W co mam wierzyć?

Przemierzałam dom Jareda, zaglądając do miejsc, w których wcześniej nie byłam. Budynek nie był wielki, miał jednak kilka nieodkrytych przeze mnie tajemnic, jak choćby mieszczące się w piwnicy studio. Weszłam do niego, od progu przyglądając się swego rodzaju nieporządkowi jaki tu panował: porzucone w nieładzie gitary, czyjaś koszulka, przewieszona przez oparcie stojącego na środku krzesła, zmięte opakowanie po batoniku, wystające spomiędzy poduszek niewielkiej sofy. Stojący pod ścianą fortepian był otwarty, obok niego leżała para znoszonych kapci w kratę.

Obeszłam pomieszczenie, dotykając wszystkiego po drodze i mając wrażenie, jakbym znalazła się w świecie pełnym sekretów i niedostępnym dla większości ludzi. To tu zapewne powstawały piosenki, które słyszałam na koncercie, tu odbywały się próby, dyskusje na temat poprawek i zmian, a pewnie też ostre kłótnie, gdy któryś z chłopaków nie zgadzał się z innym. Potrafiłam nawet wyobrazić sobie jak siedzą każdy przy swoim instrumencie i grają wciąż od nowa i od nowa, dokąd nie osiągną upragnionej doskonałości wykonania. Czy Jareda bolało gardło od ciągłego śpiewania tych samych fraz?

Zatrzymałam się przy fortepianie, palcami ślizgając się po klawiszach. Nie miałam odwagi nacisnąć żadnego z nich, nawet nie wiem, dlaczego. Robiąc to chyba czułabym się jak świętokradca, jakbym skalała jednym dźwiękiem należący do Leto instrument i sprawiła, że odmówi mu posłuszeństwa.

Głupia Ellie. Głupia, prosta Ellie, która dopiero teraz naprawdę pojęła, z kim ma do czynienia. Wiedziała, ale tak jakby nie wierzyła, a teraz w pełni zrozumiała konsekwencje swojego postępowania.

Jedno ogłoszenie, puszczone w sieci w chwili desperacji i pod wpływem alkoholu, zmieniło życie nie tylko moje ale też człowieka, który na swój sposób był wyjątkowy. Sławny, zaskakujący, tajemniczy, pożądany, teraz był mój. A przecież nigdy nie zwróciłabym na niego uwagi, gdyby okoliczności naszego poznania się były inne. Nie był w moim typie, poza tym różnica wieku nie sprzyjała związkowi.

Czy naprawdę? Jr miał masę uroku, jaką mogłam mieć pewność, że gdyby zaczepił mnie na ulicy i wymusił ode mnie numer telefonu, nie zgodziłabym się na spotkanie choćby po to, żeby mieć go z głowy? Umiał osiągać swoje cele, a skoro powiedział kiedyś, że jestem jego wymarzonym ideałem kobiecej urody i delikatności, nie dał by mi spokoju. Więc tak czy inaczej… Może wtedy uniknęlibyśmy wielu nieprzyjemnych sytuacji, może nie, tego nie umiałam powiedzieć. Jednak bylibyśmy razem tak czy owak, gdyby tylko się do mnie odezwał.

Chyba właśnie to nazywa się przeznaczeniem, a jeśli, to czy urodziłam się po to, żeby dzielić życie z Jaredem?

Zadumana nad kolejami losu pogładziłam brzuch, czując wiercącego się Jamiego, pozbawionego świadomości jak bardzo wpłynął na moją rzeczywistość. Mała istotka, w pełni zależna ode mnie, przypadkowy i z początku niepożądany gość w moim ciele, który teraz znaczył dla mnie więcej, niż wszyscy inni. W połowie ja, w połowie Jr, kim będzie w przyszłości?

-Kocham cię, maluszku.- Powiedziałam, uśmiechając się i wiedząc, że Jamie słyszy moje słowa, choć ich nie rozumie.- Przepraszam, że na początku cię nie chciałam.- Dodałam, pamiętając niechęć z jaką myślałam o urodzeniu dziecka.- Czasami życie płata nam figle i robi niespodzianki, a ty jesteś jedną z nich. Twój tato…- Pokręciłam głową i westchnęłam.- Sam zobaczysz, jaki jest. Obyś był taki, jak on.

Wychodząc ze studia usłyszałam dobiegające z kuchni hałasy i od razu skierowałam się w tamtą stronę. Stanęłam w progu cicho jak myszka i patrzyłam niezauważona na odwróconego plecami Jr. Szykował śniadanie, sięgając to po pomidora, to po paprykę, to po ser. Był w samych bokserkach, czarnych, opinających zgrabny tyłek niczym druga skóra, aż nabrałam nieodpartej ochoty dotknąć go właśnie teraz.

Właściwie dlaczego miałabym tego nie zrobić? Ja i Jr byliśmy parą, już nie na niby, a skoro tak to mogłam pozwolić sobie na wszystko co przyszło mi do głowy. Swoboda, jaką dawał mi oficjalny związek, od razu podniosła mnie na duchu i dodała pewności siebie.

-Pomóc?- Spytałam podchodząc do Jareda i niby przypadkiem kładąc dłoń tuż pod jego lędźwiami. Czułam ciepło jego ciała i twardość mięśni pośladków, czułam dreszcz, przechodzący przeze mnie w bardzo interesujący i przyjemny sposób i zdziwiłam się, że wystarczy jeden dotyk i budzi się we mnie pożądanie.

