarzało mi się robić różne żarty, dlatego teraz też myślą, że to kawał.- Leto, zerknął na mnie znad BB.- Musimy częściej pokazywać się razem, żeby pozamykać buzie niedowiarkom. Trzeba trochę wspólnych zdjęć w sieci. Zobacz.- Podsunął mi telefon pod nos: fotka, którą zamieścił na Twitterze z podpisem "Moja Ellie" miała już dziesiątki wyświetleń i niewiele mniej komentarzy albo udostępnień.- Ale będą plotki...- Znów się uśmiechnął, najwyraźniej zadowolony z siebie.
- Podobno nie lubisz plotek.
- Nie lubię plotek, których sam nie rozsiewam.- Wyjaśnił pogodnym tonem.
- Cóż, to wiele wyjaśnia.- Przechyliłam nieco głowę, patrząc na niego z uwagą.- Hmm, a jakieś na nasz temat już rozsiałeś?
- Taaaaa...- Jr patrzył na mnie dziwnie, z ukosa.- Dowiesz się... kiedyś.
- Co?- Uniosłam pytająco brwi.
- Nic. Dojechaliśmy.- Wstrząsnął się, jakby wyszedł z transu. Zapłacił za kurs i wysiedliśmy.- Nie mamy odprawy, bo nie lecimy lotem rejsowym. Maszyna czeka obok hangaru.- Wziął mnie za rękę i poprowadził obok terminalu do niewielkiego budynku z bielonymi ścianami. W środku była maleńka poczekalnia, wyposażona w kilka krzeseł i mikroskopijny stoliczek, teraz zastawiony kubkami z kawą z automatu.
- Dłużej się nie dało?- Shannon zerwał się z krzesełka, prawie je przewracając.
- Mamy lecieć o 11.30, jest jeszcze parę minut. Taksiarz się wlókł.- Jr spiął się w sobie.
Rozejrzałam się po pomieszczeniu, ciekawa pozostałych siedzących w nim osób. Nie znałam nikogo z kilkorga obecnych, nie kojarzyłam żadnej twarzy z czymś widzianym w TV albo w kinie. Wszyscy przyglądali mi się z ciekawością, jedna z dziewczyn, na oko starsza ode mnie i piękna jak modelka, którą pewnie była, szczególnie długo wgapiała się w mój brzuch, potem przeniosła wzrok na Jareda i znów na mnie.
- Wow.- Powiedziała tylko tyle, po czym wyjęła z torebki telefon i zaczęła na nim pisać.
Domyślałam się, że pewnie powiadamia znajomych o tym, że Leto zjawił się z młodą, ciężarną laską. Może jego otoczenie wiedziało o mnie, ale raczej nie za dużo, może niektórzy nie do końca wierzyli, że naprawdę istnieję, a jeśli tak, dziś upewnią się w tym do końca. Przez cały wieczór będę razem z Jr w towarzystwie, zobaczą mnie na własne oczy. Wcześniej widziała mnie jedynie garstka, z którą miałam okazję spotkać się w klubie, a i tak wyszliśmy z niego po niecałej godzinie.
"Boże, jak ja dla nich wyglądam z emo na twarzy i w tej zadziornej koszulce?"
Siedzący w poczekalni musieli sobie nieźle pomyśleć: obca, nieznana nikomu dziewczyna, wyglądająca na maksymalnie 20 lat, z brzuchem, wymalowana jak dziwadło i ubrana jeszcze lepiej. Nawet nie chciałam snuć przypuszczeń, co sądzili o mojej ciąży i jak bardzo byli pewni, że złapałam Leto na dziecko. Znali go pewnie i dla nich było jasne, że sam z własnej woli raczej by mi brzuszka nie doprawił. Musieli wiedzieć, że nie chciał mieć potomstwa.
- J, jest tu gdzieś toaleta?- Spytałam. Chciałam na chwilę pobyć sama, uciec spod ciekawskich spojrzeń.
- Tak Ellie, tu za rogiem po lewej,- Wskazał mi wąski korytarz po drugiej stronie pomieszczenia.- Tylko szybko, bo za chwilkę lecimy.
- Minutka i wracam.- Wcisnęłam mu w rękę plecaczek i poszłam odetchnąć w samotności. Przy okazji zrobiłam siku, woląc nie zabierać tego z sobą na pokład.
Myjąc ręce zerknęłam na siebie w lustrze: jednak nie wyglądałam tak źle, jak mi się wydawało. Patrząc na swoje odbicie nie widziałam dziewczątka koło dwudziestki, niewinnego i płochliwego. Widziałam pewną siebie młodą kobietę i taka też chciałam być. Nie mogłam znów pozwolić się stłamsić, zapędzić w kąt, zahukać. Nigdy więcej nie pozwolę zrobić z siebie sierotki, która chowa się gdzieś ze wstydu, albo załamuje pod wpływem emocji bo znalazła się w towarzystwie sław i bogaczy, będąc nikim. Nie byłam już nikim, byłam dziewczyną Jareda, a to jednak coś znaczyło. Wiedziałam, że Jr podoba się kobietom, wiedziałam też, że mi zazdroszczą i z marszu większość zawistnych będzie traktowało mnie jak gówno, żeby podnieść własną samoocenę.
- To ty z nim żyjesz i śpisz, nie te flądry, które patrzą na ciebie z wyższością. To ty powinnaś czuć wyższość, mając do czynienia z laskami, które by go chciały. A tych jest całkiem sporo.- Powiedziałam do siebie, od razu czując się dzięki temu lepiej. Przestałam przejmować się opinią, jaką o mnie mają, nie martwiłam się też co myślą o Jamiem.
Wróciłam do poczekalni akurat w momencie, gdy towarzystwo wychodziło na płytę lotniska. Jr czekał na mnie, przestępując niecierpliwie z nogi na nogę.
- Szybko, Ellie, inaczej będziemy musieli czekać chuj wie ile na pozwolenie na start. Teraz akurat jest okienko w lotach.- Złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą prawie truchtem.
- Czemu jesteś taki nerwowy?- Spytałam cicho, wchodząc na pokład całkiem małego samolotu.
- Ja? Nie jestem, tylko ci się wydaje.- Leto zajął pierwsze lepsze miejsce, siadając przy oknie w trzecim rzędzie. Nie mając wyjścia usiadłam przy przejściu.
- Jeśli boisz się, że znów pęknę i zrobię szopkę, to spokojna głowa.- Uprzedziłam jego ewentualne pytania co do stanu mojej psychiki.- Faktycznie szybko.- Dodałam, widząc przesuwający się za oknem widok. Nie zdążyłam nawet zapiąć pasa, a już kołowaliśmy przed startem.- Fajny samolocik.
- Learjet 85.- Jared pochylił się do mnie, szepcząc.- Ell, to nic złego że się o ciebie martwię.
- Wiem J.- Pogłaskałam go po gładkim policzku.- Ale nie musisz. Już się nie boję, bo mam ciebie.- Posłodziłam mu trochę.- Pieprzyć wszystkich, jeśli ma się obok siebie kogoś takiego, jak ty.
- Wolałbym żebyś pieprzyła tylko mnie.
- Nie ma innej opcji, Leto.- Spojrzałam na niego spod rzęs.
- Ja myślę, Swift.- Przysuwał się coraz bliżej, aż prawie dotykał mnie nosem.- Bo chyba bym cię wtedy zabił.- Odsunął się i siadł prosto, gapiąc się w okno.
Nie miałam pojęcia czy żartował, czy mówił szczerze. Zgłupiałam, nie wiedząc jak skomentować jego słowa, więc milczałam, patrząc na znikający za grubą szybą horyzont. Nawet nie zauważyłam, kiedy wystartowaliśmy.
Rozejrzałam się po wnętrzu maszyny, napotykając od razu czujny wzrok starszego Leto. Miałam ochotę pokazać mu język albo zrobić zeza, ale zamiast tego uśmiechnęłam się słodko.
- Co tam, Shann?- Spytałam niewinnie.
- Dobrze, a u ciebie? Co ty masz na oczach, odkrywasz mroczną stronę pączuszka?- Zachichotał.
- Tak. Przeszłam na ciemną stronę mocy i zacznę parać się czarną magią.
- Ofiary z dziewic?
- Jedna już się złożyła w ofierze.- Jr odezwał się tuż koło mnie.- Ellie, przepuść mnie, muszę pogadać z bratem.- Rozpiął pas i wstał, więc podciągnęłam nogi żeby mógł przejść.
- Jared...- Odezwałam się, gdy mnie minął i znalazł się obok mojego fotela. Nie wiem co mnie do tego podkusiło, ale było za późno, zatrzymał się i stał ledwie centymetry ode mnie.
- Tak, Ellie?
Przez króciutką chwilę patrzyłam wprost przed siebie, mając przed oczami dół jego koszulki i wiedząc, co jest pod nią, potem podniosłam wzrok i spojrzałam mu w oczy, rozpaczliwie myśląc, co powiedzieć.
- Mogę usiąść przy oknie?- Spytałam wreszcie.
- Możesz.- Mruknął, mierząc mnie świdrującym spojrzeniem. Widziałam w jego oczach że się połapał, wiedział, że wcale nie chciałam o nic pytać i zatrzymałam go specjalnie właśnie w takim momencie.- Masz przechlapane.- Rozciągnął usta w uśmiechu, który wcale mi się nie podobał, będąc zarazem pięknym.

Las Vegas znałam tylko ze zdjęć i filmów, nie wiedziałam więc, czego tak naprawdę się spodziewać. W południe, w biały dzień, wydawało mi się inne, zwykłe, zapewne przez brak migoczących, kolorowych neonów. Wieczorem będzie inaczej: cały urok, jaki miało Vegas, wyjdzie z ukrycia i zawładnie miastem.
Póki co spacerowaliśmy główną ulicą, zwaną krótko Strip, mijając kolejne hotele i kasyna. Jakimś cudem nikt jeszcze nie rozpoznał Leto, choć parę osób przyglądało mu się uważnie, mijając nas. Fakt, że ciężko było dostrzec jego twarz, ukrytą częściowo pod lustrzanymi okularami i nasuniętym nisko kapeluszem, poza tym ogolony i ze związanymi ciasno włosami i tak wyglądał inaczej, niż zwykle.
- Mamy prawie pół dnia dla siebie, Ell. Co chciałabyś porobić, prócz zakupów? Chcesz iść do kasyna?- Jr wskazał na jeden z lokali, zachęcających do wejścia tablicą z wciąż rosnącą kwotą głównej wygranej. W jakiej grze, tego nie wiedziałam.- A może chcesz coś zjeść?
- Chyba coś zjeść.- Zdecydowałam w jednej chwili, czując pierwsze oznaki głodu.
- Harmonogram ci się rozwala?- Jared wziął mnie pod rękę, skręcając w jedną z bocznych ulic.- Tu niedaleko jest przytulna restauracja, serwują smaczne wegetariańskie dania. Uprzedzając pytanie: tak, byłem tu wielokrotnie i znam miasto.