Leto spojrzał na mnie z ukosa.

-Gdzie byłaś?- Zmarszczył lekko brwi.

-Spacerowałam, zajrzałam do studia.- Przesunęłam dłoń w górę, gładząc jego plecy końcami palców, przez które przepływał prąd, jakbym dotykała obnażonych przewodów pod niskim napięciem.

-Łaskoczesz.- Jr wzdrygnął się i odsunął.- Zjemy i jedziemy, mamy parę spraw do załatwienia.

-Jakich?

-Przerejestrowanie twojego samochodu, poinformowanie paru instytucji o twoim nowym miejscu zamieszkania… Chciałbym też, żebyś spotkała się z lekarzem, który będzie cię nadzorował przez resztę ciąży.- Poinformował mnie beznamiętnie jakbym była kimś, z kim pracuje, a nie jego dziewczyną.

-Nie sądzę, żebym wymagała nadzoru.- Zauważyłam oschle.- Poza tym czy musimy załatwiać wszystko akurat dziś? Dopiero przyjechałam, daj mi się przyzwyczaić.- Dodałam.

Tak naprawdę nie potrzebowałam czasu i mogłam zrobić to, co chciał, ale wkurzył mnie jego nieznoszący sprzeciwu, oznajmiający ton, jakim do mnie mówił. Zupełnie jakby nagle zaczął żałować, że mnie tu przywiózł.

-Ellie, umówiłem już spotkania i nie chcę teraz ich przekładać. Nie mam za wiele wolnego, zaraz będą święta i wszystko pozamykane, potem jadę w dalszą trasę.- Jr obrócił się do mnie z niezadowoloną miną.- Jeśli mam coś załatwić to załatwiam, potem mam spokojną głowę, a to lubię. Mam dosyć innych spraw, żeby nie chcieć myśleć jeszcze o tym.

Odłożyłam bagietkę, którą miałam właśnie zacząć kroić, i założyłam ręce na piersi, patrząc na Leto uważnie.

-Co się stało?- Spytałam prawie obojętnie, choć w środku gotowały się we mnie emocje, głównie lęk że miałam rację i naprawdę pospieszyliśmy się ze wszystkim, niepotrzebnie komplikując i tak skomplikowaną sytuację.

-Nic. Dlaczego uważasz, że musiało się coś stać? Znasz mnie przecież i wiesz, że w sprawach biznesowych i tego typu jestem dosyć konsekwentny i nie lubię odkładać czegoś na potem.

-Jared, nie jestem twoją sprawą biznesową ani tego typu. Nie chodzi też o odkładanie na potem tylko o to, że mógłbyś przynajmniej spytać mnie o zdanie zanim ustalisz coś, co mnie dotyczy.- Specjalnie podkreśliłam słowo „zanim”.- Już u ciebie nie pracuję, żebym musiała wykonywać twoje polecenia.

-Eleanor…

-Rozumiem, że jesteś mocno zajęty, rozumiem, że lubisz mieć wszystko z głowy, za to nie rozumiem czemu traktujesz mnie jak podwładną.- Ciągnęłam, przerywając mu. Być może ciąża wpływała na moje zachowanie i sprawiała, że łatwiej się irytowałam, ale nawet jeśli, to miałam do tego prawo.- No kurde, wczoraj byłeś taki… taki…- Brakowało mi odpowiedniego słowa.- A dziś…

-A dziś obudziłem się sam i pierwsze co pomyślałem to że uciekłaś do innego pokoju.- Tym razem on mi przerwał.- Byłem pewien, że przejrzałaś na oczy i stwierdziłaś: ten facet jest skazany, może już żre go jakieś paskudztwo, ale pies z tym, przecierpię te kilka lat, jestem młoda.- Zrobił głęboki wdech, jakby brakło mu powietrza.- Wiesz co myślę, gdy mi się przyglądasz? Że wypatrujesz, czy coś nie wyskoczyło mi na skórze, jakieś podejrzanie wyglądające znamię. Że dotykając mnie próbujesz wymacać, czy nie mam gdzieś guza.

-Że próbuję co?- Nie wierzyłam własnym uszom.- Myślisz, że dotykam cię, żeby…- Zamilkłam, opuszczając ręce, i stałam tak, patrząc na Jr ze zdumieniem.

-Kiedyś tego nie robiłaś.- Uspokoił się i oparł dłońmi o blat stołu, wbijając wzrok w ścianę. Nie wyglądał na smutnego, raczej na rozczarowanego i zrezygnowanego.

-Bo się ciebie wstydziłam!- Podniosłam głos.

-Wiem, pamiętam jak ciągle się krępowałaś, poza kilkoma momentami gdy byłaś za bardzo podniecona, żeby się kontrolować. Mam to na uwadze ale zrozum, przeszedłem swoje i trochę ciężko mi uwierzyć w niektóre rzeczy.

-W takie jak to, że mogę po prostu lubić cię dotykać?- Uspokoiłam się na tyle, by podjąć dyskusję bez uniesień. Sama nie raz głowiłam się nad tym, co Jr może czuć od chwili, gdy zgodziłam się z nim być. Człowiek w jego wieku, z jego pozycją i majątkiem, miał prawo myśleć że taka siksa jak ja, dziewczyna, którą kupił, zrobi wiele dla pieniędzy. Ba, dziwił mnie brak z jego strony zarzutu, że zaszłam w ciążę specjalnie po to, by wyciągnąć od niego spore alimenty.

-Coś w tym stylu.- Zerknął na mnie spod oka.- Wybacz, Ellie, miałem paskudny sen, stąd ten wybuch.- Dodał tonem usprawiedliwienia.- Chodź do mnie.

Nic nie odpowiedziałam. Czasem lepiej milczeć, niż sypać frazesami w stylu „musisz mi zaufać” albo „nie jestem taka, jak myślisz”. Tym bardziej, że najwyraźniej niezbyt wiele wiedziałam o tym, co siedzi mu w głowie.

Zamiast się odzywać po prostu wśliznęłam się między niego a stół i przytuliłam, opierając policzek o jego ramię. To była jedyna rzecz, którą mogłam w tym momencie zrobić i coś, na co naprawdę miałam ochotę.

Popołudnie było dosyć chłodne, na tyle, by trzeba było nałożyć wierzchnie okrycie i podkręcić nieco ogrzewanie w samochodzie. Pojechaliśmy do Connie moim, z nowiutkimi tablicami z Kalifornii, na których pysznił się napis ELLIE S-L. Nie ja go wybrałam, jak się okazało Jr zrobił to sam jeszcze przed moim przyjazdem. Trochę śmieszyło mnie inicjały s-l, ale lepsze to, niż gdyby w ich miejsce wstawiono jedynkę, jakby po mnie miały nastać kolejne numerowane Ellie.

Tym razem to Jared robił za szofera, ja rozsiadłam się wygodnie z tyłu i podziwiałam rozświetlone tysiącami kolorowych światełek ulice, domy, bajecznie przystrojone drzewa i oplecione lampkami pnie palm. Nastrój zbliżających się świąt czuć było wyjątkowo silnie, choć ja odbierałam go nieco inaczej: dla mnie miały to być pierwsze święta spędzone z Jr i ostatnie, w czasie których będę bezdzietna. W pewnym sensie żegnałam się z młodzieńczo-beztroskim etapem życia i wkraczałam w dorosłość, już tę prawdziwą, pełną zobowiązań i odpowiedzialności za innych. Czy podołam? O to się nie bałam. Bardziej martwił mnie mój mężczyzna i jego niepewność, brak wiary we mnie i w moją… sympatię. Tym było to, co do niego czułam, choć przy dobrych wiatrach mój emocjonalny stateczek może obrać kurs w kierunku wyspy zwanej miłością.

-O ile nie rozbije się na rafach nieufności.- Wymamrotałam pod nosem.

-Coś mówiłaś, Ellie?- Jr spojrzał na mnie przez ramię.

-Że nie wiem, jaki dać ci prezent pod choinkę.

-Rozbierzesz się do naga, przewiążesz wstążką i położysz pod drzewkiem, a ja cię znajdę.- Słowom towarzyszył zawadiacki uśmiech.- A co ty byś chciała dostać?

-Rozebranego ciebie z kokardą na…- Specjalnie nie dokończyłam, podłapując żartobliwy temat.

-Hej, jeśli oboje będziemy leżeć pod choinką to kto nas znajdzie?- Leto chichotał, skręcając w ulicę przy której stał dom jego mamy.

-Twoi urodzinowi goście.- Poprawiłam kołnierz płaszcza.- Shan pewnie zaraz chciałby rozpakować.

-Raczej zapakować.- Jr poprawił mnie i roześmiał się na widok mojego rumieńca.- Przyznał mi się do tego, że namawiał cię na seks.

-Tak?- Odrobinę się spięłam, nie wiedząc co starszy Leto naopowiadał młodszemu. Poza tym w ogóle byłam lekko poddenerwowana samą koniecznością spotkania się z zaproszonymi przez Connie „paroma osobami”. Przez cały czas miałam pewność że natknę się tam na Emmę, a to sprawiało mi pewien dyskomfort i odbierało mi spokój.

-Tak. Był pełen podziwu że mu nie uległaś, choć pewnie ciężko mu to było przełknąć.

-Rozmawiacie o takich rzeczach?

-Wspominałem ci kiedyś, że nie mamy przed sobą tajemnic.- Zatrzymał się, otworzył okno i wcisnął na panelu cyfry kodu, otwierającego bramę. Wjechaliśmy na podjazd, zastawiony kilkoma innymi samochodami.

-O mnie też rozmawiacie?- Zrobiło mi się głupio na myśl, że Jr dzielił się z bratem wrażeniami z naszych wspólnych nocy.

Leto wysiadł, obszedł wóz i otworzył przede mną drzwi.

-O TYM nie, ale ogólnie tak.- Mrugnął, jakby czytał w mojej twarzy i wiedział, o co mi chodziło.

-Masz szczęście.- Mruknęłam groźnie, na co tylko się roześmiał.

-Mam, a ty jesteś tego dowodem.- Wziął mnie za rękę.

Zanim odpowiedziałam przed domem zjawił się rozpromieniony Shannon w śmiesznej czapeczce, pędząc nam naprzeciw jakby nie widział brata od wieków, a nie rozstał się z nim dwa dni wcześniej.

-No wreszcie, matka już wyłazi ze skóry że jej się żarcie przypali.- Poklepał Jr po plecach i złapał mnie w mocny uścisk a potem obejrzał z uwagą.- No proszę, pączuszku. Dmuchał, dmuchał, i nadmuchał.- Puścił do mnie oczko.

-Bo mam pompkę pierwsza klasa, staruszku.- Jared oswobodził mnie z rąk Shana i objął dosyć władczym gestem.- Prawda, Ellie? Nie narzekasz.- Brzmiał żartobliwie, ale w oczach miał powagę i coś jeszcze, czego nie umiałam rozszyfrować.