- Jest w ogóle jakieś miejsce, którego nie znasz?- Spytałam, pamiętając jak przyjechał po mnie na lotnisko w... Warszawie. Tam też radził sobie sam, jeżdżąc po mieście na drugim końcu świata tylko z pomocą GPS i nawigacji.
- Oczywiście, nie byłem przecież wszędzie, ale zwiedziłem sporo, przyznam.- Zatrzymał się przed podwójnymi szklanymi drzwiami.- To tutaj.- Otworzył, wpuszczając mnie przodem.
Rozejrzałam się po sali, urządzonej tak, żeby stoliki nie stały zbyt blisko siebie, dając gościom możliwość swobodnych rozmów bez obaw, że siedzący niedaleko usłyszą każde słowo, wypowiedziane głośniej, niż szeptem. Dodatkowym plusem była muzyka, grana przez pianistę, siedzącego przy instrumencie na samym środku między okalającymi go stolikami.
- Fajnie tu.- Przyznałam.- Masz dobry gust, Leto.
- Wiem, Swift. Jesteś tego dowodem.
Obok nas zjawił się jak duch jeden z kelnerów, ubrany elegancko w ciemną marynarkę i zaprasowane w kant spodnie. Obejrzał nas krytycznie, mając w oczach niesmak.
- Życzą sobie państwo stolik?- Spytał beznamiętnie.
- Tak.- Jr zdjął kapelusz i okulary.
Patrzyłam z rozbawieniem, jak mina kelnera zmienia się z pełnej wyższości na zdumioną, potem zawstydzoną, wreszcie pełną uniżoności. Chciało mi się śmiać z tego, że gość był gotów płaszczyć się tylko dlatego, że miał przed sobą Jareda Leto. Ale, co sobie od razu uświadomiłam, sama, będąc na jego miejscu, czułabym respekt i szacunek, jaki czuł zwykły szaraczek stając oko w oko z gwiazdą. Ja, obcując z Jr na co dzień, traktowałam go jak każdego normalnego człowieka, ale spotykając jego znajomych byłam onieśmielona i skrępowana.
- Proszę za mną.- Kelner ruszył do stolika w rogu, usłużnie odsunął mi krzesło, cały zwijając się jak rogalik. Podał mi nawet leżącą na stoliku kartę, jakbym nie mogła sama po nią sięgnąć.- Czy podać państwu coś do picia?
- Wodę z cytryną i dwiema kostkami lodu.- Poprosiłam.
- Kawę z mlekiem, bez cukru.- Leto rozparł się na miejscu, zaraz jednak usiadł prosto, podparty łokciami o stolik.
Przeglądałam kartę, raz po raz zerkajac nad nią na Jareda. W jakiś sposób przypominał mi to, jaki był kiedyś, przed moim powrotem do Delphi. Zamyślony, smutny, odległy... Czy miał jeszcze jakiś sekret, którego nie znałam?
- Nie zamawiasz?- Spytałam, przerywając ciszę.
- Wezmę to co ty, przecież lubimy te same rzeczy.
- Mam ochotę na pieczonego ziemniaka nadziewanego grzybami.- Stwierdziłam po przejrzeniu menu.
- Dobrze, niech będzie. Nie jestem w zasadzie głodny, ale zjem.
Skinęłam na czekającego w pobliżu kelnera i złożyłam zamówienie, po czym zaczęłam przyglądać się Jaredowi: siedział jakiś taki przybity, zamyślony, międląc w dłoniach serwetkę. Zwijał ją i rozwijał, zwijał i rozwijał...
- Coś cię gryzie?- Musiałam spytać.
- Nie mam insektów.- Zerknął na mnie i wrócił do serwetki.
- Jared, nie zbywaj mnie, jakbym była bezmózgiem.- Odparłam chłodno.
- Nie zbywam.
- Nie traktuj mnie jak twoi znajomi, jakbym była nikim, albo jakby nie powinno obchodzić mnie nic poza chodzeniem z tobą do łóżka.
- Skąd pomysł, że tak o tobie myślę?- Oburzył się.
- Myślisz, nie myślisz, ale tak się zachowujesz. Więc jak, powiesz mi, co cię gniecie, czy bawisz się ze mną w dom tylko dla żartów?- Nie zamierzałam ustąpić.
- Kurwa, Ellie, ja się nie bawię w dom, tyle chyba powinnaś zauważyć.- Leto pochylił się do mnie nad stolikiem, z gniewem w oczach i mówiąc prawie szeptem przez zaciśnięte zęby.- Chcesz wiedzieć, co mnie gniecie? Dobrze.- Przesiadł się na krzesło obok mnie i przysunął się bliżej.- Za parę dni mam badania w kierunku markerów nowotworowych. Dlatego jestem nerwowy. I mogę być przez kolejne trzy tygodnie, bo tyle trwa czekanie na niektóre wyniki. Więc, jeśli potrafisz wytrzymać, nie drąż mi dziury w brzuchu o każdą głupotę, bo tego nie lubię.- Mimo ostrych słów wziął mnie za rękę, łagodnie i delikatnie ściskając ją palcami.
- Rozumiem.- Skinęłam na potwierdzenie. To, co czuł, w pełni usprawiedliwiało jego tendencje do irytowania się.- Bardzo się denerwujesz?
- Bardzo.- Opuścił wzrok na nasze ręce.- Zawsze.- Mrugnął kilka razy, wyglądając przy tym strasznie bezradnie.- Teraz bardziej niż zwykle, bo mam ciebie i... wiesz. To by było wredne, gdybym rozchorował się właśnie teraz.- Spojrzał mi w oczy, swoje mając przepełnione strachem.- Kurwa, Ellie, co mam zrobić? Chciałbym żyć choć tak długo, żeby James mnie pamiętał. Choć tyle.
Miałam ochotę krzyczeć albo coś rozwalić. Byłam tak rozpaczliwie bezsilna, aż ściskało mnie przez to w piersi, choć nie chciało mi się płakać. Zdaje się, że etap płaczliwości zostawiłam za sobą, znikł wraz z ostatnimi śladami po niedawnym załamaniu. Choć teraz byłam inna, silna, w starciu z tym, co mogło nas czekać, nawet moja siła na nic się nie zda. Nie zmieni tego, co ma być.
- Chciałabym, żebyś żył tak długo, by pamiętały cię nasze wnuki.- Odezwałam się, mówiąc szczerze, z serca. Naprawdę chciałam żeby żył jak większość ludzi, dokąd nie ulegnie naturalnemu zmęczeniu materiału.
- Pobożne życzenia...- Wtrącił cicho, nie odrywając ode mnie wzroku. To peszyło.
- Gdyby ktoś dał mi gwarancję, że Bóg istnieje, i jeśli bym wzięła pod uwagę statystykę i prawdopodobieństwo, że dożyję najmniej osiemdziesiątki, poszłabym na układ z tym na górze i dogadałabym się, żeby zabrał ode mnie z tego jedną trzecią i dał tobie.- Westchnęłam i roześmiałam się cicho, słysząc własne słowa.- Głupio to zabrzmiało, ale tak myślę.- Zarumieniłam się pod uważnym spojrzeniem Jr.- Nie wiem, co chciałby w zamian...- Zamknęłam się.
Leto patrzył na mnie tak, jakby widział mnie pierwszy raz w życiu. Wgapiał mi się w oczy, miałam wrażenie, że przewiercił się spojrzeniem przez moje oczodoły, czaszkę, i ogląda mózg, każdy pojedynczy zwój. To nie było miłe, czułam się jak leżący pod mikroskopem preparat, poddawany skrupulatnej analizie ciekawego jego działania badacza.
- Przepraszam.- Bąknęłam prawie szeptem, w razie gdyby czuł się urażony moimi słowami. Nie chciałam źle, wyrażałam swoje myśli, swoje pragnienia. Chciałam mieć go dla siebie i przy sobie jak najdłużej. Czy to coś złego?
- Oddałabyś część życia dla mnie?- Leto odezwał się dopiero po tym, jak kelner przyniósł nasze zamówienie.
- Tak. W jakiś sposób i tak to robię, poprzez związek.- Odparłam po chwili zastanowienia.- W zasadzie mogę powiedzieć, że już oddałam ci swoją młodość. Spędzę ją z tobą.- Nie wiem, skąd wzięły mi się takie wnioski, ale słysząc je, uznałam ich rację. Naprawdę oddawałam Jaredowi część swojego życia, tę, którą spędzimy wspólnie, jako para. To była dziwna, niepokojąca myśl, ale nie bałam się, że popełniam błąd. Cholerna intuicja, odzywająca się u mnie nagle i bez uprzedzenia, znów dała o sobie znać: wiedziałam, że to, co robię, jest najlepszym, co mogłam zrobić. Najlepszym dla mnie.
- Wiem, skarbie. Dziękuję.- Jr uśmiechnął się, mając w oczach iskierki czułości, i wyjął z kieszeni telefon. Grzebiąc w nim, zerkał na mnie co chwilka, znów mnie tym pesząc. O czym myślał?
Ukroiłam kawałeczek ziemniaka i spróbowałam go, ani trochę nie zdziwiona tym, że jest pyszny.
- Mmmm tu faktycznie świetnie gotują.- Stwierdziłam z uznaniem, pałaszując swoją porcję.- Idealnie doprawione grzyby.- Dodałam.- Aż się chce spróbować wszystkiego, co serwują.- Mówiłam, czując się głupio pod ciągłą obserwacją.- Po odrobince każdego dania.- Mamrotałam do siebie, mając wrażenie, że Leto wcale mnie nie słucha, a nawet jeśli, to nie zwraca uwagi na moje słowa. Nie bawił się już BB, jadł bez pośpiechu, co rusz się na mnie gapiąc z dziwnym, zagadkowym wyrazem twarzy.
Dokończyłam porcję, żałując, że nie było więcej. Nie byłam już głodna, ale miałabym przynajmniej zajęcie, a tak musiałam siedzieć bezczynnie, nie wiedząc, co zrobić z rękami. Czas wlókł się jak ślimak.
- Nie sprawdzisz Twittera?- Jr odezwał się pierwszy raz od, jak mi się zdawało, wieków.
- A powinnam?- Zdziwiło mnie jego pytanie.
- Zdecydowanie tak.- Odchylił się w tył i rozparł na krześle, patrząc na mnie z zaciekawieniem.
- Aha. Dobra, sprawdzę. Ktoś coś napisał?- Włączyłam aplikację, zaintrygowana tajemniczą miną Leto. Musiał zobaczyć coś, gdy chwilę wcześniej sam zaglądał w telefon.
- Taaaak, ktoś coś napisał.- Stwierdził.
Przejrzałam wpisy na tablicy, ale nie było w nich nic, co usprawiedliwiałoby dziwne zachowanie Leto. Dopiero po chwili zobaczyłam, że mam prywatną wiadomość. Od niego.
Otworzyłam ją i wstrzymałam na sekundę oddech, widząc tylko jedno zdanie.
"Weźmy ślub, teraz."
Nie byłam zaskoczona, jednocześnie będąc. Już wcześniej, słysząc o wyprawie do Vegas, brałam pod uwagę możliwość, że Leto wyskoczy z taką propozycją. W zasadzie spodziewałam się jej, wiedząc jaki jest. Mimo to czułam się dziwnie, wzniośle, czułam jak mocno bije mi serce a w uszach słyszałam szum własnej krwi.