-Gdzież bym śmiała.- Zripostowałam, choć po głowie biegało mi tysiąc myśli. Miałam wrażenie, że dobry nastrój Jareda jest pozorny i coś się stało albo między nim i Shannonem, albo w ogóle w rodzinie Leto, a ja o niczym nie wiem. Zaczęłam czuć niepokój, ale postanowiłam go nie okazywać i zachowywać się jak zwykle.

Widząc ilość samochodów na podjeździe spodziewałam się zastać spore towarzystwo, tymczasem było raptem kilka osób. Bez problemów rozpoznałam Tomo, jego uroczą żonę, chłopaka z ekipy, którego imienia nie pamiętałam, i obcego mężczyznę. Przywitałam się, na co odpowiedzieli dosyć nieprzekonująco. Przyglądali mi się z nieukrywaną ciekawością, szczególnie długo wgapiając się w brzuch. Nie był teraz aż tak widoczny dzięki nowej, świetnie zaprojektowanej sukience z wysokim stanem i plisowaną spódnicą, która znacznie mnie wyszczuplała.

-Ellie, dziecko, jak cudownie wyglądasz!- Constance wyszła zza ulokowanego w rogu salonu baru i wyciągnęła do mnie ręce.- Rozkwitłaś, widzę że ciąża ci służy.- Pogładziła mnie po policzku.- Nie miałyśmy ostatnio okazji porozmawiać i nie zdążyłam ci powiedzieć, jak bardzo się cieszę z waszego szczęścia. Jak się czujesz?

-Trochę oszołomiona, poza tym wszystko w porządku.- Uśmiechnęłam się przyjaźnie. Lubiłam Connie, i wiedziałam, że ona też mnie lubi. Była chyba jedyną osobą z całego dworu Jareda, która wydawała mi się całkowicie naturalna i szczera.

-Lubisz spaghetti z brokułami i sosem śmietanowym?

-Bardzo.- Na sygnał że zaraz jemy mój żołądek odezwał się cichym burczeniem.

-Usiądźcie, zaraz przyniosę obiad.- Pomachała ręką w stronę zastawionego stołu.

-Pomóc?- Zaoferowałam, mając ochotę uciec spod ciekawych spojrzeń żony Tomo, która jawnie się nam przysłuchiwała.

-Nie, Emma już mi pomaga.

Emma. Kochana, niezastąpiona Emma. Jak mogłam choćby pomyśleć, że odpuści sobie obiad i nie zjawi się choćby po to, żeby psuć mi nastrój swoim widokiem? Dłonie same zwinęły mi się w pięści: niech lepiej się do mnie ani o mnie nie odzywa, inaczej zrobię sobie tę przyjemność i trzasnę podstarzałą babę prawym sierpowym, i niech mnie potem poda do sądu, wszystko jedno.

Podeszłam do Jr, zajętego już rozmową z towarzystwem, i odciągnęłam go na bok.

-Wiedziałeś, że Emma będzie?- Spytałam, podejrzewając że jego udawany humor wynikał właśnie z obecności asystentki.

-Nie, a jest?- Zaniepokoił się wyraźnie i rozejrzał po salonie.

-Jest w kuchni z twoją mamą.

-Cholera, a prosiłem…- Zacisnął na moment usta i wydął je lekko.

-Prosiłeś? Trzeba było jej kazać, jak mi kiedyś. W końcu ty jesteś jej szefem, nie odwrotnie.- Wkurzyłam się, że nie potrafił zachować się odpowiednio do sytuacji, jakby bał się że urazi Emmę, zamiast przede wszystkim pomyśleć o mnie. Byłam w ciąży i nadmiar nerwów na pewno nie mógł mi służyć, tym bardziej po wszystkim, co przeszłam w związku z jego cudowną asystentką w przeszłości. Najchętniej wróciłabym do domu, ale nie chciałam sprawić przykrości Connie.

-Będzie dobrze, Ellie. Po prostu ją ignoruj i tyle.- Jr chwycił mnie za podbródek i pocałował, wcale nie krępując się obecnością innych.

-A jeśli będzie się mnie czepiać albo znów powie, że nie powinno mnie tu być?- Spytałam, kątem oka widząc że obiekt naszych szeptów właśnie przyniósł misę z parującym makaronem.

-Nie powie.

-Skąd wiesz?- Przeczesałam palcami jego włosy, niby to poprawiając je, ale bardziej po to, by Emma widziała. Musnęłam też bok szyi, łaskocząc miejsce poniżej ucha: zauważyłam, że to jeden z wrażliwych punktów na ciele Jr i lubi, gdy je dotykam.

-Wiem i tyle.- Cmoknął mnie w czubek nosa.- Kurwa, Ellie, nie masz pojęcia, jak chętnie zapakowałbym cię teraz do samochodu i zabrał do domu. Mierzi mnie, że muszę pokazywać się gdzieś, zamiast spokojnie się tobą nacieszyć. Ale jest też jeden plus: im dłużej muszę na to czekać, tym więcej sprawi mi przyjemności spędzanie czasu tylko z tobą.- Objął mnie i pociągnął do stołu, przy którym siedziała już reszta gości. Emma patrzyła na mnie z nieukrywaną niechęcią, ale w uścisku Jareda czułam się bezpieczna, chroniona przed wszystkimi zołzami tego świata. To było dla mnie nowe uczucie, ale sprawiło mi prawdziwą radość bo było świadectwem, że wszystko zmierza w dobrym kierunku.