Podniosłam wzrok znad telefonu, z miejsca napotykając uważne spojrzenie Jr.
- To żart?- Spytałam ostrożnie.
- Nie. To co powiedziałaś tylko mnie wzmocniło w przekonaniu, że chcę pełnego związku, z jego prawnymi konsekwencjami.
- Ale tak o, zaraz?- Wolałam się upewnić, usłyszeć każdy argument, jaki miał, poznać każdy kierujący nim powód.
- Tak, dziś, zaraz. Jesteśmy dorośli, chcemy być razem, więc bądźmy.- Mówiąc bawił się telefonem, obracając go w kółko na stoliku.- Kocham cię bardzo, aż się tym zachłystuję. Chcę żebyś była moja w najbardziej możliwy sposób, chcę cię mieć na własność, posiąść nie tylko fizycznie ale też duchowo i emocjonalnie. Nie jak przedmiot, jak osobę, która oddała mi się z własnej woli doskonale i całkowicie.
Słuchałam, będąc jak zaczarowana. Podobne słowa mogły paść tylko z jego ust, nikt inny nie chciałby mnie po prostu mieć. Jego argumenty były conajmniej dziwne, ale on sam były dziwny, do tego miał bardzo rozwinięty instynkt posiadania. Rozumiałam o czym mówił, mając na myśli to, że oddam się w jego ręce do końca, całą sobą. Wiedziałam też, że dla niego to ważniejsze niż moje ewentualne wyznania albo zapewnienia, że go kocham. Chciał dowodu, pewności, że mnie ma, bo ja tak zdecydowałam.
- Skąd wiesz, że nie będziesz tego żałował? Albo że będziesz szczęśliwy?- Uważałam że powinnam o to spytać.
- Jestem szczęśliwy, i chcę być bardziej. Żałował? - Leto prychnął lekceważąco.- Więc jak, Ellie? Kochasz mnie na tyle, żeby za mnie teraz wyjść?
- To jest szalone.- Wiedziałam że nie mogę odmówić, nie raniąc Jareda, albo nie sprawiając  że się ode mnie oddali. Od kilku dni było między nami dobrze, coraz lepiej się dogadywaliśmy. Otworzył się przede mną i nie chciałam tego zniszczyć.
- Jestem szalony, przecież o tym wiesz. I nieznośny, ale dobrze pieprzę, więc mi wszystko wybaczysz.- Uśmiechnął się rozbrajająco, jak rozbrykany chłopiec który wie doskonale, że każdy psikus ujdzie mu na sucho.
- I oczywiście wszystko dla ciebie zrobię.- Dorzuciłam to, co ostatnio stwierdził
- Właśnie, zrobisz, co zechcę i jak zechcę.- Miał pod tym względem całkowitą pewność, jakby wiedział, że nie chcę sprawić mu przykrości odmową.- Więc zbieraj zgrabny tyłek bo musimy iść po certyfikat.

- Czuję się jak na poczcie.- Szepnęłam do Leto, stojąc z nim w kolejce oczekujących na wydanie pozwolenia na ślub. Raz po raz przeglądałam wypełnioną przez siebie aplikację, nie do końca wierząc w to, co się dzieje. Miałam pewność, że zaraz obudzę się we własnym łóżku, być może widząc patrzącego na mnie Jr. siedzącego na parapecie okna, okolonego aureolą porannego słońca.
- A ja jestem kurewsko podekscytowany.- Odszepnął.- Czy to musi tyle trwać?- Dodał niecierpliwie.
- Aż tak ci się spieszy?
- Mhm, boję się, że się rozmyślisz, i co wtedy?- Mruknął mi do ucha.- Widzę, jaką masz minę, Ellie.
- Ciężko mi uwierzyć, że tu jestem. Czemu właśnie ja?- Zadałam pytanie, które dręczyło mnie od dawna, a teraz miałam szansę uzyskać na nie odpowiedź.
- Nie wiem. Szczerze, Ell, nie umiem wyjaśnić, dlaczego przy tobie czuję to, co czuję, i czego ciągle mi mało. To po prostu jest, i chcę, żeby było.- Pokiwał głową.- Jest mi dobrze, to najważniejsze. Tobie, jak mniemam, też?
- Tak.- Przyznałam.
Fakt, było mi dobrze. Nie musiałam martwić się o rzeczy przyziemne, takie jak rachunki czy dach nad głową. Miałam kogoś, kto już umiał powiedzieć, co do mnie czuje, i choć moje uczucia były na pewno o wiele słabsze, to jednak istniały. Może z czasem się wzmocnią? Póki co było mi świetnie, i tego się trzymałam. Nie chciałam przyznawać sama przed sobą, że zgodziłam się na pomysł Jr głównie dlatego, że tak było mi wygodnie. Naprawdę wiele dla mnie znaczył i jeśli miało być między nami dobrze na jego warunkach, byłam skłonna się z nimi zgodzić. Chciał mnie mieć, niech ma.
- Nie tak to sobie wyobrażałaś, prawda?- Pytanie wyrwało mnie z zamyślenia.
- W ogóle sobie nic nie wyobrażałam.- Wzruszyłam ramionami.- Nie miałam kiedy. Pędzisz przez życie jak rakieta, ja za tobą nie nadążam, J.
Jared roześmiał się głośno, zwracając na nas uwagę innych par. Co prawda znów chował się za okularami, ale wystarczyło mu się przyjrzeć, żeby go rozpoznać.
- Nasza kolej.- Złapał mnie za rękę i pociągnął do zwolnionego właśnie okienka.
Podałam urzędniczce aplikację i prawo jazdy, robiąc to bardziej automatycznie, niż świadomie, i patrzyłam, jak wpisuje moje dane w komputer. Czułam się tak, jakbym obserwowała wszystko z boku, jednocześnie będąc nadal w swoim ciele.
Przez głowę przelatywały mi setki myśli, ale nad żadną nie skupiam się na dłużej, niż parę sekund. Myślałam o rodzicach, o bracie, o tym, co pomyślą, gdy dowiedzą się, że nagle i bez uprzedzenia wyszłam za mąż. Co powie babcia i czy nie będzie zawiedziona, że nie mogła przy tym być.
Zastanawiałam się, jak będę się czuła, budząc się jutro jako mężatka. Czy coś w moim życiu się przez to zmieni, czy też będzie jak dotąd. Czy ja się zmienię.
- Chce pani zatrzymać swoje nazwisko, czy przyjąć nowe?- Pani w okienku zamarła z palcami nad klawiaturą, patrząc na mnie.
Przez chwilę nie wiedziałam, o co pyta.
- Ja... nie myślałam o tym jeszcze.- Przyznałam, rumieniąc się.
- Możesz mieć dwa, przynajmniej będą pasować do rejestracji i nazwy na Twitterze.- Jr pospieszył z pomocą, przez co jeszcze bardziej się zaczerwieniłam. Widziałam swoje odbicie w jego lustrzanych okularach: wyglądałam jak przestraszona i pogubiona dziewczynka.
- Niech będą dwa.- Zgodziłam się szybko.
Urzędniczka zmierzyła mnie dziwnym spojrzeniem i wróciła do klepania w klawiaturę.
- Pani Eleanor Swift - Leto.- Jared wymówił to z namaszczeniem, jakby smakował każde słowo niczym egzotyczną potrawę.- Nie mogę się doczekać, gdy będę przedstawiał cię komuś.- Mówiąc, położył w okienku swoją aplikację i prawo jazdy.
Obsługująca nas kobieta wyciągnęła po nie rękę i zamarła, patrząc z głupią miną to na leżący przed nią dokument, to na mnie, to na Jr.
- Eeeeee...- Stęknęła, najwyraźniej zaskoczona, albo nawet nie wierząc, kogo widzi. Drgnęła, jakby ugryzł ją komar.- Mam kontynuować?- Spytała idiotycznie, rumieniąc się aż po cebulki włosów.
- No raczej, i to szybko, bo mi się dziewczyna rozmyśli.- Leto zsunął na chwilę okulary, pozwalając jej porównać twarz do zdjęcia w prawie jazdy.
Gdy wróciła do wpisywania danych widać było, jak trzęsą jej się ręce. Co moment zerkała na Jareda, jakby musiała ciągle od nowa upewniać się, że to naprawdę on. Wreszcie skończyła i z westchnieniem ulgi podała nam świeżutki dokument.
- Pozwolenie jest ważne przez rok od dziś.- Powiedziała śmiesznie wysokim głosem.- Opłata gotówką czy kartą?
Nie słuchałam jej, wpatrzona w wyraźne, drukowane litery, stwierdzające że ja, Eleanor Susannah Swift, dostaję poświadczoną prawnie zgodę na zawarcie małżeństwa z Jaredem Josephem Leto.
Boże...
- Chodź, skarbie. Musimy poszukać terminu na dziś.- Jr wyjął mi dokument z rąk i ostrożnie złożył go na pół, po czym schował mi go do mojego plecaczka, a ten zarzucił sobie na ramię.- Mam ulotkę, podzwonię aż coś znajdę. Pewnie chcesz ubrać coś bardziej stosownego?- Wyjął telefon, wpisał numer z trzymanej w ręce kartki i przyłożył aparat do ucha. Nie wyglądał już na rozbawionego sytuacją, był poważny i spięty.
- Muszę się czegoś napić. Idę po wodę.- Zostawiłam go na środku chodnika.
Byłam oszołomiona. Powinnam przywyknąć do tego, co odstawia Leto, ale nie umiałam tak z marszu przejść do porządku dziennego nad wszystkim, co wymyślił. Zaskakiwał mnie raz po raz, nie dając szansy przywyknąć do jednego, a już rzucając kolejną niespodziankę. Nie pozwalał mi odsapnąć. Życie z nim wymagało ciągłej uwagi i skupienia, brania udziału w jego spontanicznych pomysłach, akceptacji ich bez zastrzeżeń. Wiedziałam o tym, a jednak nadal ciężko mi było przyjąć to za normę. Wciąż powtarzałam sobie, że taki jest i to się nie zmieni.
Kupiłam butelkę wody i stanęłam w cieniu budynku, obserwując dzwoniącego Jr. Z każdym kolejnym wpisywanym numerem wyglądał na coraz bardziej poirytowanego, dopiero przy chyba ósmej rozmowie przestał marszczyć czoło i wypogodniał.
- Mam!- Przytruchtał do mnie, machając ulotką.- Za godzinę, w Chapel of the Flowers. Ktoś zwolnił miejsce.- Odetchnął z wyraźną ulgą.- Kurwa, już myślałem, że nic z tego, wszędzie komplet, jakby wszyscy zmówili się, że koniecznie muszą hajtać się w ostatni dzień roku.- Przejechał dłonią po włosach.- Kurwa, obrączki.- Rozejrzał się roztargnionym wzrokiem.- Ale jestem zdenerwowany.
- Widzę.- Chciało mi się śmiać, gdy patrzyłam, jak zwija się w sobie, nagle nie wiedząc, co robić. Ja, choć zakręcona, byłam zadziwiająco spokojna. Aż mnie samą zastanawiało, jak w podobnej sytuacji potrafiłam być prawie że chłodna emocjonalnie. Chyba nie do końca rozumiałam, co właśnie robimy, i być może gdy to do mnie dotrze, przeżyję jakiś wstrząs, szok. Teraz nie czułam nic, prócz oszołomienia.
- Mamy mało czasu, Ellie, i parę rzeczy do ogarnięcia. Nasza godzina już skróciła się o parę minut.- Mówił, ciągnąc mnie za sobą wzdłuż sklepów, aż zatrzymał się przed jednym.- Jubiler. Pysznie.- Weszliśmy do środka, on cały w nerwach, ja dając się prowadzić jak na sznurku.- Masz jakiś typ, czy mam sam wybrać?- Spytał, pochylając się nad gablotą z biżuterią.
- Skoro o wszystkim decydujesz sam...- Mruknęłam, rozglądając się.
- Przecież pytam cię o zdanie.- Leto wyprostował się, mierząc mnie rozdrażnionym wzrokiem.
- Coś prostego, i żeby nie było za duże.- Powiedziałam.
- Myślałem, że lubisz duże.- Uśmiechnął się na sekundę i znów spoważniał.
Milcząc przyglądałam się, jak rozmawia z jubilerem, ogląda proponowane przez niego wzory, wreszcie wybiera jeden. Również milcząc pozwoliłam sobie przymierzyć odpowiedni rozmiar obrączki, prawie nie zwracając na to uwagi. Zaczynałam rozumieć, że to dzieje się naprawdę. W głowie przez cały czas miałam jedno,
TO NIE JEST PIEPRZONY SEN.
Zdałam sobie sprawę, że właśnie mijają ostatnie chwile tej części mojego życia, w której byłam zwykłą dziewczyną, anonimową Ellie z Delphi, stan Indiana. Za niewiele więcej niż pół godziny stanę się kimś innym. Zgodziłam się na to, nie rozumiejąc tak naprawdę, co robię. Chciałam sprawić przyjemność mężczyźnie, z którym byłam związana, w rezultacie pozwalając mu zacieśnić nasze więzy prawie że nieodwracalnie. Tak jak powiedział, oddawałam mu siebie bez słowa oporu, a teraz, widząc jego zaangażowanie, nie miałam odwagi nawet próbować się sprzeciwiać. Gdybym to zrobiła, zniszczyłabym coś bezpowrotnie, a tego nie chciałam bardziej, niż nie chciałam wyjść za mąż w tak głupi sposób. Chciałam normalnej ceremonii, z rodziną, a nie czegoś, co wyglądało jak idiotyczny żart.
Prychnęłam, gdy pojęłam prostą prawdę: ostatnie miesiące mojego śmiesznego życia były żartem. Jednym wielkim kawałem, zrobionym mi przez coś lub kogoś, kto decydował o ludzkim losie. Kierująca nim siła musiała mieć niezły ubaw, gdy widziała, z jakim uporem unikam przez lata wszystkiego, co mogło zatrzymać mnie w Delphi i odwieść od chęci wyjazdu do LA w celu zrobienia kariery. Odmawiałam sobie wiele, planując przyszłość inną niż ta, która czekała mnie w rodzinnym miasteczku. Unikałam błędów, jakie popełniały moje koleżanki.
Teraz, po czasie, musiałam spojrzeć prawdzie w oczy: popełniłam je również i skończyłam tak samo, jak dziewczyny, których było mi kiedyś żal. Jak większość z nich zaszłam w niechcianą ciążę i jak większość z nich wylądowałam w związku z ojcem dziecka. Różnica polegała tylko na tym, że mój przymusowy mąż był kimś i miał niepowtarzalny sposób bycia. I to wszystko.
Nagle wydało mi się to śmieszne do tego stopnia, że zaczęłam chichotać. Szłam za trzymającym mnie za rękę Leto, nie słysząc co mówi, choć gadał przez cały czas, i śmiałam się pod nosem z własnej naiwności. Z tego, że jak głupia brałam swoją sytuację za lepszą, niż była. Z tego, że miałam Jr za kogoś w rodzaju wyroczni, może nawet herosa z mitologii, będącego kimś pomiędzy człowiekiem a bogiem. Nie był nim, był zwykłym, trochę postrzelonym facetem z masą uroku osobistego, świetnym ciałem i sporą kasą.
Nie wiedziałam nawet czy naprawdę go kocham. Może trochę, ale na pewno nie tak, żeby szaleć z radości z powodu ślubu. Bardziej pociągała mnie jego fizyczność niż intelekt, choć tego mu nie brakowało. Był mi bliski i jednocześnie obcy. Kochałam go i był mi obojętny. Po prostu był...
Musiałam przyznać sama przed sobą, że wciąż tkwiłam w tym samym momencie, w którym znalazłam się gdy go poznałam. Sprzedałam się i ta transakcja wciąż trwała. Nie czułam się jak dziwka, a jednak w jakiś sposób nią byłam. Chwilami, w seksie, nawet bardziej.
A najśmieszniejsze okazało się to, że było mi z tym dobrze.
- Ellie?- Poczułam jak Leto szarpie mnie za ramię.- Kurwa, Ellie, czy ty mnie w ogóle słyszysz?- Wyglądał na wkurzonego.
- Myślałam o czymś, wybacz.- Uśmiechnęłam się ze skruchą.
- Chcesz przebrać się w coś innego?- Obrzucił mnie wzrokiem.
- Nie.- Zdecydowałam w sekundę.
- Nie?- Zdziwił się.
- Nie. Przynajmniej będzie co wspominać.- Wzruszyłam ramionami.
Tak naprawdę chodziło mi o coś innego: chciałam widzieć siebie na zdjęciach właśnie w tej koszulce, chciałam patrzeć, jak sama sobie pokazuję palec, mówię "pierdolcie się" swoim dawnym marzeniom. Mój wygląd był idealny w świetle tego, co się działo. Biała suknia, kwiaty, wszystko, co powinno towarzyszyć prawdziwemu ślubowi, nie pasowało do obecnej sytuacji. Ja nie wychodziłam za mąż, jedynie dopełniałam formalności. A do tego mogłam wyglądać tak, jak w tej chwili.
Chapel of the Flowers był maleńkim białym budyneczkiem, stylizowanym na kościół, ze spadzistym dachem i pojedynczą wieżyczką. Wiktoriańskie wnętrze urządzone było ze skromnym przepychem. Wyglądało ślicznie i mimo wszystko byłam zachwycona tym, że wezmę ślub w tak pięknym miejscu.
- Proszę poczekać, w środku trwa jeszcze ceremonia.- Poinformowała nas siedząca za biurkiem w recepcji sekretarka.
Oddaliśmy jej otrzymany wcześniej dokument i obrączki, które zabrała, wychodząc przez boczne drzwi, i stanęliśmy na środku, czekając aż przyjdzie nasza kolej. Sami jak palce, nie mając nawet świadka, którym miał zostać jeden z tutejszych pracowników.
- Wszystko w porządku, Ellie?- Leto przyglądał mi się z troską w oczach, sam wyglądając jednak niezbyt pewnie. Wydawał się nieco przestraszony.
- Tak. Nic mi nie jest, tylko wiesz, jestem totalnie zaskoczona i w ogóle.- Mówiąc poprawiłam mu włosy, które rozpuścił specjalnie na, hmmm, ceremonię. Przy okazji stwierdziłam w myślach, że oboje wyglądamy inaczej niż zwykle, ja z agresywnym makijażem, on gładko ogolony. Zupełnie jakbyśmy byli kimś innym i to nie my a te dwie obce osoby za parę minut będą przysięgać sobie miłość do końca życia.
Co za farsa...
- Nie jesteś na mnie zła?- Spytał, obejmując mnie delikatnie.
- Nie.- Naprawdę nie byłam.- Ani zawiedziona. Ani rozczarowana.
- A ja jestem kurewsko szczęśliwy i podekscytowany. Robię coś, czego nigdy nie planowałem, ale to jest piękne i to jest to, czego chcę.
- Twoja mama nie będzie mieć pretensji, że ominęło ją coś tak ważnego?
- Zawsze możemy zrobić powtórkę, już tak normalnie. Sprosić całe rodziny i przyjaciół i odnowić przysięgę z całą otaczającą to pompą.- Przesunął wzrok ze mnie na otwierające się drzwi kaplicy. Ze środka wyszła ciemnoskóra para w kolorowych strojach, za nią stał starszy mężczyzna. Uśmiechnął się, przywołując nas gestem.
- Jestem sędzią.- Poinformował nas, wskazał miejsca przy oddzielnych stanowiskach i od razu zaczął odczytywać tekst przysięgi.
Nie słuchałam jej, wpatrzona w leżące na srebrnej tacce obrączki. Byłam jednak na tyle przytomna by w odpowiedniej chwili powiedzieć "Tak" i wsunąć obrączkę na palec Jr.
- Gratuluję, od teraz jesteście mężem i żoną.- Usłyszałam.
Sędzia przywołał gestem fotografa, który był przy okazji naszym świadkiem, i znikł z nim w sąsiednim pomieszczeniu. Wrócił po chwili i wręczył nam akt ślubu.
- Powodzenia na nowej drodze życia.- Uśmiechając się otworzył przed nami drzwi, za którymi czekała już następna para.
- To już?- Zdziwiłam się, wychodząc z kaplicy. Wszystko odbyło się tak szybko, że nawet nie zdążyłam się naprawdę zdenerwować.
- Tak, pani Leto. Już- Jared objął mnie, pocałował, i podniósł na chwilkę.- Teraz jesteś cała moja.


                                                                      ****


Miało być więcej, ale wszystko, co planowałam na rozdział, mogłoby się nie zmieścić, albo wyszłaby okropna dłużyzna. Dlatego ucięłam w takim miejscu. Reszta będzie w następnym.
I co myślicie o takim rozwoju akcji?
Pozdrawiam gorąco :)
Yas.


niedziela, 3 czerwca 2018

Jak na dłoni.

- Co powiesz na to, żebyśmy kupili sobie psa?
Oderwałam się od przeglądania zawartości plecaka i spojrzałam na Jr, siedzącego za kierownicą Merca. Tym razem jego, mój został w garażu.
- Psa?- Spytałam, woląc upewnić się, że dobrze słyszę.
- Psa. Wiesz, to taki zwierzak, ma cztery łapy, ogon, lubi się bawić, poszczekać...
Od razu przypomniała mi się jazgotliwa kupa sierści, należąca do Shelley, i wypełniona cuchnącym krwią mięsem miska.
- Nienawidzę psów.- Powiedziałam odruchowo.
To była prawda. Od pobytu w Delphi znienawidziłam tę część fauny i prędzej dałabym wytatuować sobie karnego na czole, niż kupiła psa.
- Naprawdę?- Leto wyglądał na zawiedzionego.- Szkoda, ja lubię.
- Jedzą mięso.- Nie odrywałam wzroku od drogi przed nami, siłą woli nakazując Jr, by zmienił temat.
- Większość ludzi też je mięso, ale ich chyba nie nienawidzisz?