Miałam szczęście, że nasze miejsca przy stole oddalone były od Emmy i nie musiałam na nią patrzeć, choć sam jej głos wystarczał, żeby podnieść mi ciśnienie i sprawić, że nie czułam się swobodnie. Mimo iż miałam obok siebie Jr, obawiałam się odezwać, byłam pewna, że na każde moje słowo Ludbrook zareaguje złośliwym komentarzem. Zresztą o czym miałam mówić? Nie byłam związana z żadną z branży, o których dyskutowano przy stole, nie miałam wspólnych przeżyć z trasy, nie znałam wielu faktów… Wątpiłam, by zainteresowali się moimi opowieściami o spędzonych samotnie miesiącach, poza tym nie wiedziałam, czy byli wtajemniczeni w powód mojego wyjazdu i rozstania się z Leto. Choć raczej tak, Emma zapewne zadbała o to by każdy dowiedział się, jak jej groziłam. Pewnie dlatego spoglądali na mnie z byka gdy weszliśmy do salonu. Ją znali od lat, mnie praktycznie wcale. Czyżby dodatkowo przekonała ich, że Jared jest ze mną tylko z powodu dziecka?

Ta myśl jeszcze bardziej mnie przygniotła, jadłam więc w milczeniu, przysłuchując się rozmowom i obserwując gości. Po lewej stronie miałam Jr, dalej siedziała Connie, potem obcy mężczyzna, Emma, obok niej Vic, potem Tomo, chłopak z ekipy a po mojej prawej Shannon. Starszy Leto sypał anegdotami, rozbawiając wszystkich, choć mnie nie było tak wesoło, jak reszcie. Znów dopadło mnie uczucie że jestem jak piąte koło u wozu, wykluczona z grona, pośród którego znalazłam się przez przypadek.

„Przypadek” tymczasem nie spał i łagodnie wiercił się we mnie, budząc mój uśmiech. Jego delikatne kopnięcia uspokajały mnie, oddalały nieprzyjemne myśli i pozwalały się rozluźnić. Jedząc niespiesznie położyłam lewą dłoń na brzuchu, telepatycznie śląc Jamiemu całą miłość, jaką go darzyłam. Na pewno ją czuł, mówiłam sobie w duchu, na pewno też kochał mnie na swój dziecięcy sposób całym maleńkim serduszkiem, nie wiedząc nawet, kim jestem. A może wiedział? Może podświadomie rozumiał, że jestem jego mamą i że nie ma na świecie nikogo mu bliższego? Żył we mnie, rósł, dojrzewał czekając na dzień, w którym będzie gotów, by pojawić się na świecie. Cząstka mnie, cząstka siedzącego obok mężczyzny. Wyjątkowego mężczyzny.

Spojrzałam na Jr, dyskutującego o czymś z siedzącym na wprost niego Tomo. Podziwiałam młodzieńczy profil Leto, jego mimikę, sposób, w jaki pochylał głowę, jego gestykulację. Jego dłonie. Te same, które kiedyś wprowadziły mnie w obcy, nieznany i tajemniczy świat intymnych doznań, świat, który mi się spodobał. Wiedziałam, że zawdzięczam to właśnie Jaredowi, jego podejściu do mnie, sposobowi, w jaki mnie traktował i oswajał z sobą. Może już wtedy lubił mnie bardziej, niż trochę, a może po prostu był na tyle ludzki i przyzwoity, by nie chcieć skrzywić mojej psychiki, wzbudzić we mnie niechęci do mężczyzn? Jak wiele szczęścia musiałam mieć w swoim pechu, że trafiłam akurat na niego? Constance miała rację, mówiąc kiedyś, że Jr jest dobrym człowiekiem. Był dobry, cokolwiek nie twierdziliby o nim ludzie, którzy znają go tylko ze sceny. Ja mogłam poznać tę jego część, która była najbardziej prawdziwa, najgłębsza, ukazywana tylko nielicznym. Nie, żebym miała czuć się dzięki temu wyróżniona, ale coś specjalnego było w fakcie, że mogłam, mówiąc w przenośni, dotknąć samego sedna jaredowego „ja”. Obcować z nim prywatnie, w czterech ścianach, widząc jaki jest w chwilach, gdy nie celują w niego aparaty, kamery i mikrofony. Znać Jareda – człowieka, nie Jareda – artystę.

-Widzę, pączuszku, że ciężko ci oderwać wzrok od młodego?- Usłyszałam za plecami szept Shannona.

Obróciłam się do niego, napotykając rozbawione spojrzenie brązowych oczu. Kiedyś Shan wydawał mi się dosyć przystojny, teraz, gdy obciął włosy, wyglądał jeszcze lepiej. Nie dziwiło mnie, że dziewczynom na jego widok miękły kolana, choć nie czułam do niego pociągu i jego widok nie budził we mnie sprośnych myśli. Podobał mi się tak, jak podobać się może pięknie wykonane dzieło, doskonałe do podziwiania, ale nie do tego, by koniecznie chcieć je mieć.

-Cóż…- Odparłam, nieco zmieszana że przyłapał mnie na wpatrywaniu się w brata jak w obrazek.

-Mnie to cholernie cieszy.- Uśmiechnął się, błyskając zębami.

-A ty masz dziewczynę?- Spytałam, żeby zmienić temat.