- Liżą inne psy pod ogonem.- Rzuciłam kolejny argument przeciw.
- Ja też nie raz poliżę cię w pewnym miejscu, czy to mnie dyskredytuje?
- Nie rozumiesz.- Westchnęłam, mimowolnie się rumieniąc na wspomnienie tego, co jego język wyczyniał między moimi nogami. Szkoda, że tylko raz...- Moja bratowa miała psa, był wstrętny.
- Jedna jaskółka nie czyni wiosny. I masz rację, nie rozumiem.
- Robią wszędzie kupę.- Dodałam.
- To bym sprzątał.
Nawet wyobrażenie sobie Jareda, biegającego po ogrodzie z foliową torebką i szufelką, jakby szukał rzadkich kamieni do swojej kolekcji, nie mogło odpędzić ode mnie wspomnień Cherie. Możliwe, że w jakiś sposób hałaśliwa suczka stała się dla mnie symbolem wszystkiego, co spotkało mnie w rodzinnym domu, ogólnie katalizatorem przykrych zdarzeń, w tym i tych związanych z Jr.
- Przepraszam, ale ja po prostu nie dam rady funkcjonować pod jednym dachem z psem. Nie drugi raz.- Wstrząsnęłam się na samą myśl.
- Aż tak było źle? Ellie, co tak właściwie działo się u ciebie... u twoich rodziców?- Leto zjechał na prawy pas i zwolnił.- Shann coś tam bąknął, że masz kłopoty, ale nie pytałem, jakie. Nie chciałem pytać.- Dodał ciszej.
- Było źle.- Pominęłam milczeniem drugą część jego wypowiedzi.- Czułam się jak intruz. Nie, nie to, że się nim czułam: byłam intruzem. Zawiodłam mamę i musiałam ponieść karę.
- Była zła, że nie udało ci się zrobić kariery? Też mi powód. Nie każdemu się udaje, trzeba mieć naprawdę sporo szczęścia. Albo być takim upartym gościem, jak ja.
- Albo dawać tyłka, jak chce się dostać pracę w biznesie.- Dołożyłam od siebie z sarkazmem.-  Mama była zła, bo...- Przewróciłam oczami, nie mając zbytnio ochoty opowiadać o wszystkim od początku. Te wspomnienia psuły mi humor, zabijając nawet ciekawość dokąd jedziemy i jaką niespodziankę miał na myśli Jared, zabierając mnie z domu zaraz po kolacji.- Widzisz, jak zadzwoniłam i powiedziałam, że kogoś mam i jadę z tym kimś do Europy, zaczęła pisać bajki o moim życiu. Nawet nie wiedziała z kim jestem a dorobiła mi narzeczonego.
- Nie powiem, żeby to było mądre, ale znam podobny model zachowania: powiem coś, a media przekręcają moją wypowiedź, wybierają fragment, który pasuje do ich idei, i wychodzi coś innego, niż miało wyjść. Nienawidzę dementować plotek.
- Ja też. Co by się nie mówiło, nikt nie wierzy.- Przyznałam Jaredowi rację.- Jak wróciłam okazało się, że nie mam już swojego pokoju, bo zabrali mi go i przerobili na pokoik dla dziecka Rolliego. Nawet mnie nie spytali o zgodę. Ani nie powiedzieli, że mój brat będzie ojcem i że mieszka u nas jego dziewczyna.- Mówiłam z goryczą, ale to wciąż mnie bolało.- Jakbym dla nich umarła.
- U nich. Nie u nas.- Jr poprawił mnie od razu.
- Ciągle wysłuchiwałam jaka ze mnie niewdzięczna córka, ile to wstydu że nie umiałam zatrzymać przy sobie chłopa, ile mama musi za mnie świecić oczami.- Na samo wspomnienie w moich własnych pokazały się łzy, ale szybko zebrałam się do kupy.- Nikogo nie obchodziło co czuję, że mam złamane serce, że cierpię. Ważne było tylko to, że przyniosłam wstyd.
- Rozumiem, ale gdzie w tym miejsce dla psa?
- Shelley miała psa, suczkę Yorka, nosiła ją na rękach jak dziecko, mówiła do niej, sadzała przy stole i pozwalała jeść ze swojego talerza. Miała w domu większe przywileje niż ja. I co dzień dawali jej mięso, które stało pół dnia koło drzwi mojej klatki i cuchnęło. Łaziły po nim muchy.- Spojrzałam na Jr.- Ta psia menda ciągle na mnie szczekała i próbowała ugryźć. W ogóle prawie ciągle szczekała. Przysięgam, że miałam czasem ochotę tak ją kopnąć, żeby wybić nią szybę.- Wizja Cherie, lecącej przez całą kuchnię w domu rodziców, przelatującej z impetem przez okno i znikającej w oddali w asyście cichnącego jazgotu tak mnie rozbawiła, że zaczęłam się śmiać.
- Kurwa, Ellie...- Leto też chichotał, potem przestał, spoglądając na zmianę na mnie i drogę.- Naprawdę złamałem ci serce?
- Trochę tak.- Przyznałam.
- Przepraszam. Może pocieszy cię świadomość, że moje też było poharatane.- Wyraźnie spochmurniał.
Przyglądałam mu się, zajętemu prowadzeniem i zamyślonemu, jakby wracał we wspomnieniach do chwil, gdy byliśmy osobno, każde zanurzone w swoich smutkach. Tamte momenty nie były miłe, ale coś podpowiadało mi, że właśnie dzięki nim lepiej będziemy umieć docenić siebie i to, co zaczyna nas łączyć.
- Jesteś inny.- Odezwałam się, stwierdzając na głos to, co właśnie przyszło mi na myśl.
- Inny? Czyli jaki?- Jr skręcił w prawo, w stronę centrum.
- Otwarty.- Fakt, był bardzo wylewny w wyrażaniu wszystkiego, przez co miałam wrażenie, jakbyśmy przeskoczyli pewien etap związku i wkroczyli w jego bardziej zaawansowane stadium, gdy jesteśmy już dobrze zgrani i potrafimy rozmawiać o wszystkim.
- To jest to, jaki chcę być.
Dziwnie się z tym czułam, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Miałam teraz pewność, że naprawdę zależy mu na mnie, stara się, niczego nie ukrywa. Ja też musiałam przejść metamorfozę, stać się równie otwarta, porzucić strach przed okazywaniem pewnych rzeczy. Tyle, że nie zamierzałam się upijać, by to zrobić.
- To dosyć... Muszę się przyzwyczaić.- Skwitowałam.
- A ja muszę coś osiągnąć. To dla mnie bardzo ważne.- Głos Leto był cichy jak szept.
- Co takiego?
- Ty wciąż jeszcze mnie nie kochasz. Nie tak, jakbym chciał. Wciąż się boję, bo tyle nas różni, jesteśmy tak inni, że nie wiem, jak cię zdobyć. Obawiam się, że w którymś momencie nie wystarczy to, co mam, i zatrzymasz się na etapie lubienia gościa, który zapewnia ci dostatnie życie. Stąd tylko krok do... kogoś lepszego ode mnie.
- Dlaczego tak mówisz.- Byłam zdumiona jego wnioskami, wziętymi chyba z Marsa, choć musiałam sama przed sobą przyznać, że miał rację przynajmniej w jednym: wiele nas różniło.
- Widzę. Potrafię obserwować, Ellie.- Pokręcił głową.- Nie chcę być twoim eks. Muszę i będę starał się sprawić, żebyś nie chciała zamienić mnie na nowszy model.
- Zamienić ciebie na kogoś innego?- Uniosłam brwi, zaskoczona po raz kolejny.- Myślałam, że masz więcej wiary w siebie, Jared.
- Akurat w tej jednej kwestii trochę mi jej brak. Jestem też realistą. Niestety.- Westchnął przeciągle.- Nie mówmy już o tym.
Z chęcią zadośćuczyniłam jego prośbie: nie miałam chęci psuć sobie nastroju jego wymyślonymi teoriami. Okej, bał się, miał prawo, ja też się bałam. Też nie chciałam okazać się zbyt nieodpowiednia, nie chciałam mu się znudzić, być za młoda i za głupia, zbyt szara i nieobeznana z życiem w porównaniu do kobiet, które znał. Nie chciałam być od nich gorsza, a byłam i musiałam się z tym pogodzić.
- Dokąd jedziemy?- Spytałam, zmieniając temat. Naprawdę byłam ciekawa, co wymyślił. Raczej nie wyprawę nad ocean ani na lody, był już wieczór. Może spacer bulwarami w światłach neonów?
- Chcę, żebyś coś zobaczyła.
- Jakaś atrakcja?- Chciałam wyciągnąć więcej informacji.
- Mam nadzieję.- Jared uśmiechnął się z zagadkowym wyrazem twarzy.- Pożyczyłem na noc od znajomego jego tutejszy apartament. Mieszka w nim, gdy przyjeżdża do LA, ale teraz jest u siebie w Kanadzie.
- Będziemy spać w cudzym mieszkaniu?- Byłam zaskoczona.- Dlaczego?
- Bo jest piękne i... zobaczysz. To już blisko, w tamtym apartamentowcu.- Wskazał na wysoki budynek, widoczny ponad dachami innych.
- I tak po prostu dał ci klucze?
- Znamy się długo i dobrze, więc nie widział problemu z podaniem mi kodu.
- Będziemy sami?- Wolałam wiedzieć zawczasu, czy nie szykuje jakiego zlotu albo przyjęcia niespodzianki.
- Tylko we dwoje, Ellie.- Wymruczał odpowiedź.
Miałam nadzieję, że nie wymyślił czegoś, co mi się nie spodoba, a mieszkanie znajomego nie jest wyposażone w sprzęty i gadżety erotyczne. Nie miałam chęci spełniać męskich fantazji, napędzanych Greyem. Co to to nie, i jeśli Leto myśli, że mnie przywiąże do czegoś, to srogo się zawiedzie.
Wjechaliśmy do podziemnego parkingu: przy bramce Jr wyjął z kieszeni kartkę i wpisał na panelu kod, zapewne podany przez kumpla.
- Sam jestem podekscytowany.- Wyznał, idąc w stronę recepcji i siedzącego w niej stróża w czarnym uniformie.- Dobry wieczór.- Przywitał się.- Przyjaciel pozwolił nam skorzystać ze swojego mieszkania, numer 1702. Miał uprzedzić, że przyjedziemy.
- Tak, pan Villeneuve poinformował, że będzie miał gości. Pańska godność?
- Jared Leto.- Jr brzmiał tak, jakby obrazą dla niego była konieczność przedstawiania się komuś, kto powinien był rozpoznać go bez problemów.
- Tak, zgadza się: pan Leto z małżonką. Proszę iść do windy numer dwa.
- Brałeś lekcje przesady u mojej mamy?- Spytałam, gdy wsiadaliśmy do przestronnej kabiny. Leto wpisał kolejny kod na klawiaturze i ruszyliśmy na górę.
- Co? Nie, to Denis tak przekazał. Ja nic nie mówiłem.- Szeroki uśmiech przeczył słowom Jr.- Nie zrobiło ci się miło?- Spytał z uwagą w oczach.
- Raczej dziwnie.
- Przyzwyczajaj się. To tylko kwestia formalności, Ellie.- Jr wyglądał na odrobinę rozczarowanego.- Nie będę cię ponaglał, jak mówiłem: daj znać, gdy to przemyślisz.
- Dobrze.- Trochę mi ulżyło, miałam wrażenie, że wszystko dzieje się nagle, za szybko, nie pozwalając mi przyzwyczaić się do żadnej ze zmian, jakie po sobie następują.- Na które piętro jedziemy?
- Na najwyższe. Zobaczysz, jaki stamtąd jest widok. Posiedzimy na tarasie, weźmiemy kąpiel w pianie... Jutro będziesz mogła zaprosić do nas babcię.- Zmienił nagle temat.
- Mhm, fajnie.- Zastanawiałam się, co on do diabła kombinuje. Był bardzo tajemniczy, domyślałam się, że wspólna kąpiel to nie wszystko, ale wiedziałam, że nic z niego nie wyciągnę i będę musiała sama przekonać się o reszcie atrakcji. Pewnie dlatego wspomniał o babci, chcąc uniknąć moich pytań.
Niech mu będzie, niech mnie zaskoczy.
Winda zatrzymała się wreszcie i jej drzwi rozsunęły się z cichym sykiem ukazując wnętrze dużego salonu, oświetlonego wiszącymi w równych odstępach kinkietami.
- Oto jesteśmy.- Jared szerokim gestem zaprosił mnie do środka.
- O mamo, jak tu ślicznie.- Nie kryłam zachwytu, widząc gustowne, skromne a zarazem pełne przepychu mieszkanie. Przemierzałam pomieszczenia jedno po drugim, rozglądając się z dziecięcą fascynacją i zazdrością. W porównaniu do tego dom Jr był przeciętny, wręcz nudny.
- Cały apartament w stylu art deco. Chyba sam pokuszę się o kupno czegoś podobnego. Co ty na to, Ellie?- Jared objął mnie i zatrzymał przed zamkniętymi rzeźbionymi drzwiami.- Tam pójdziemy później.
- Czy tam jest...
- Sypialnia. Będziesz nią zaskoczona.
- Ach tak?
- Uwierz. Jest nieporównywalna do żadnej innej.
- Rozbudzasz moją ciekawość.- Pozwoliłam zaprowadzić się do dużej, lśniącej czystością i chromowanymi dodatkami kuchni, w drodze zaciskając kciuki by spełniło się moje życzenie i sypialnia nie była norą zboczeńca, wyposażoną na przykład w fotel ginekologiczny. Faceci mają różne dewiacje a o ewentualnych skrzywieniach Leto nie wiedziałam nic. Oby były jak najłagodniejsze.- Spałeś tu już?- Spytałam, ciekawa.
- Nie, ale byłam tu wiele razy i zawsze podziwiam wystrój.- Zajrzał do lodówki.- Jesteś głodna, Ellie?
- Nie, choć jeśli są jakieś owoce, to nie odmówię.
- Jakieś są, ale puszkowane. Mogą być?
- Wolę świeże.- Nie miałam ochoty na konserwowe owoce, nie ufałam na ogół zawartości blaszanych opakowań, szczególnie teraz, będąc w ciąży. Kiedyś, w innym życiu, jadłam co mi w ręce wpadło, woląc nawet przeterminowane o kilka dni pikle, niż ból głodnego żołądka.
- Kurwa, nie pomyślałem żeby coś kupić.- Jr naburmuszył się i zatrzasnął drzwi lodówki, jakby to była jej wina, znów ją otworzył i wyjął karton soku z ananasa.- Przynajmniej tym osłodzimy sobie wieczór.
- Czytałam gdzieś...- Zaczęłam i urwałam, nie wiedząc czy chcę dokończyć.
- O czym, Ellie?- Leto wyjął z szafki dwie wysokie szklanki i napełnił je sokiem, podał mi jedną i usiadł na miękko wyściełanym krześle przy stole.
- O soku z ananasa.- Mimowolnie się zarumieniłam.- Podobno od niego mężczyzna...- Nie kończyłam, nie musiałam, Jr i tak złapał, o czym mówię.
- Tak, to prawda.- Oczy rozbłysły mu jak gwiazdy.- Wobec tego włączę ananasy na stałe do swojego menu.- Stwierdził, uśmiechając się w ten specjalny sposób, od którego przechodziły mnie ciarki: to było jak obietnica i groźba w jednym. Zapowiedź, że nie zapomni i mi nie przepuści.
Boże, ile jeszcze razy palnę coś bezmyślnie, dając mu powód do snucia erotycznych fantazji, które będzie chciał wprowadzić w życie i od razu mnie o tym powiadomi? Owszem, byłam ciekawa seksu, wciąż miałam go mało, ale dopiero go odkrywałam i chyba nie byłam gotowa rzucać się na głęboką wodę nie wiedząc, czy pływam już na tyle dobrze, by nie utonąć.
No tak, zawsze mogłam ubrać dmuchane rękawki...
Moje życie erotyczne było tak skromne a doświadczenie tak nikłe, że nadal miałam spory problem nawet z czymś tak błahym, jak dotykanie Jareda. Nie wiedziałam dokładnie jak to robić, w jaki sposób, gdzie... Miałam pytać? Obserwować jego reakcje? Uczyć się na własnych błędach, co rusz narażając się na to, że będzie dawał mi wskazówki? Jaką wiedzę mogłam wynieść z tych kilku razy, które miałam za sobą?
- Osiem.- Powiedziałam na głos.
- Osiem czego?- Leto natychmiast nadstawił uszu. Ogólnie był bardzo ciekawski i często wypytywał mnie o wszystko, o czym wspomniałam.
- Mam prawie 23 lata a robiłam "to" tylko osiem razy.- Wyjaśniłam.
- Mówisz o seksie?- Wziął mnie za rękę i poprowadził do salonu a z niego na rozległy taras, z którego rozciągał się widok na całe miasto, aż po czerniejący w dali ocean.- Czujesz się gorsza przez to, że uprawiałaś seks tylko osiem razy?
- Uprawiać to możesz pomidorki.- Bąknęłam pod nosem.
- Kurwa, Ellie.- Jr wybuchnął śmiechem, kręcąc głową.- Pomidorki. Ja pierdolę, tego jeszcze nie słyszałem.- Chichrał się i chichrał.- Masz dziś ochotę na... pomidorka?- Prawie popłakał się z radości.
- Nie czuję się gorsza, tylko całkiem w tym temacie zielona.- Wyjaśniłam, gdy trochę się uspokoił.- Nadal niewiele wiem a jeszcze mniej umiem.
- Z wielką ochotą zajmę się twoją edukacją.
- W to nie wątpię.- Odwróciłam wzrok, patrząc na malowniczy widok poniżej. Mimo wysokości nie czułam strachu, mając okalającą taras barierkę na poziomie piersi.
- Zauważyłem, że naprawdę lubisz... pomidorki.- Znów zaczął rechotać.
- Jared, litości...- Mnie to nie bawiło tak jak jego. Fakt, było śmieszne, ale tylko w pierwszej chwili.- Naprawdę nie lubię tego określenia: uprawiać seks. Dla mnie brzmi bezosobowo i obojętnie.
- To tylko określenie, jak "uprawiać sport".
- Właśnie. Przy ćwiczeniach nie myślisz o tym że ćwiczysz, tylko o innych sprawach. Przy seksie nie. Albo jesteś w tym całym sobą, albo faktycznie odwalasz zestaw ćwiczeń. Ja nie uprawiam seksu. W trakcie nie myślę o zakupach, o tym, co obejrzeć w TV.
- Jesteś wtedy cała moja. Wiem, że lubisz seks, który ci daję.- Usłyszałam tuż za uchem.- Lubisz, gdy cię ostro zapinam, prawda?- Pytaniu towarzyszył dotyk dłoni na moim karku, lekka pieszczota, od której serce natychmiast przyspieszyło mi o jedną trzecią.
- Lubię.- Odparłam po dłuższym milczeniu, pewna, że Jr czekał na odpowiedź. Lubiłam i nie mogłam udawać, że nie. W mocnym, ostrym seksie z nim było coś pierwotnego, co sprawiało, że zupełnie się zatracałam.
- Dostaniesz jeszcze sporo, Ellie. Naprawdę sporo i naprawdę różnego seksu.- Tym razem Leto szeptał, przyciskając mi się do pleców. Jego oddech pachniał ananasem.- Czasem będzie łagodnie, czasem nie. Czasem będę chciał, żeby cię bolało.- Czułam jak przy tych słowach przeszedł go dreszcz.- Nie mocno, ale tak by widzieć, że sprawiam ci przyjemność i ból jednocześnie. To kurewsko zwierzęce i kurewsko podniecające.
Nie odezwałam się, jedynie przełknęłam głośno ślinę, gapiąc się przed siebie okrągłymi z wrażenia oczami i słuchając słów, które były dla mnie hipnozą, obietnicą i czekającym na mnie rajem w jednym. Najdziwniejsze że bałam się i nie bałam równocześnie, nie potrafiłam przy tym określić, która ze sprzecznych emocji dominuje. Obie były tak samo silne.
- W jaki sposób...?- Musiałam spytać, gnana chorą wręcz ciekawością.
- Czasem będę cię pieprzył naprawdę mocno i głęboko, Ellie.- Przy tych słowach poruszył kilka razy biodrami, wyraźnie podniecony.- I wiem, że ci się to spodoba.
"Jezu i wszyscy w niebie, ratunku" pomyślałam przerażona tym, że chcę poczuć, jak to jest. Czy to będzie jak udawany gwałt, o którym tyle razy myślałam i który mnie, nieszczęsną, pociągał?
Czy ja jestem zboczona?
- Przygotuję nam kąpiel, zanim mi tu zmarzniesz, skarbie. Na tej wysokości mocno wieje.- Leto, nagle znów słodki i grzeczny, odkleił się ode mnie i poszedł, pogwizdując jakąś melodię.
- O mamo...- Jęknęłam, ciągle pod wrażeniem jego przemowy. Wiedziałam, że czeka mnie sporo przeżyć w tej sferze, jaką jest erotyka, ale usłyszeć od swojego faceta, co chce mi robić, to zupełnie inna bajka. To dodawało wszystkiemu realizmu, urzeczywistniało rzeczy, które wcześniej istniały gdzieś tam, w umyśle, i nie były pewne.- Kąpiel.- Uśmiechnęłam się pod nosem.- Chyba zimna, panie Leto.
Wróciłam do salonu, czując chłód. Naprawdę wiało mocniej, niż na poziomie ulicy, do tego miałam wrażenie, jakby budynek chwiał się przy każdym mocniejszym podmuchu.
Przeszłam się jeszcze raz po mieszkaniu, podziwiając jego piękno i nie dotykając niczego w obawie, że coś strącę albo rozbiję. Wszystko tu było idealnie dobrane, jak w muzeum: każdy mebel, dywan, lampa, stojący na stoliku wazon, najdrobniejsza rzecz miała swoje miejsce i pasowała do reszty. Nawet tak nowoczesne sprzęty jak ogromny telewizor były wkomponowane w tło i nie raziły. Całość urządzona była w jasnych kolorach, przełamanych brązem i beżem, gdzieniegdzie z dodatkiem czerwieni.