-Tyle ich, że nie mogę zdecydować się na jedną.- Shan machnął lekceważąco ręką.- Zresztą słyszałaś pewnie powiedzenie, że kot przy jednej mysiej dziurze zdycha? Wyglądam ci na kota?

-Szczerze?- Zaśmiałam się.- Na kocura wylegawca byś się nadawał.

-O ile kocury lubią wylegiwać się na materacu z fajnych cycków.- Uśmiech znikł powoli z jego ładnej twarzy.- Co zrobisz, jak mały będzie to miał?

Zaskoczył mnie tym pytaniem. Nie spodziewałam się usłyszeć je akurat z ust Shannona, oczekiwałam raczej, że padnie w rozmowie z Connie.

Nie miałam przygotowanej odpowiedzi, nie mogłam przecież określić, jak zachowam się w chwili, gdy lekarz badający Jamiego wyda wyrok, z którym nikt nie umiałby się pogodzić.

-Nie wiem.- Odpowiedziałam szczerze.

-To nie będzie wina młodego.- Mówiąc, Shannon pochylił się w moją stronę.- On o to nie prosił, pączuszku. Dostał po dupie i próbuje sobie z tym poradzić, a jest tak zestrachany, że prawie robi pod siebie.

-Wiem.- Kiwnęłam głową, chcąc uciąć rozmowę, której temat nie był dla mnie miły. Wiedziałam jednak że wcześniej czy później zostanie poruszony, choć naprawdę wolałabym, żeby stało się to kiedyś, a nie teraz.- Ja też się boję.

-Pewnie nie tak, jak Jar.- Shan ze skupieniem wpatrzył mi się w oczy.- Nie zostawisz go jak coś? Nie kopniesz go w dupę?

To było bardzo trudne pytanie, jeszcze trudniej było odpowiedzieć na nie szczerze, bez chęci zbycia rozmówcy tym, co chciał usłyszeć. Korciło mnie powiedzieć że nie odejdę i nie będę obwiniać Jareda, ale to nie byłoby uczciwe wobec nikogo, nawet wobec mnie. Nie mogłam składać obietnic, których potem nie umiałabym dotrzymać. Nie mogłam mieć pewności, że w kryzysowej chwili emocje nie wezmą góry nad rozsądkiem, tym bardziej że nikt nie umiał powiedzieć, czy w razie odziedziczenia genetycznej wady mój chłopczyk nie urodzi się od pierwszego dnia skazany na powolną agonię, bo w jego przypadku paskudny gen będzie aktywny od samego początku.

Nagle do głowy przyszło mi coś jeszcze, coś, co było związane z moimi myślami odnośnie tego, że poznałam Jareda – człowieka. Zrozumiałam, że to tyczyło się także reszty jego rodziny, i jak bardzo byli sobie bliscy. Dotarło do mnie, jak się o niego bali, ile dla nich znaczył. Otworzyli się przede mną, wpuścili w miejsca, do których nikt wcześniej nie miał dostępu. Mnie, byle kogo pochodzącego z byle dziury gdzieś daleko stąd.

Pojęłam, że dla nich jestem już rodziną, ufają mi i mają nadzieję, że ich nie zawiodę. A ja nie mogłam skłamać, podsycać tej iskry, która się w nich tliła, musiałam być wobec nich uczciwa.

Ciężar odpowiedzialności spadł na moje barki nieproszony i uświadomił mi że to, co wcześniej uważałam za proste, wcale takie nie jest i nie będzie. Że dorosłość jest wstrętna i zdecydowanie przereklamowana. Przez chwilę chciałam znów być beztroską dziewczynką, ale… Nie mogłam. Już nie.

-Shan.- Zaczęłam ostrożnie, szepcząc by nikt poza nim mnie nie usłyszał.- Nie mogę obiecać niczego. Nie mogę teraz powiedzieć, że w razie najgorszego dam radę. Nie wiem, co będzie, jeśli Jamie okaże się taki, jak Jared. Będę pamiętała, że to nie jego wina, ale nie zapomnę też, że mógł mi powiedzieć wcześniej.- Starałam się przekazać swoje zdanie jak najprościej. Starszy Leto słuchał mnie bez mrugnięcia, skupiając na mnie całą uwagę.- Mogę jedynie obiecać, że postaram się… nie kierować emocjami i nie podejmować pochopnych decyzji.

Shannon jeszcze przez chwilkę patrzył na mnie z namysłem, potem, zupełnie nagle, zmienił wyraz twarzy na zwykły, głupkowato bezmyślny, i klepnął się w wypchaną czymś kieszeń na piersi, odwracając ode mnie wzrok.

-Nie wiem jak wy, ale ja mam ochotę coś dmuchnąć.- Wyjął napoczętą paczkę papierosów i wstał, z hałasem odsuwając krzesło.

-Miałeś rzucić palenie.- Connie z niezadowoleniem pokręciła głową.- Niszczysz sobie zdrowie.

-Bo ja taki psuj jestem.- Shan rzucił to przez ramię, wychodząc z salonu.

Nie wiem czemu, ale wydało mi się, że atmosfera w towarzystwie zrobiła się ciężka. Coś wisiało w powietrzu, coś nieprzyjemnego, a wszyscy starali się udawać, że tego nie ma. To, co z założenia miało być przyjemnym spotkaniem przy obiedzie, jawiło mi się jako kolejna nieudana próba wciśnięcia mnie w kręgi, do których nie należałam. Żarty okazały się być wysilone, śmiech nie dość szczery, rozmowy sztuczne. Może byłam przewrażliwiona, ale odniosłam wrażenie że beze mnie bawiliby się o wiele lepiej.

Niepokoiło mnie też to że Shannon nie skomentował moich słów i wyszedł, jakbym powiedziała coś złego, co z miejsca przekreśliło mnie w jego oczach, a co za tym idzie w oczach reszty osób, które wiedziały o problemie Jareda.  Może był kimś w rodzaju szpiega, mającego rozpoznać teren, dowiedzieć się co myślę i przekazać reszcie, by mogli podjąć co do mnie decyzję, określić, czy zdałam swego rodzaju egzamin?

Nagle nabrałam ochoty by wyjść, wsiąść do samochodu i jechać przed siebie, dokąd starczy mi paliwa. Uciec, nie być narażoną na ciągłą obserwację, na ocenianie mnie, negowanie albo lekceważenie wszystkiego co robię i mówię. Od chwili gdy pojawiliśmy się z Jr ignorowano mnie wręcz namacalnie.

-Idę się przewietrzyć.- Powiedziałam, wstając od stołu.

-Wszystko w porządku?- Jared złapał mnie za rękę.

-Tak. Po prostu zawsze po obiedzie robię sobie krótki spacer.- Skłamałam na poczekaniu.

-Ellie…?- Przekrzywił głowę, marszcząc brwi.

-Nic mi nie jest, Jay.- Uspokajałam go, czując na sobie wzrok wszystkich obecnych. Część gości rozeszła się po tym jak Shan ogłosił przerwę na papierosa, ale Connie, Vic, Emma i chłopak z ekipy siedzieli na swoich miejscach.- Muszę rozprostować kości, inaczej zaraz zaczną mnie boleć plecy.- Tym razem powiedziałam prawdę: siedzenie w jednej pozycji przez dłuższy czas przyprawiało mnie o cierpienia.

-Rozumiem.- Jr puścił moją rękę. Wyglądał na niezbyt przekonanego, jakby wiedział, że nie tyle potrzebuję ruchu, ile uwolnienia się i pobycia samej z sobą, z dala od tego, co uważałam za mało prawdziwe.

Nałożyłam płaszcz i wyszłam na patio, z ulgą wciągając do płuc pachnące trawą powietrze. Było chłodniej niż wtedy, gdy tu przyjechaliśmy, ale niska temperatura mi nie przeszkadzała, wręcz przeciwnie. Musiałam ochłonąć, inaczej naprawdę mogłabym ruszyć do domu, robiąc z siebie idiotkę. Musiałam pozwolić opaść roznoszącemu mnie napięciu. Musiałam…

Moje rozmyślania przerwał odgłos zbliżających się kroków, potem niedaleko mnie pojawiła się Emma z telefonem przy uchu, uśmiechnięta i zadowolona. Patrzyła na mnie, wodziła wzrokiem w dół i w górę, zarazem wydając się mnie nie widzieć. Tak, jakbym była jednym z krzewów w ogrodzie, a ona zawiesiła na nim oko tylko dlatego, że po prostu był.

Rzuciła do słuchawki kilka cichych słów i rozłączyła się, wciąż na mnie patrząc. Stała może trzy metry ode mnie, odwrócona plecami do drzwi salonu, za którymi widziałam Jareda i Connie, sprzątających ze stołu. Próbowałam siłą woli przyciągnąć uwagę Jr, wiedząc że nie chciał żebym rozmawiała z Emmą, ale jak na złość w ogóle nie spojrzał w naszą stronę i po chwili znikł mi z oczu.

-Myślisz, że on coś do ciebie czuje?- Ludbrook odezwała się zimno, mierząc mnie lekceważącym spojrzeniem.- Myślisz, że skoro jest słodki, to masz go w garści?- Prychnęła ironicznie.- To aktor, świetny aktor. Jeśli chce sprawić wrażenie zakochanego, to sprawia.- Wyjęła z torebki lusterko i zaczęła oglądać dokładnie swoje odbicie, tu i tam dotykając palcem twarzy.- Wziął cię do domu bo chce wiedzieć czyjego bachora urodzisz. Ma cię pod kontrolą.- Zerknęła na mnie z pobłażliwą miną.- Zabrał cię już do lekarza, prawda?- Czekała przez chwilę na moją odpowiedź, ale nie odezwałam się słowem.

Nie dam jej satysfakcji i nie pozwolę się sprowokować, żeby później mogła opowiadać, że znów ją znieważyłam czy coś.

-Nawet nie wiesz że pobrano ci wymaz, który częściowo może wykluczyć ojcostwo Jareda i zrobiono badania, dokładnie określające wiek dziecka.- Ciągnęła. Wydawało mi się niemożliwe żeby proste badanie, bez pobrania krwi Jamiego, mogło w jakikolwiek sposób określić kto był jego ojcem, ale nie za dobrze orientowałam się w nowinkach medycznych, a lekarz, który mnie badał, był jednym z najlepszych i miał dostęp do sprzętu, o którym nie miałam pojęcia. Lekki niepokój zaczął drążyć korytarze w moim umyśle.

-Szkoda mi cię, naiwna dziewczyno. Jared ci nie ufa, i wcale mu się nie dziwię. Kto mądry ufałby zwykłej kurwie?- Emma zerknęła na mnie znad lusterka.- Ma cię za ścierkę, która chce go wydoić, a ty łykasz słodkie słówka i jeszcze mu się nadstawiasz.- Zaśmiała się ironicznie.- Nie sugeruj się prezentami, dla niego kupno samochodu to jak dla ciebie kupno hamburgera.