- Śliczne wnętrza, prawda?- Leto wyrósł koło mnie jak spod ziemi.- Zawsze gdy tu jestem mam chęć kupić dom, który byłby podobny. Tym razem chyba ulegnę pokusie i zacznę szukać czegoś dla nas. Obawiam się, że obecny jest trochę za mały dla rodziny. Jak myślisz, Ell?
- Dla trójki w sam raz.- Krępowałam się przyznać że chętnie widziałabym siebie w pokoju tak pięknym jak ten, który miałam przed oczami, choć musiałam mieć na uwadze coś więcej, niż własny zachwyt.- Myślę, że przy małym dziecku niezbyt funkcjonalne byłoby coś w tym stylu. Za dużo rzeczy, które maluch może na siebie ściągnąć.
- Nie pomyślałem o tym. Przepraszam.- Jr przytulił mnie i pocałował w policzek.- Niemniej chcę zmienić dom na większy zamiast przerabiać obecny. I w tym będę uparty. Chodź, kąpiel czeka a ty jeszcze nie widziałaś łazienki.- Pociągnął mnie za sobą.
- Widziałam.
Owszem, chodząc po mieszkaniu zajrzałam i do łazienki, nie widząc w niej niczego specjalnego poza wystrojem.
- Nie tę.
- Jest cudaczna?
- Nie, ale jest ładna i wygodna. Sama zobacz.- Wprowadził mnie do pomieszczenia większego, niż kuchnia w naszym domu.
- Imponujące.- Stwierdziłam na widok wbudowanej w podłogę wanny, poza którą nie było nic, nawet wieszaka na ręcznik. Sama wanna była spora: podłużna, szeroka, z prowadzącymi do niej schodkami na jednym z dłuższych boków.- Miała być kąpiel w piance.- Przypomniałam, wskazując na wypełniającą wannę czystą wodę.
- Chcę cię widzieć.- Mówiąc, zaczął mnie rozbierać.- Dzisiejszy wieczór jest dla ciebie, Ell.
- Nie rozumiem.- Fakt, nie rozumiałam.
Co takiego miało być w tym, że Leto zabrał mnie do cudzego mieszkania? Chyba nie wanna w podłodze? Specjalny seks też raczej odpadał, dziewictwa drugi raz nie stracę, choćby nie wiem jaka była sypialnia, w której mamy wylądować po kąpieli. A może to jakaś okazja, o której nie wiem? Chciał się oficjalnie oświadczyć? Jeśli tak, mógł to zrobić wszędzie, nie potrzebował do tego wnętrz w stylu art deco.
- Zrozumiesz.- Rozebrał mnie do końca.- Woda jest ciepła, ale nie na tyle, żeby siedzieć w niej długo. Poza tym, przyznam, chcę już pokazać ci główną niespodziankę. I wziąć w niej udział.- Popchnął mnie lekko w stronę schodków.
Zeszłam po nich i usiadłam w po jednej stronie wanny, zanurzając się do połowy. Na podłodze obok mojej głowy leżał złożony w kostkę ręcznik. Wsunęłam go sobie pod kark, z leniwym zainteresowaniem obserwując przy tym zrzucającego łaszki Leto.
Lubiłam patrzeć jak się rozbiera, odsłaniając przede mną kolejne partie ciała. Lubiłam jego ciało, umięśnione i szczupłe, silne, dojrzałe. Lubiłam jego tatuaże, choć nie rozumiałam symboliki kilku z nich ani tego, co miał napisane pod prawym obojczykiem, chyba po łacinie. Lubiłam go dotykać, czuć pod dłonią grę mięśni i gładkość skóry, i patrząc jak zajmuje miejsce na wprost mnie chciałam robić to teraz.
Przez chwilę walczyłam z sobą, zagryzając usta, wciąż jeszcze pełna obaw o to, że brak mi doświadczenia. Jak jednak mam go nabrać, nie robiąc nic, zawsze poddając się inwencji partnera i nie mając własnej? Nie mogę wiecznie sama siebie stopować, czuć skrępowania przy człowieku, z którym żyłam. Nie mogłam bać się dać mu tego, co on dawał mi tak otwarcie i z taką ochotą. Przecież nie wstydziłam się w tym momencie siedzieć przed nim nago i pozwalać, żeby na mnie patrzył. Musiałam się przełamać i pozwolić, by zamiast strachu kierowała mną chęć zaspokojenia własnych żądz, a te szalały, wołając o swoje prawa.
- Co też chodzi po tej twojej główce, Ellie?
- Hmm?- Pytanie oderwało mnie od wyobrażeń o tym, jak wodzę językiem po literach w tatuażu Jr.
- Patrzysz na mnie z dziwną miną, która mi się podoba. O czym myślisz?
- O tobie.- Przyznałam, choć bez konkretów.
- To dobre myśli?
- Bardzo.
- Cieszę się.
Przez długą chwilę po prostu patrzyliśmy na siebie w milczeniu, mierząc się wzrokiem, potem, zupełnie niespodziewanie, Jr wstał.
- Woda wystygła. Chodź.- Podał mi rękę i podciągnął mnie w górę.- Nie chcę żebyś mi tu zmarzła, Ellie.- Owinął mnie ręcznikiem, wytarł się szybko drugim i rzucił go na podłogę obok naszych ubrań.- Później to pozbieram.- Wziął mnie za rękę i pociągnął za sobą.
- Czego mam się spodziewać?
- Przyjemności.- Otworzył przede mną tajemnicze rzeźbione drzwi z takim namaszczeniem, jakby otwierał wrota świątyni.
- Wow, pierwszy raz widzę...- Zaczęłam i przerwałam, nie wiedząc jak wyrazić własne myśli. Zwyczajnie mnie zatkało, bo wśród wszystkich opcji, jakie brałam pod uwagę w kwestii wystroju sypialni, zabrakło tej jednej.
Owszem, zaskoczyło mnie to, że prawie wszystko w środku jest czarne: gruby dywan, zakrywający całą podłogę, ściany, pionowe żaluzje, teraz zasunięte szczelnie, nawet sufit. Ten ostatni nie był gładki, wyglądał jak wyciosany w skale, jakby ktoś wycinał z niej większe lub mniejsze prostokąty i zostawił po nich miejsca. Jedynie łóżko różniło się barwą od reszty, było ciemnoczerwone.
Tym jednak, co sprawiło, że stałam w progu jak zamurowana, było wielkie lustro, wbudowane w sufit bezpośrednio nad posłaniem.
- O kurde.- Szepnęłam do siebie, zostawiając Jr z tyłu. Podeszłam do łóżka, gładząc dłonią chłodną satynową pościel, nie wiedząc co tak naprawdę czuję. Byłam w tej chwili jak dziecko, któremu pozwolono sięgnąć po wymarzoną zabawkę, tak po prostu wziąć ją w ręce i zabrać ze sobą do domu. Dziecko, które nagle przestraszyło się własnych marzeń, stając oko w oko z ich realizacją.
Chciałam zobaczyć nas podczas seksu, wyobrażałam to sobie, a teraz zwyczajnie byłam przestraszona, że moje wizje rozminą się z rzeczywistością i będę rozczarowana. Bałam się, że naprawdę niczym nie różnimy się od par, które widziałam kiedyś w pornolu. Tamto to nie był seks, to było mięcho i flaki, pot i wydzieliny. Żadnych uczuć, nic romantycznego, tylko mechaniczne ruchy ciał, dążących do osiągnięcia orgazmu. Nie chciałam widzieć siebie w takiej roli.
A jednak uśmiechnęłam się, patrząc w górę i widząc swoją dłoń, szczupłą i delikatną na tle ciemnej czerwieni, przyjemnie kontrastującej z moją lekką opalenizną.
- No to mnie zaskoczyłeś.- Przyznałam, zerkając na zbliżającego się Leto.
- Taki był mój zamiar, skarbie.- Położył się i przykrył do połowy.- Dołączysz?
Zrzuciłam ręcznik i wsunęłam się pod uniesioną przez Jr cieniutką kołdrę, z lekką tremą układając się na wygodnej jak diabli poduszce. Z głupia zaczęłam czuć się tak, jakbym miała zaraz wystąpić przed tłumem i zaśpiewać, gdy naprawdę jedyną publicznością byłam ja.
- Ciekawe oświetlenie.- Powiedziałam cokolwiek, przerywając ciężką jak ołów ciszę.
- Wszystko jest dopracowane w najdrobniejszych szczegółach. Punktowe reflektorki skupiają się dokładnie na nas, ale ich światło jest łagodne i rozproszone, nie razi. Za to wydobywa każdy detal i pozwala się nim delektować.- Mówiąc, Leto wskazywał ręką na drobne świetlne punkty, rozsiane wokół lustra nad nami.
- Naprawdę nigdy tu nie spałeś?- Zdziwiła mnie jego wiedza.
- Naprawdę. Co nie znaczy, że nie leżałem tu przez chwilę, podziwiając pomysłowość Denisa.
- Co też ludzie zdolni są wymyślić, żeby zaspokoić własne perwersje...- Mruknęłam, wciąż odrobinę zażenowana sytuacją.
- Pieniądze zdecydowanie to ułatwiają. Poza tym gdy się je ma, człowiek staje się próżny i myśli tylko o swoich przyjemnościach.- Widziałam w lustrze jak Jr obraca się do mnie z uśmiechem.
- Ty też jesteś próżnym egoistą?
- Byłem.- Widziałam jak wyciąga rękę, kładzie dłoń na moim ramieniu i czułam, jak kciukiem gładzi mnie w szyję.- I draniem, prawdziwym zimnym sukinsynem.- Widziałam jak przysuwa się bliżej, szepcząc.- Znudzonym wszystkim, nastawionym na branie chamem, człowiekiem bez perspektyw i przyszłości.
- Nie jesteś chamski.- Obróciłam się na bok, woląc widzieć go bezpośrednio.
- Jestem, gdy ktoś mnie wkurwi.
- A ja cię czasem wkurzam?- Spytałam, patrząc z bliska w nieziemsko błękitne oczy z siateczką drobniutkich zmarszczek w kącikach. Z jakiegoś powodu te delikatne świadectwo przeżytych przez Jr lat rozczulało mnie bardziej, niż cokolwiek innego.
- Bywasz irytująca, ale nie na tyle, żeby ci się za to oberwało.
- Dzięki.- Prychnęłam, uśmiechając się i obracając znów na wznak.
- Moja szczerość jest taka słodka...- Leto wymruczał mi to prosto do ucha, jednocześnie zsuwając dłoń z mojego ramienia w dół, na pierś.
- Cały jesteś słodki.
- Tego jeszcze nie wiesz, mam jednak nadzieję że zechcesz to w końcu sprawdzić i wpuścisz mnie tutaj. - Pocałował mnie lekko i krótko.- Protestowałabyś? Prosiłabyś, żebym tego nie robił?
- Podejrzewam że tak.- Byłam nawet pewna, że raczej wzbraniałabym się przed tym. Przynajmniej na początku. Potem... być może ciekawość jednak wzięłaby górę nad strachem i niechęcią do takiego doświadczenia.
- A ja podejrzewam że nic bym nie zrozumiał, gdybyś mówiła z pełnymi ustami.- Jego rozciągnęły się w szerokim, cwaniackim uśmieszku.
- Ja pieprzę...- Zarumieniłam się na samo wyobrażenie tego, o czym mówił. Znów zobaczyłam siebie, klęczącą przed Jr, który trzyma moją głowę w mocnym uścisku penetrując mi usta w swoim stylu, mocno i głęboko, patrząc przy tym władczo prosto w moje zapłakane oczy.- Jesteś strasznie sprośny.
- Owszem, jestem.- Zgodził się bez oporów, za to z wymalowaną na twarzy dumą.- Ale teraz już ciii, za dużo gadamy, za mało robimy. Choć temat jest mi miły, wolę pieprzyć, niż rozmawiać o pieprzeniu.- Podparł się na lewym łokciu, jednocześnie odrzucając na bok przykrywającą nas, lekką jak puch kołdrę.
Widząc nasze odbicia miałam przez chwilę dziwne uczucie nieuchronności, jakby czekało mnie coś, przed czym nie mogę uciec, coś groźnego ale też pociągającego. Potem wrażenie znikło, zastąpione rosnącą ciekawością. Niedawny lęk o to, że zobaczę scenę z filmu porno z sobą w roli głównej, też znikł.
Oddychając płytko patrzyłam na dłoń Jr, spoczywającą przez chwilę na moim kolanie, ściskającą je i odsuwającą daleko w bok, potem wędrującą po wewnętrznej stronie uda w górę, wyżej i wyżej, aż dotarła do końca. Widziałam jak dłoń wsuwa się między moje nogi i czułam jej dotyk, łagodną pieszczotę palców, poruszających się w górę i w dół.
- Jesteś taka gorąca, Ellie, jak zawsze dla mnie.- Leto mruczał mi do ucha.- Gorąca i wilgotna, czekająca na to, żebym cię porządnie zapiął. Chcesz, żebym to zrobił, prawda?
- Tak.- Zgodziłam się.
- Wpuść mnie.- Zażądał, nie poprosił. Choć prawie szeptał, ton miał ostry, jakbym wzbraniała się przed nim i musiał mnie nakłaniać do uległości. Może to go w tej chwili podniecało, wyobrażenie sobie, że nie jestem do końca chętna, boję się czy coś? Jeśli tak, mogłam zagrać rolę, którą mi narzucił.
Z potulną miną rozsunęłam uda, robiąc to powoli i z udawaną nieśmiałością.
Przez chwilę zasłaniał sobą widok w górze, zawisając nade mną, cały rozpalony i z ogniem w oczach, potem opuścił się niżej, wsparty na przedramieniu. Pochylił głowę.
- Nie jest ci zbyt ciężko?- Spytał z troską.
- Nie.
Co prawda czułam jego ciężar, ale nie przygniatał mnie ani Jamiego, ledwie opierając się o mój wystający brzuszek.
Popatrzyłam w górę, ciekawa jak wyglądamy w tej chwili, i westchnęłam, oczarowana. Widziałam pokryte dziwnym tatuażem plecy Jareda, jego tyłek i uda, swoje kolana, rozsunięte szeroko, widziałam jak jego ciało porusza się nade mną w górę i w dół, w górę i w dół, i czułam w sobie odpowiadające temu ruchy gorącego jakieś ogień penisa. Choć wcześniej Jr mówił że będzie mnie pieprzył, teraz łagodnie i powoli kochał się ze mną, szepcząc do mnie, lub też do siebie, nie wiedziałam.
- Kurwa Ellie, tak mi w tobie dobrze, tak intensywnie cię czuję.- Mamrotał nieco gardłowym głosem, dysząc między słowami.
Ja też czułam go mocno i intensywnie, nie tylko w sobie ale w ogóle. Miałam wrażenie że całym ciałem odbieram go więcej i bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Dotyk jego skóry na mojej prawie mnie patrzył, tak samo oddech na szyi. Przez palce  którymi gładziłam jego kark, przechodziły drobne prądy. Najsilniej jednak czułam go w sobie, każdy kolejny ruch przynosił nową falę bodźców, jedną po drugiej, dokąd nie zlały się w ciągłe uczucie nieprzerwanej przyjemności. Czekałam na orgazm, miałam wrażenie że jest tuż, na wyciągnięcie ręki, ale wciąż nie chciał przyjść. Bałam się, że utknę tak tuż przed nim i zostanę, podniecona do granic możliwości ale nie zaspokojona. Chciałam więcej , chciałam...
- Mocniej.- Jęknęłam, ściskając pośladek Leto.
- Mhm.- Mruknął, unosząc głowę.- Jestem za delikatny?- Uśmiechnął się tak jak lubiłam, drapieżnie, z satysfakcją i wyższością.- Cokolwiek zechcesz, Ellie, będzie ci dane.
Podniósł się i wsunął mi rękę pod biodra, unosząc je w górę i przyciągając do siebie, aż oparł moje pośladki o swoje uda, siedząc na zgiętych nogach.
- Dam ci przedsmak tego, co czasem ci zrobię. Kiedyś. Nie dziś, jeszcze nie jesteś gotowa a ja nie chcę cię uszkodzić. Ale poczujesz zwierzę.
Oblizałam usta, patrząc na zmianę to na niego to na nasze odbicie, chłonąc każdy widoczny w lustrze detal. Z chorą fascynacją przyglądałam się sobie, widząc między udami spory fragment tkwiącego wciąż we mnie członka, wyglądającego jak łączący nasze ciała słup. Patrzyłam jak Jared unosi mi nogi i opiera je sobie łydkami o ramiona, mając przy tym w oczach nowy, inny wyraz, coś dzikiego, mrocznego i pierwotnego, co sprawiło że przeszedł mnie dreszcz. Podobał mi się taki, był piękny i nieposkromiony, jak prawdziwy ogier z grzywą długich, jaśniejszych na końcach włosów.
Chwycił mnie mocno za biodra i pochylił się trochę w przód.
- Nadal będę delikatny, lecz mimo to możesz czuć ból.- Jego ton nie pozostawiał wątpliwości co do intencji.
- Chcesz mi go sprawić.- Nie musiałam pytać, po prostu stwierdziłam rzecz oczywistą.
- Tak.
Z powodów, których nie rozumiałam, nie czułam strachu, nie bałam się że stanie mi się krzywda. Zamiast lęku czułam niezdrową wręcz potrzebę poddania się temu, co Jared chciał mi zrobić, byłam ogromnie podniecona myślą że spełniam jego zachcianki, wiedząc też, że sama będę mieć z tego przyjemność. Gdzieś tam odzywało się we mnie coś mówiącego że to, co robimy, nie jest normalne, że właśnie odkrywamy swoje perwersje, zboczenia, ale uciszyłam sumienie, nie chcąc go znać. Teraz chciałam być perwersyjna dla mnie i Jareda, chciałam być jego dziwką i byłam nią, tym razem bez wyrzutów wobec siebie, za to w idiotyczny sposób szczęśliwa.
Boże...
Przestałam myśleć, czując jak Leto powoli przyciąga mnie za biodra do swojego brzucha, aż dotknęłam go pośladkami. Oddychałam ciężko, mając jak przy pierwszym razie wrażenie, że jest go we mnie za dużo, ale teraz nie było to dla mnie obojętne, teraz sprawiało czystą rozkosz, zabarwioną odrobiną dyskomfortu. Mimo to jęknęłam z ulgą, gdy się wycofał, i wstrzymałam oddech gdy wrócił, tym razem bardziej energicznie. Tym razem poczułam umiejscowiony głęboko na dnie pochwy ból, nie lekkie ukłucie a silny, tępy ból napiętych do granic możliwości mięśni i tkanek. Gdy zelżał wróciła przyjemność, większa niż przedtem przez kontrast z poprzednim odczuciem.
- To jest doskonałe.- Głos Jareda był ochrypły z podniecenia.- To jest kurewsko perfekcyjne rżnięcie, Ellie.- Mówił przez zaciśnięte zęby.
Znów się cofnął i wrócił: tym razem ból wyrwał z moich ust cichy krzyk. Złapałam nadgarstki trzymających moje biodra rąk, próbując odepchnąć się od Jr, uciec w tył.
- Dość, Jared, proszę.- Mój głos brzmiał jak żałosna skarga.- To za wiele.
Choć ból znikł jak wcześniej, znów zastąpiony swoim przeciwieństwem, nie chciałam go więcej poczuć.
- Już dobrze, skarbie.- Leto złagodniał, choć nadal wyglądał dziko i szalenie, jak jakiś grecki bóg, któremu zachciało się seksu ze zwykłą śmiertelniczką i zapomniał, że nie jest do tego stworzona. Nadal był dla mnie piękny, z ciałem lśniącym od potu i drżącymi nozdrzami.- To jest tak idealne, że nie chcę przestać.- Opuścił mi nogi, pozwalając oprzeć się nimi o materac, dzięki czemu miałam teraz cześć kontroli nad sytuacją. Podniósł się na klęczki, unosząc wraz z sobą dolną połowę mojego ciała, i wrócił do pieprzenia mnie w normalny, cholernie przyjemny sposób. Znów nie miałam możliwości ruchu, ale teraz nie chciałam uciekać, teraz czułam tylko nadchodzący nieubłaganie orgazm, przy którym straciłam na moment ostrość widzenia i dech w piersiach.
- Kurwa, Ellie, to najlepszy seks jaki znam.- Leto znów zaczął mamrotać.- Kurwa, wiem że zrobisz dla mnie wszystko, dasz sobie nawet włożyć do gardła gdy będę miał taką chęć.- Patrzył na mnie tak, jakbym była wszystkim, co się liczy i poza mną nie istniał nikt.- Kurwa, jak ja cię za to kocham, Ellie. Aż mnie to rozdziera na strzępy.
Patrzyłam na niego, zmęczonego i roztrzęsionego, czułam jak drżą mu dłonie, które wciąż miałam zaciśnięte na biodrach tak mocno, że pewnie zostaną ślady, i myślałam tylko o jednym: warto było pocierpieć przez chwilę po to, żeby usłyszeć te słowa. Nawet podyktowane podnieceniem były ważne, nie do odwołania. Nawet jeśli ich powodem była moja uległość i zgoda na zaspokojenie jego chorych fantazji.
Było warto.


                                                                 ********

Dość, bo mi już mózg paruje. Od upału oczywiście :)
Mam wrażenie, że ten rozdział jest jakiś inny od poprzednich, nie wiem czemu. Dużo rozmów? Dużo szczerości? 
Co do końcowej części to pisałam ją długo i po kawałeczku, więc ciężko mi ocenić całość. Mam nadzieję zobaczyć Wasze opinie bo jestem ciekawa, czy objawienie skrzywień Jr to nie za dużo.

Pozdrawiam i życzę wszystkim trochę wytchnienia od cholernego gorąca. 
Yas.