O ile wcześniej nie chciałam się odzywać, o tyle teraz najzwyczajniej w świecie mnie zatkało: czyżby Jr powiedział jej, że wczoraj, od razu po moim przyjeździe, coś między nami było? Zwierzył się, opowiedział jak rozciągnął mnie na stoliku?

Miałam dość, nie zamierzałam wysłuchiwać tego, co ma do powiedzenia, obojętnie czy była to prawda czy kłamstwo. Tak czy inaczej bolało, siało wątpliwości, burzyło rodzącą się więź. Było przekonujące, podłe, uderzające w najczulszy punkt. Z jednej strony czułam, że to powtórka z kiedyś, gdy zarzuciła mi coś, co nie miało miejsca, z drugiej obawiałam się, że mówi szczerze. Bo gdyby zmyślała nie byłabym ignorowana podczas obiadu. Shannon nie zadawałby mi dziwnych pytań. Jared nie pozwalałby na to, żebym siedziała obok niego jakbym była powietrzem.

Coś we mnie, co nadal kazało mi wierzyć że padłam ofiarą knowań zazdrosnej i odrzuconej kobiety, to coś pchnęło mnie w stronę wejścia do salonu. Minęłam odprowadzającą mnie wzrokiem Emmę, udającą nadal że poprawia makijaż, nawet na nią nie patrząc i nie odzywając się słowem.

-Jest świetny w łóżku, prawda?- Zadane cichym głosem pytanie dogoniło mnie prawie w drzwiach na patio.- Ma doskonałą technikę i sprawne palce.- To już nie było pytanie lecz stwierdzenie.- Ciebie też pieprzy nimi, zanim zrobi to normalnie?

Nie wiem jakim cudem nogi niosły mnie dalej, bo umysł skamieniał mi w momencie, gdy dotarło do mnie to, co powiedziała Emma. Nie w czasie przeszłym, nie w formie, która pozwoliłaby mi myśleć, że chodzi o dawne dzieje, a tak, by dać mi do zrozumienia że z nią sypia. Lub że robił to przed moim przyjazdem.

Zbyt wiele wiedzy, zbyt wiele szczegółów. Skąd mogła wiedzieć jak to robił, jeśli nie miała z tym styczności, nie doświadczyła na sobie?

Chciało mi się wyć, miałam ochotę zawrócić, rozbić jej znienawidzoną gębę, zmienić pewny siebie uśmiech w krwawą miazgę, ale udało mi się powstrzymać i udać, że mam jej uwagi gdzieś. Jeśli jej zamiarem było zburzyć mój spokój i zachwiać wiarę w szczerość Leto, to odniosła sukces.

Czułam że jestem blada, było mi zimno i zaczynałam drżeć z nerwów, mogłam jednak zrzucić wszystko na złe samopoczucie, zmęczenie, cokolwiek. Nie zamierzałam biec do Jareda i dopytywać się czy między nim i Emmą coś jest. Nawet gdyby było, nie powiedziałby mi prawdy.

Aktor. Dobry, światowej sławy aktor, a przy nim ja, głupia dziewczyna znikąd, biorąca to co mówił za dobrą monetę.

-Ell, wszystko w porządku?- Usłyszałam i zobaczyłam podchodzącego do mnie Jareda.- Dobrze się czujesz?

-Tak.- Odparłam nad wyraz spokojnie, dziwiąc się, że potrafię mówić.- Trochę zmarzłam, to wszystko.

-Rozmawiałaś z Emmą?- Wziął mnie za ręce i zaczął rozcierać mi dłonie.

-Nie, nie rozmawiałyśmy.- Spojrzałam mu w oczy, cholernie niebieskie oczy, szukając w nich czegoś, co potwierdzi wersję Ludbrook. Nie umiałam jednak dostrzec nic poza troską.- Naprawdę z nią nie rozmawiałam.- Nie kłamałam. Nie rozmawiałyśmy, bo ja nie odzywałam się słuchając jej monologu.

-Ell, jeśli chcesz możemy jechać do domu…

-Nie trzeba. Nic mnie nie boli, tylko zmarzłam.- Uśmiechnęłam się do niego. Nie miałam ochoty być z nim teraz sam na sam, choć jeszcze niedawno przystałabym na jego propozycję z radością. Teraz lepiej czułam się słysząc wokół siebie głosy innych, nawet ignorujących mnie osób. Bezpieczna, obojętna wobec mnie przystań, w której myśli o tym, co powiedziała Emma, nie były tak natrętne i bolesne, jak w samotności, rozpraszały się, zderzały z innymi, wywołanymi czyimś słowem lub widokiem. Potrzebowałam czasu, żeby poukładać sobie wszystko, uporządkować. Zdecydować w co wierzyć.

                                                                                            *****

Jest. Wreszcie.

Nawet nie wiecie, jak ciężko pisało mi się ten rozdział. Miał być inny, wyszło to, co wyszło. Męczyłam się z nim okropnie, bardziej niż z jakimkolwiek wcześniej, i nawet nie wiem, dlaczego. Nie to, żebym straciła zapał, raczej to, że chciał być taki, jaki jest, a nie taki, jaki ja chciałam. Dlatego jest w nim wszystkiego za mało, szczególnie Shannona. On zjawi się w następnym bo… musi.

Dzięki za cierpliwość, jaką do mnie macie. To wiele dla mnie znaczy.

Pozdrawiam. Yas.